Μερικά πράγματα είναι τόσο αυτονόητα, ώστε όταν παραβιάζονται δεν ξέρεις πώς να τα πιάσεις. Ας πούμε, είναι ποτέ δυνατόν ένας αρχηγός αντιπολίτευσης στη Βουλή των Ελλήνων, προκειμένου να επιτεθεί στην κυβέρνηση, να υιοθετεί τις πιο εξωπραγματικές και βαθύτατα προσβλητικές κατηγορίες εναντίον της χώρας του, αυτές που χρησιμοποιεί ο Τσαβούσογλου; Μέχρι την περασμένη Πέμπτη, θα απαντούσα όχι. Μετά τη συζήτηση στη Βουλή για το νομοσχέδιο περί ασύλου, ξέρω ότι και αυτό γίνεται. Δυστυχώς.
Προσπαθώντας ο Τσίπρας να παρερμηνεύσει μία δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου, κατά τρόπο ώστε να αποδεικνύεται ότι η Ελλάδα βυθίζει σκάφη με μετανάστες, ουσιαστικά πήρε θέση στη μάχη με την πλευρά του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών, που διαλαλεί ότι οι Ελληνες πυροβολούν και βυθίζουν βάρκες. Η ανυπόστατη κατηγορία είναι τόσο τερατώδης και αισχρή, ώστε είναι αδύνατο να πέρασε απαρατήρητη από την κοινή γνώμη και να μη θύμωσε όσους την άκουσαν. (Ως κι εγώ θύμωσα, που παινεύομαι ότι σε αυτά είμαι κουλ…) Επομένως, πώς δεν αντελήφθη ο Τσίπρας το μέγεθος του λάθους του; Δεν ήταν γατάκι αυτό που δεν πρόσεξε στον δρόμο και το χτύπησε με το αυτοκίνητο, ήταν κοτζάμ ελέφαντας! (Αφρικανικός μάλιστα, όχι ο ινδικός που βγαίνει μόνο σε medium.) Ενα τόσο μεγάλο πουλί, που πετούσε στον αέρα μπροστά στα μάτια του, πώς δεν το έπιασε ο τετραπέρατος;
Ειλικρινά το λέω, η μόνη εξήγηση που μπορώ να σκεφθώ είναι ότι ήθελε να κάνει μια τόσο παταγώδη γκάφα, ώστε ο θόρυβος να επισκιάσει τον σάλο που προκάλεσε ο Πολάκης με τον τσαμπουκά του στην Προανακριτική. Ή ο Τσίπρας το έχασε ή το έκανε για τον φίλο του. Προτιμώ την εκδοχή της αυτοθυσίας για τον φίλο. Ηλίθιο, το ξέρω. Αλλά πόσο ευγενές αν το έκανε για τη φιλία!..
Οσον αφορά τον φίλο του Αλέξη, οι απειλές του ότι θα χρειαστεί να τον βγάλουν σηκωτό από την επιτροπή είναι αστείες. Για να χρειαστεί να τον βγάλουν, πρέπει πρώτα να καταφέρει να μπει μέσα. Πώς θα γίνει αυτό; Θα ασκήσει βία στους αστυνομικούς που θα στέκονται –διακριτικά, είμαι βέβαιος– στην είσοδο της αίθουσας, «διά παν ενδεχόμενον»; Αν το κάνει, τελείωσε. Ως και ο φίλος του θα τον αποκηρύξει.
Εκτός αν, με κάποια δικαιολογία, γλιστρήσει κρυφά μέσα στην αίθουσα από την προηγουμένη και κοιμηθεί εκεί. Είναι σκληραγωγημένος και περηφανεύεται γι’ αυτό, θα τα καταφέρει λοιπόν. Ξηρά τροφή, ένα μπουκαλάκι του νερού με ρακή, φορτισμένη μπαταρία στο κινητό για το Facebook – περιττεύει να τα λέω εγώ όμως, εκείνος ξέρει…
Shalom*
Για το τέλος, κάτι που άκουσα από κυβερνητικό παράγοντα και ίσως έχει ειδησεογραφικό ενδιαφέρον, δεδομένου ότι μόλις την περασμένη Πέμπτη ήταν στην Αθήνα ο υπουργός Εξωτερικών του Ισραήλ και στις συνομιλίες με τον Ελληνα ομόλογό του «συμφώνησαν στην ανάγκη εξεύρεσης νέων τρόπων στρατιωτικής συνεργασίας των δύο χωρών», όπως διάβασα εδώ, στο ρεπορτάζ του Βασίλη Νέδου.
Η κυβέρνηση, λοιπόν, βρίσκεται σε συζητήσεις με την ισραηλινή εταιρεία «Rafael Advanced Defence Systems», η οποία κατασκευάζει πολύ ωραίους πυραύλους, λεπτούς, κομψότατους. Το αντικείμενο της συζήτησης είναι η εξαγορά της ΕΛΒΟ από τη «Rafael», κάτι για το οποίο η ισραηλινή εταιρεία έχει εκδηλώσει ενδιαφέρον από το 2015. Η συγκεκριμένη εταιρεία είναι η σημαντικότερη και η παλαιότερη του Ισραήλ στον τομέα των οπλικών συστημάτων υψηλής τεχνολογίας. Ξεκίνησε ως αμιγώς κρατική, σήμερα όμως μετέχουν σε αυτή και ιδιωτικά κεφάλαια.
Ισως οι συζητήσεις της κυβέρνησης με τους Ισραηλινούς, που προανέφερα, να είναι στην πραγματικότητα διαπραγματεύσεις· διότι ο συνομιλητής μου με βεβαίωσε ότι μέχρι το τέλος του χρόνου η συμφωνία με τη «Rafael» θα έχει γίνει.
Το ακόμη πιο κουφό –για μένα τον αδαή– είναι ότι συζητήσεις γίνονται και με άλλη ισραηλινή εταιρεία, αναλόγων δραστηριοτήτων, με σκοπό την εξαγορά της ΕΑΒ. Το όνομα της δεύτερης εταιρείας δεν το συγκράτησα, διότι τη στιγμή που μου τα έλεγε ο άνθρωπος, εγώ πάλευα (ηρωικά, είναι αλήθεια) με ένα κόκαλο ψαριού που είχε σφηνωθεί στον ουρανίσκο μου. Εχει όμως τόσο μεγάλη σημασία το όνομα; Σημασία έχει να γίνουν όλα αυτά. Μέχρι τότε, εγώ ως φύσει απαισιόδοξος άνθρωπος, κρατώ μικρό καλάθι και ελπίζω να χρειαστώ μεγαλύτερο!
* Σημαίνει «ειρήνη» και χρησιμοποιείται όπως ο χαιρετισμός «Peace, brother!» που λένε οι Αμερικάνοι, ιδίως οι πιο σκουρόχρωμοι…