Αν πρέπει να αναγνωρίσει κανείς κάτι στον ΣΥΡΙΖΑ, είναι ότι κυβερνώντας εξελίχθηκε. Η ηγεσία του σταδιακά αντιλήφθηκε το αυτονόητο: ότι ο μόνος τρόπος για να ξεκολλήσει η χώρα από το τέλμα ήταν οι επενδύσεις. Αυτή η καθυστερημένη συνειδητοποίηση πήρε τη μορφή ενεργητικών παρεμβάσεων του ίδιου του τέως πρωθυπουργού και του επιτελείου του για άρση γραφειοκρατικών εμποδίων σε ορισμένες εμβληματικές επενδύσεις, με πρώτη το Ελληνικό.
Στην αρχή αυτό γινόταν πίσω από ένα προπέτασμα παλαιοαριστερής ρητορικής. Στο τέλος δεν έμεινε ούτε το προπέτασμα. To Μαξίμου λειτουργούσε συχνά ως γραφείο φαστ-τρακ διευθετήσεων επιχειρηματικών αιτημάτων – γεγονός που αναγνώριζαν και δημοσίως ορισμένοι από τους εξυπηρετηθέντες. Η αναδρομή έχει σημασία, διότι σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται ως αντιπολίτευση να καταγγέλλει ακόμη και τις συμβάσεις που είχε εκείνος συνομολογήσει. Η στάση αυτή επιβεβαιώνει τους φόβους ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιχειρούσε ανάποδη κυβίστηση, εμποδίζοντας την πολιτική που ο ίδιος εφάρμοζε ως μονόδρομο. Κάνοντας και πάλι αντιπολίτευση δολιοφθοράς.