Θα ξυλοκοπούσε ο 53χρονος στους Αμπελοκήπους τον συμμαθητή της 11χρονης κόρης του αν αυτός δεν ήταν αλλοδαπός; Μάλλον όχι. Το ότι η υπερπροστατευτικότητα των γονέων έχει αγγίξει οροφή εκπορθώντας τα νοερά σεβάσμια τείχη του σχολείου, είναι γεγονός. Καταγγέλλονται συχνά περιπτώσεις γονέων που επιπλήττουν συνομηλίκους του παιδιού τους, ή λοιδορούν, εκφοβίζουν εκπαιδευτικούς οι οποίοι το «αδίκησαν» ή το «προσέβαλαν». Πολλά παιδιά σήμερα μεγαλώνουν σε ένα συνεκτικό κουκούλι προστασίας, στο επίκεντρο της οικογενειακής προσοχής, διαρκώς εξυπηρετούμενα και κολακευόμενα ως άτομα χαρισματικά, ιδιαίτερα· είναι ένα είδος κακοποίησης όταν χαθεί το μέτρο, που τα καθιστά εγωπαθή αλλά και μαλθακά, ανασφαλή, ευάλωτα.
Ομως δεν είναι αυτό το θέμα μας. Η επίθεση του γονέα στον 11χρονο Φιλιππινέζο μάλλον δεν αποτελεί έκρηξη αυταρχισμού (το ξύλο έχει εγκαταλείψει προ πολλού τον Παράδεισο) προς σωφρονισμό του άτακτου μαθητή· αλλά ρατσισμού. Την προηγούμενη ημέρα, τα δύο παιδιά είχαν τσακωθεί στο διάλειμμα, ο πατέρας της μαθήτριας περίμενε τον 11χρονο έξω από το σχολείο και ο λόγος έδωσε τη θέση του στη βία, η νηφαλιότητα στην τυφλή οργή. Η διευθύντρια του σχολείου και οι δάσκαλοι μετέφεραν το παιδί στο νοσοκομείο, ενώ διευθύντρια και μητέρα υπέβαλαν μήνυση εναντίον του πατέρα, που εξαφανίστηκε. Ο συγκεκριμένος γονέας λέγεται ότι έχει απασχολήσει και στο παρελθόν το σχολείο για ανάρμοστη συμπεριφορά και λεκτικές επιθέσεις σε αλλοδαπούς μαθητές.
Σημειωτέον ότι από τους 221 μαθητές του δημοτικού, μόνο οι 78 είναι ελληνικής καταγωγής. Δύσκολες συνθήκες, οι οποίες χωρίς προβλέψεις και ενέργειες για τη μείωση της κοινωνικής τριβής, ευνοούν την εισβολή του λαϊκισμού, τη δουλεία της μονόπλευρης θέασης, τα προσχήματα για πάγιες οριοθετήσεις. Θολώνουν την ευθυκρισία: ότι η χρήση της γροθιάς και της κλωτσιάς δεν αποτελεί κανενός τύπου απάντηση ακόμη και στο πιο οξύ κοινωνικό πρόβλημα, δεν επιβάλλει καμία τάξη, παρά μόνο μια αιματηρή αταξία.
Συνήθως, τα περιστατικά του είδους δεν είναι μεμονωμένα ξεσπάσματα θερμοκέφαλων υπερ-εθνικιστών, αλλά περισσότερο οργανωμένες απόπειρες κλιμάκωσης της κοινωνικής έντασης, διασποράς του φανατισμού στα απηυδισμένα τμήματα της κοινωνίας, διάσπασης των μετώπων που επιχειρούν να τις αντιμετωπίσουν. Των συμπαγών αλλά λίγων μετώπων. Τουλάχιστον όχι τόσων όσα θα συνέθεταν ένα αισιόδοξο σκηνικό.