Ο πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων Λειτουργίας Μετρό Αθηνών, Σπύρος Ρεβύθης, εξηγεί τον εαυτό του. Τον εξηγεί άμα τη εμφανίσει, καθιστώντας άχρηστους τους φυσιογνωμισμούς και τους εξ αποστάσεως ψυχολογισμούς.
Χρόνια και χρόνια, οι προκάτοχοί του στον συνδικαλισμό των ΔΕΚΟ έχουν εργαστεί για να καταστήσουν τη μορφή του Ρεβύθη τόσο διαφανή.
«Θέλουμε», έλεγε χθες, μετά την κατακραυγή, «να ζητήσουμε “ένα συγγνώμη” από τον κόσμο». «Δεν ήταν η πρόθεσή μας. Θέλαμε να αναδείξουμε το πρόβλημα».
Ο βασανισμός της κοινωνικής πλειοψηφίας είχε όντως θεαματικά προπαγανδιστικά αποτελέσματα. Χωρίς την πρωτοβουλία του σωματείου Ρεβύθη, να κόψει τη συγκοινωνία στην πόλη, οι Αθηναίοι θα είχαν μείνει απληροφόρητοι για τα εργασιακά ήθη που εξακολουθούν να ισχύουν στη δημόσια επιχείρηση.
Θα είχαν μείνει στο σκοτάδι για το γεγονός ότι εξακολουθούν να επιβιώνουν νησίδες της προχρεοκοπικής Ελλάδας τόσο τέλεια αποκομμένες από το οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον, ώστε να θεωρούν πως είναι προς όφελός τους να διατυμπανίσουν το ειδικό καθεστώς τους.
Ποτέ τόσο λίγοι απεργοί δεν είχαν πετύχει ένα τόσο μεγάλο κατόρθωμα – αυτοχειριαστικό για τους ίδιους, αφυπνιστικό για την κοινή γνώμη και απελευθερωτικό για την κυβέρνηση. Οι αυτοματισμοί της αξιωματικής αντιπολίτευσης εδραιώνουν αυτό το πολιτικό απόθεμα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ παροξύνει την αγανάκτηση, υπερασπιζόμενος την «ιερότητα» ενός συνδικαλισμού που η πλειοψηφία βιώνει ως μικρο-εξουσιαστικό σαδισμό.
Διανοίγεται έτσι για την κυβέρνηση ένα πεδίο για εύκολη επίδειξη μεταρρυθμιστικού σθένους. Θα μοιάζει με τολμηρή μεταρρύθμιση, αλλά δεν θα είναι. Δεν χρειάζεται τόλμη για να κάνεις αυτό που ζητούν οι πολλοί.
Είναι όμως έτσι; Είναι όντως εύκολη για τη Ν.Δ. η ανατροπή ενός συστήματος στο οποίο διαθέτει και η ίδια πελατειακά ερείσματα – ή αντίστοιχες προσδοκίες; Είναι εύκολο τον μηχανισμό που κρατάει κάποιος στα χέρια του να τον πετάξει, αντί να τον καρπωθεί;
Το ερώτημα δικαιολογείται από τα σημάδια αμφιταλάντευσης που έχει δείξει η εξάμηνη, πλέον, διακυβέρνηση. Την ώθηση της συμπαγούς πλειοψηφίας υπέρ της άρσης των αγκυλώσεων αντιρροπίζει η πίεση της κομματικής βάσης που δεν έχει ακόμη αναδιαπαιδαγωγηθεί.
Για να πετύχει, η Ν.Δ. δεν έχει ανάγκη να πείσει την κοινωνία. Η αποδόμηση της περιλάλητης «ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς» έχει ήδη συντελεστεί χάρη στην ίδια την κυβερνώσα Αριστερά. Θύλακοι αυτής της ηγεμονεύουσας πολιτικής κουλτούρας –του κρατισμού και του πελατειασμού– επιζούν, όμως, στο κόμμα που κυβερνά.
Η Ν.Δ. έχει ήδη πείσει την κοινωνία. Μένει να δείξει ότι έχει πείσει και τον εαυτό της.