Πρέπει να επανορθώσω μια σοβαρή παράλειψη στο σημείωμα της Κυριακής και υποχρεώνομαι να επανέλθω στο θέμα της τουρκικής προκλητικότητας. Ανέφερα τρεις παράγοντες, που κάνουν πολύ δύσκολη τη θέση της ελληνικής πλευράς: την επιπολαιότητα της Λευκωσίας που έχει αυτονομηθεί, τον κίνδυνο να τεθούν διά της πλαγίας στις συνομιλίες θέματα που αφορούν τη Λωζάννη και, τέλος, τις αυταπάτες που δυστυχώς κυριαρχούν στην κοινή γνώμη. Ξέχασα, όμως, τον τέταρτο παράγοντα: ότι δεν έχουμε στρατό του επιπέδου που είχαμε κάποτε. (Θυμίζω σχετικά ότι, μόλις στα τελευταία του ΣΥΡΙΖΑ, συμφωνήθηκε διακομματικά η δαπάνη ενός δισ. ευρώ για τις απολύτως απαραίτητες προμήθειες υλικού για το στράτευμα.)
Συνεπώς, έχει τόσο μεγάλη σημασία εάν δεν έχουμε υπουργό Εθνικής Αμυνας του βάρους που θα περιμέναμε; Η γκρίνια, λοιπόν, για τη χαλαρότητα ή την ελαφρότητα του υπουργού Νίκου Παναγιωτόπουλου είναι περιττή πολυτέλεια. Αρκεί να μιλάει λιγότερο. Γιατί καλολαδωμένα και γεμάτα πιστόλια πάνω στο τραπέζι δεν θα μπορούσα ποτέ να τον εμποδίσω να φαντάζεται. Κανείς δεν θα μπορούσε να θέσει φραγμούς στη φαντασία του. Ας μη μιλάει, όμως. Ας εκτονωθεί, αν το έχει μεγάλη ανάγκη, γράφοντας ένα μυθιστόρημα…
Ιδέα!
Ορκίστηκε ο νέος υφυπουργός Εξωτερικών για τον Απόδημο Ελληνισμό, Κώστας Βλάσης, βουλευτής Αρκαδίας της Ν.Δ. και αναπληρωτής καθηγητής στην Ιατρική Σχολή Αθηνών. Ετσι, για λίγες ημέρες, η χώρα έχει δύο υφυπουργούς στην ίδια θέση, ουσιαστικά και τους δύο ενεργούς, αφού ο αποπεμφθείς Αντώνης Διαματάρης συνεχίζει την επίσημη περιοδεία του στην Αυστραλία. Το θεσμικό κενό, ωστόσο, μπορεί να καλυφθεί. Αρκεί να βρεθεί μια φόρμουλα –ο κ. Γεραπετρίτης είμαι βέβαιος θα την επινοήσει–, ώστε να του απονεμηθεί ο τίτλος του «υφυπουργού της καρδιάς μας».
Δεν εννοώ μια ad hoc διευθέτηση για τη συγκεκριμένη περίπτωση, αλλά μια ρύθμιση μόνιμη, που θα επιτρέπει την απονομή του τίτλου «ο *** της καρδιάς μας» (στη θέση των αστερίσκων βάζουμε την εκάστοτε ιδιότητα) και σε άλλους. Θα χρειαστεί, πιστέψτε με! Η πολιτική είναι γεμάτη ψώνια, που ζητούν παρηγοριά με τη μορφή της αναγνώρισης, ο δε τίτλος δεν είναι και τίποτε σπουδαίο.
Ο Λίνκολν, να αναφέρω με την ευκαιρία, συνήθιζε να βλέπει προσωπικά το πλήθος των αδικημένων και των φουκαράδων, των παρασίτων και των ερπετών, που έκαναν ουρά με τα αιτήματά τους στο χέρι έξω από το γραφείο του, ακόμη και στις κρίσιμες φάσεις του εμφυλίου πολέμου.
Οταν τον ρώτησαν γιατί χάνει τόσο χρόνο μαζί τους, απάντησε: «Μα μου ζητάνε τόσο λίγα κι εγώ τους δίνω ελάχιστα». Αστειευόταν, διότι αυτός και αν καταλάβαινε καλύτερα από πολλούς άλλους ότι η πολιτική στις δημοκρατίες προϋποθέτει την ικανότητα διαχείρισης των ψώνιων και, για τον σκοπό αυτό, η υπομονή και το χιούμορ είναι απαραίτητα.
Σωθήκαμε
Ο αρχηγός του πολεμικού ναυτικού της Λιβύης, που έχει σπουδάσει στη Σχολή Δοκίμων και γνωρίζει άπταιστα τα ελληνικά (θυμίζω ότι και ο Καντάφι είχε φοιτήσει στη Σχολή Ευελπίδων), έστειλε μήνυμα στα ελληνικά, μέσω Twitter, ότι θα καταλάβουν την Τρίπολη και θα εμποδίσουν τα σχέδια της Τουρκίας. Σπουδαίο, δεν το συζητώ! Να ρωτήσω όμως, στόλο έχει;
Αστείο
Κυκλοφόρησε χθες η φήμη ότι στον ΣΥΡΙΖΑ σκέπτονται να προτείνουν ως υποψήφιο πρόεδρο (της Δημοκρατίας…) τον Γιώργο Παπανδρέου ή, για τους θαυμαστές, ΓΑΠ και, διεθνώς, GAP. Συμβαίνει καμιά φορά και ένα εσωτερικό αστείο κυκλοφορεί ως «πληροφορία», με τα γνωστά αποτελέσματα. Κάτι τέτοιο συνέβη και στην προκειμένη περίπτωση, διότι η σκέψη μόνο ως αστείο στέκεται.
Πρώτον, επειδή ο ΓΑΠ είναι φανερό ότι έχει κακιώσει άσχημα από την πικρία που έχει μαζέψει μέσα του. Δεν συγχωρεί στον ΣΥΡΙΖΑ τον χαρακτηρισμό του «γερμανοτσολιά», που τόσο εύκολα χρησιμοποιούσαν εις βάρος του, απαιτεί δημόσια συγγνώμη και δεν παύει να το επαναλαμβάνει σχεδόν σε κάθε δημόσια δήλωσή του.
Ανάλογης έντασης είναι και η εμμονή του με τη Ν.Δ., στην οποία δεν συγχωρεί ότι τον «εξαπάτησε» (έτσι το αντιλαμβάνεται), διότι του φόρτωσε τη χρεοκοπία που είχε προετοιμάσει η οικονομική πολιτική των κυβερνήσεων του Ακάματου. Δεν έχει άδικο, αλλά δεν φταίει κάποιος άλλος για τη δική του αγαθότητα. Εν ολίγοις, είναι ένας πολιτικός που έχει πρόβλημα με όλους. Δεύτερον, επειδή με την παρουσία και τη διαδρομή του συμβολίζει κάτι σφοδρά αρνητικό: μια αποτυχία, μια πορεία που ξεκίνησε σαν αστείο και κατέληξε σε τραγωδία.
Το μόνο σχετικό πλεονέκτημα της ιδέας είναι ότι θα ταιριάζει με την αχαριστία του Τσίπρα. Θα πηγαίνει πολύ στον χαρακτήρα που μας έχει δείξει, θέλω να πω, να αδειάσει τον Προκόπη Παυλόπουλο, που τόσο του στάθηκε – σχεδόν σαν πατέρας. Συνηθίζει να πετάει σαν χρησιμοποιημένη πετσέτα όσους έχουν εξαντλήσει τη χρησιμότητά τους…
Ερμού
Μετά από πολύ καιρό, οπωσδήποτε περισσότερο από δύο χρόνια, περπάτησα την οδό Ερμού. Μόνο αν δεις πόσο άθλιος και αφρόντιστος είναι ο πεζόδρομος, που συγκαταλέγεται στους πέντε ακριβότερους της Ευρώπης, μπορείς να καταλάβεις τη σύγχρονη Ελλάδα. Μόνο όταν βλέπεις τους κάθε λογής επαίτες, τους θλιβερούς οργανοπαίκτες, τους σπασμένους κυβόλιθους στο οδόστρωμα, τα σκουπίδια και τα σχετικά, τότε αντιλαμβάνεσαι ότι καλό γούστο, αισθητική, καθαριότητα και τα συμπαρομαρτούντα εδώ είναι στην καλύτερη περίπτωση δευτερεύοντα…