Η κυβέρνηση δείχνει να κατεβάζει τους τόνους απέναντι στην Τουρκία για να μη δημιουργήσει κλίμα επικείμενης σύγκρουσης –που κατά την ίδια δεν φαίνεται στον ορίζοντα–, αλλά και κλίμα πανικού. Λογικό ακούγεται, καθώς η ατμόσφαιρα υψηλών τόνων βοηθάει τη συνέχιση της έντασης, πολύ συχνά και την κλιμάκωσή της, ενώ ταυτόχρονα λειτουργεί ανασταλτικά στις όποιες επενδυτικές προσπάθειες γίνονται ή στις όποιες σκέψεις υπάρχουν. Αρκεί όλα αυτά να μην καταλήγουν σε εφησυχασμό, σε κάλυψη των πραγματικών προβλημάτων και κινδύνων κάτω από χαλί, ούτε σε διακοπή του αγώνα στον οποίο η Αθήνα έχει αποδυθεί διεθνώς, ώστε να δημιουργηθεί ένα πλέγμα καταδίκης και αποθάρρυνσης της τουρκικής προκλητικότητας, κατά το δυνατόν βέβαια. Παράλληλα, υπάρχουν ενδείξεις στο εσωτερικό της χώρας ότι γίνεται όλο και πιο αποδεκτή η άποψη της αποδοχής μιας οριστικής διευθέτησης των ελληνοτουρκικών διαφορών μέσω διεθνών οργάνων.
Οπως έχει τονισθεί επανειλημμένως, το κακό είναι ότι στο πλαίσιο της Δύσης, πολλές από τις σταθερές του πρόσφατου παρελθόντος σείονται συθέμελα. Αυτό επ’ ουδενί λόγω σημαίνει ότι η όποια ελληνική κυβέρνηση, η πολιτική τάξη και η ελληνική κοινωνία επιτρέπεται να σκεφτούν απομάκρυνση από το δόγμα «ανήκουμεν εις την Δύσιν» του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Η δυσαρέσκεια και η απογοήτευση για τη θαλπωρή που προσφέρει δημοσίως ο Ντόναλντ Τραμπ στον Ταγίπ Ερντογάν, για την προκλητικά ουδέτερη (δήθεν) στάση που κρατάει το ΝΑΤΟ στην ελληνοτουρκική διένεξη, για την αδυναμία της Ευρωπαϊκής Ενωσης να αντικαταστήσει με πράξεις τα λόγια καταδίκης, για την αυτόβουλη περιθωριοποίηση της Γερμανίας (για πολλούς και διάφορους λόγους) με την επιλογή κραυγαλέας στάσης Πόντιου Πιλάτου απέναντι στις αυξανόμενες προκλήσεις της Αγκυρας, δεν πρέπει να οδηγήσουν σε αυτοκτονικές κινήσεις. Γιατί κίνηση αυτοκτονίας θα ήταν η απομάκρυνση από τους δυτικούς πυλώνες για λόγους αγανάκτησης και πίκρας. Αλλωστε, δεν υπάρχουν και άλλες δυνατότητες για να ακουμπήσει και να στηριχθεί σήμερα η Ελλάδα…
Τούτων λεχθέντων, η αλήθεια είναι πάντως ότι το οικοδόμημα του ΝΑΤΟ τρίζει. Ολα όσα έγιναν στην πανηγυρική σύνοδο του Λονδίνου για τα 70 χρόνια από την ίδρυσή του βοήθησαν απλώς να ακουστούν οι τριγμοί στο πλατύ κοινό. Εκείνο που γίνεται τα τελευταία χρόνια είναι ότι ο συγκεκριμένος οργανισμός προσπαθεί με κάθε τρόπο να παρατείνει τον λόγο για τον οποίο ιδρύθηκε και εδραιώθηκε. Χωρίς ψυχροπολεμικό κλίμα δεν έχει λόγο ύπαρξης και, για να υπάρχει, φροντίζει με πολλούς τρόπους να το συντηρεί αντικαθιστώντας τη Σοβιετική Ενωση με τη Ρωσία, μια χριστιανική καπιταλιστική πλέον χώρα. Βεβαίως, οι γεωπολιτικές αντιπαλότητες και οι συγκρούσεις συμφερόντων δημιουργούνται και επιβιώνουν ανεξαρτήτως ιδεολογιών και θρησκευμάτων. Οντως, γι’ αυτό σήμερα βλέπουμε τον Αμερικανό πρόεδρο να επιθυμεί τη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ταυτόχρονα όμως να πιέζει τους Ευρωπαίους να αυξήσουν τις αμυντικές δαπάνες τους για να αγοράζουν όπλα (αμερικανικά προφανώς) και να συντηρείται η Ατλαντική Συμμαχία, ώστε να περιορίζονται οι δυνατότητες προσέγγισης Ευρώπης – Ρωσίας.
Αλλο, βέβαια, που η Τουρκία κόπτεται υπέρ του ΝΑΤΟ και αγοράζει όπλα από τη Ρωσία…