Κρίνοντας από τις αντιδράσεις, δεν εντυπωσίασε το ευρωπαϊκό κοινό η είδηση του νέου διπλού μακελειού στις ΗΠΑ. Συνηθισμένοι πια να ακούν οι Ευρωπαίοι για τέτοιας μορφής βίαια συμβάντα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ίσως έπαψαν να ανατριχιάζουν και να απορούν για τις συχνές εκδηλώσεις βίας και κυρίως για τη νόμιμη και ταυτόχρονα ανεξέλεγκτη κυκλοφορία όπλων που βοηθούν την έξαρσή τους. Βοήθησε σίγουρα και το γεγονός ότι η Ευρώπη βρίσκεται σε διακοπές για τις χαμηλές αντιδράσεις, όπως και η υποσυνείδητη αποδοχή της πραγματικότητας που έχει δημιουργήσει η παρουσία του Ντόναλντ Τραμπ στην προεδρία της χώρας.
Η αλήθεια είναι ότι τέτοια πολύνεκρα και αιματηρά επεισόδια υπήρχαν και προ Τραμπ. Η ουσιώδης διαφορά ήταν η, έστω φραστική, αντιμετώπισή τους από προηγούμενους προέδρους. Είναι σαφές ότι ο σημερινός πρόεδρος των ΗΠΑ όχι μόνο υποθάλπει με τη ρητορική του πράξεις μίσους και βίας, αλλά παράλληλα αποφεύγει οποιαδήποτε νύξη περί περιορισμού της ελεύθερης πώλησης πυροβόλων όπλων στη χώρα του. Προφανώς για να μη δυσαρεστήσει το πανίσχυρο National Rifle Association και τους δικούς του ψηφοφόρους στις πολιτείες μεταξύ των δύο ακτών, της Ανατολικής και της Δυτικής. Και αυτό είναι ακόμη μία ένδειξη της αποκλίνουσας πορείας που ακολουθούν ΗΠΑ και Ευρώπη και του σχίσματος που έχει εκ των πραγμάτων επιβληθεί στη Δύση.
Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες και την αποφυγή προκλήσεων από την πλευρά τους, είναι αδύνατον οι ηγεσίες των μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών να μην έχουν αντιληφθεί ότι το χάσμα μεταξύ ΗΠΑ και Ευρώπης διευρύνεται συνεχώς. Πριν από μερικά μόλις χρόνια υπήρχε όντως συζήτηση κατά πόσο στρατηγικά η Ουάσιγκτον θα ρίξει το βάρος της προς τον Ειρηνικό και την Ασία, μειώνοντας τη σημασία που δίνει στην Ευρώπη, αλλά στο μεταξύ διαπιστώθηκε ότι ο πρόεδρος Τραμπ έχει βάλει στο στόχαστρο την Ευρώπη. Ανοικτά εχθρικός προς τη Γερμανία, φανερά αντίθετος στην ιδέα της ευρωπαϊκής ενοποίησης, εκτοξεύοντας συνεχώς απειλές για δασμούς στα ευρωπαϊκά προϊόντα και θέτοντας συνεχώς σε αμφισβήτηση τη συμμετοχή των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ.
Το χειρότερο είναι ότι ο Ντόναλντ Τραμπ προχωράει σε αποφάσεις και πολιτικές που βλάπτουν άμεσα ή έμμεσα την Ευρώπη. Η αποχώρηση των ΗΠΑ από τη συμφωνία για την κλιματική αλλαγή, από τη συμφωνία για τα πυρηνικά του Ιράν, από τη συμφωνία για τον περιορισμό των πυρηνικών μέσου βεληνεκούς, η στάση που έχει υιοθετήσει στη Μέση Ανατολή και στο Παλαιστινιακό, οι συνεχείς πιέσεις για επιβολή κυρώσεων κατά όποιας χώρας και όποιας κυβέρνησης δεν του αρέσει, είναι τέτοιες πολιτικές. Οι συστημικές ευρωπαϊκές ηγεσίες τα αντιλαμβάνονται όλα αυτά, ενίοτε αντιδρούν, συνήθως χλιαρά και όχι συντονισμένα, αλλά γνωρίζουν πολύ καλά ότι είναι έρμαια στις διαθέσεις του πλανητάρχη. Τουλάχιστον όσο δεν έχουν κοινή στρατιωτική δύναμη και εξωτερική πολιτική.
Με λίγα λόγια, αλλού δείχνουν να κατευθύνονται οι ΗΠΑ, διαφορετική κατεύθυνση επιθυμούν να πάρουν οι ευρωπαϊκές χώρες, και δεν πρόκειται μόνο για διαφορά πολιτικής, αλλά και νοοτροπίας.