Ο,τι γίνει τώρα

3' 12" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

«Η διασφάλιση της ομαλής λειτουργίας του πανεπιστημίου αποτελεί αυτονόητη προϋπόθεση για την ακαδημαϊκή πρόοδο και την ελεύθερη ανταλλαγή ιδεών και είναι ευθύνη όλων μας να συνδράμουμε προς την κατεύθυνση αυτή. Η βία σε οποιαδήποτε μορφή της, σωματική ή ψυχολογική, από οποιονδήποτε και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες δεν έχει καμία θέση στα πανεπιστήμιά μας». Αυτή ήταν η λιτή ανακοίνωση της Συνόδου των Πρυτάνεων, στις αρχές της περασμένης εβδομάδας, με αφορμή τα γεγονότα στο ΟΠΑ.

Θα ζήλευε και ο ΣΥΡΙΖΑ την υψηλόφρονα διάθεση των πρυτάνεων, χάρη στην οποία αίρονται υπεράνω των βρώμικων περιστάσεων της πραγματικότητας και ατενίζουν το θέμα της βίας φιλοσοφικά. Με το ίδιο επιχείρημα τα βόλευαν και οι συριζαίοι, όποτε καλούνταν να καταδικάσουν περιστατικά «δημοκρατικής» βίας: παντού και πάντα η βία είναι κακό πράγμα! Ωραία θέση για μια σύνοδο θεολόγων, όμως για τη Σύνοδο των Πρυτάνεων είναι ντροπιαστική. Ιδίως, όταν έρχεται σε μια στιγμή όπου η νομιμότητα αποφάσισε, επιτέλους, να συγκρουσθεί με το παρακράτος των αναρχικών, που δυναστεύει τα πανεπιστήμια επί δεκαετίες.

Το νόημα της θέσης των πρυτάνεων θα μπορούσε να είχε διατυπωθεί με περισσότερη ευθύτητα ως εξής: Παιδιά, είτε εκπροσωπείτε τον νόμο του κράτους είτε την «κανονικότητα» του Τζανακόπουλου, βρείτε τα εσείς και μη μας μπλέκετε. Μετά, εμείς θα πάμε με όποιον επικρατήσει.

Αυτό που έκαναν πάντα δηλαδή. Εμαθαν να κάνουν τη δουλειά τους (πολλοί από αυτούς άψογα και με αποτελέσματα λαμπρά) προσαρμοζόμενοι στις εκάστοτε κρατούσες πολιτικές συνθήκες.  Η κρατούσα κατάσταση τις τελευταίες δεκαετίες στα πανεπιστήμια είναι των λεγόμενων αναρχικών, με τις όποιες διακλαδώσεις τους στο κοινό έγκλημα. Αυτούς έπρεπε οι καθηγητές να ανεχθούν ή να χαϊδέψουν, για να μπορούν οι ίδιοι να διαχειρίζονται το υπόλοιπο ακαδημαϊκής ελευθερίας που τους απέμενε.

Καταλαβαίνω τους καθηγητές, τους συμπονώ και ορισμένους τους θαυμάζω. Είναι δύσκολο να βρίσκεις τρόπους να κάνεις το σωστό υπό συνθήκες εκφοβισμού και τρομοκρατίας. Θυμηθείτε μόνο πόσα περιστατικά είχαμε επί ΣΥΡΙΖΑ βιαιοπραγιών και ξυλοδαρμών εις βάρος καθηγητών, καθώς και καταστροφές γραφείων, βιβλιοθηκών, αρχείων, υπολογιστών κ.λπ. Ολα αυτά τα καταλαβαίνω. Αυτή η κατάσταση, όμως, υφίσταται επί σαράντα χρόνια και οι ρίζες της πια φθάνουν βαθιά. Αν θέλουμε να την αντιμετωπίσουμε, ας αρχίσουμε αναγνωρίζοντας την πραγματικότητα: οι καθηγητές έχουν γίνει πια μέρος του προβλήματος της ανομίας στα πανεπιστήμια. Η θλιβερή στην ουδετερότητά της ανακοίνωση της Συνόδου το αποδεικνύει.

Ετσι, όμως, δεν γίνεται τίποτε. Η απαλλαγή του πανεπιστημίου από τη σφηκοφωλιά του υπόκοσμου στα υπόγειά του δεν είναι δυνατή αν οι πανεπιστημιακές αρχές δεν κουνήσουν και αυτές τουλάχιστον το ένα από τα πολλά δαχτυλάκια τους. Οι συνθήκες τώρα είναι κατάλληλες και η κοινωνία ώριμη. Ακόμη και ο ΣΥΡΙΖΑ βοηθάει προς τον σκοπό αυτό, όταν σπεύδει να υπερασπίζεται ως «κανονικότητα» την εγκληματικότητα. Επιπλέον, ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης είναι ο κατάλληλος άνθρωπος αυτή τη στιγμή για να αντιμετωπίσει το θέμα.

Μπορεί να τον κοροϊδεύουν για τα νευρικά ξεσπάσματα και τις αγριοφωνάρες, αλλά χάρη στην εγρήγορση του Χρυσοχοΐδη φέτος το καλοκαίρι λειτούργησαν σωστά η Πολιτική Προστασία και η Πυροσβεστική, με αποτέλεσμα να έχουμε την καλύτερη χρονιά της δεκαετίας με διαφορά.

Εχει, επίσης, την αντιληπτική ικανότητα που χρειάζεται για τη δουλειά: ήταν ο πρώτος, το 2009, που κατάλαβε τη σχέση τρομοκρατίας και κοινού εγκλήματος και προσανατόλισε τις έρευνες προς τα εκεί. Και παρότι δεν μιλάει ξένες γλώσσες, η συμμετοχή του στο Συμβούλιο Υπουργών στο Λουξεμβούργο, στις 8 Οκτωβρίου, και οι επαφές που είχε εκεί, άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις. Το παραθέτω όπως μου το είπαν, επειδή ακούγεται ωραία: «Knows what he’s doing, determined, operational». Και κάτι ακόμη υπέρ του Χρυσοχοΐδη, που τον κάνει δυσάρεστο στους συναδέλφους του: δεν κάνει ρουσφέτια, λ.χ. οι περίφημες «ενδιάμεσες μεταθέσεις» στην αστυνομία φέτος δεν έγιναν.

Επομένως, ό,τι γίνει τώρα. Ομως, αν τα πανεπιστήμια πρόκειται να ξεφορτωθούν τους θυλάκους ανομίας, οφείλουν και οι καθηγητές να συμβάλουν, όχι να στέκονται στη γωνία κρατώντας την ευαίσθητη μύτη τους με τα δάχτυλα. Μήπως έναν ραδιοσταθμό για να μεταδίδουν φλογερά μηνύματα υπέρ της ακαδημαϊκής ελευθερίας; Δεν είναι κακή ιδέα, δοκιμάστηκε και στο παρελθόν με επιτυχία. Τόση επιτυχία, ώστε ακόμη την πληρώνουμε…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή