Υπάρχει πολλή αυθαιρεσία. Υπάρχει, ας πούμε, η αυθαίρετη πρωτοκαθεδρία της όρασης έναντι των άλλων αισθήσεων. Εμπιστευόμαστε πρώτα αυτό που βλέπουμε. Αλλά, στην εποχή της εικονικής εξουθένωσης του βλέμματος, η εμπιστοσύνη αυτή αποδεικνύεται εντελώς τυφλή. Πιστεύεις ότι βλέπεις μια γυναίκα με κουκούλα – ένα Αμπου Γκράιμπ στο Κουκάκι. Ομως, αυτό που βλέπεις είναι τελικά ένας μπαμπάς με μπαμπαδίσιο φανελάκι.
Η αστυνομική επιχείρηση της Τετάρτης είναι ιδανικό παράδειγμα για να δει κανείς πώς η κατακλυσμιαία πληροφορία καταλήγει να δυσκολεύει την πρόσβαση στην αλήθεια. Οι πληροφορίες για το τι συνέβη στην κατάληψη ήταν τόσο αντικρουόμενες, που τις πρώτες ώρες κυριαρχούσε η αμφιβολία.
Το παράδοξο στα νέα media είναι ότι η αμφιβολία δεν κάνει τους «χρήστες» πιο επιφυλακτικούς. Αντιθέτως. Τους κάνει πιο φανατικούς. Οσο πιο αβέβαιη η αλήθεια, τόσο πιο παχιές οι αντίπαλες βεβαιότητες. Το «παρα-» της παραπληροφόρησης δεν δηλώνει πια μόνο αντίθεση. Δηλώνει και υπερβολή. Παρατρώμε τζανκ πληροφορία.
Σε αυτή τη ζώνη της ανεπιβεβαίωτης βεβαιότητας κινήθηκε ο Νίκος Αλιβιζάτος, υπό την ιδιότητα του επικεφαλής της Επιτροπής παρά τω υπουργώ Προστασίας του Πολίτη, που ιδρύθηκε για να ελέγχει αν εφαρμόζονται τα πορίσματα του Συνηγόρου του Πολίτη για την αστυνομία. Η επιστολή του προς τον Χρυσοχοΐδη –διά της οποίας παραιτούνταν ρητώς από την απειλή παραίτησής του– υιοθετούσε την εκδοχή για απουσία εισαγγελικής εντολής ενώ το υπουργείο διαβεβαίωνε ότι επιτόπου βρισκόταν εισαγγελέας.
Επιλέγοντας την ενδιάμεση οδό, της φιλικής καταγγελίας και της μη παραίτησης, ο Αλιβιζάτος επιδείνωσε την ήδη ευάλωτη θέση του. Για τους αριστερούς είναι γλάστρα του Χρυσοχοΐδη. Για τους δεξιούς είναι κουκούλα των μπαχαλάκηδων. Στο πρόσωπό του αντανακλάται έτσι ο κυρίαρχος διπολισμός: Ή με την ανομία ή με την αστυνομία. Ή με τα δικαιώματα ή με την ασφάλεια. Ή με τον Αλιβιζάτο ή με τον Χρυσοχοΐδη. Στην πραγματικότητα, ο Αλιβιζάτος δεν θα είχε αναλάβει τον ρόλο του «επιτρόπου» αν υπουργός δεν ήταν ο Χρυσοχοΐδης. Ο καθηγητής δεν ανήκει στην πλειοψηφία της συντεχνίας του, που αντιλαμβάνεται το συνταγματικό δίκαιο ως αντιεξουσιαστικό. Ανήκει σε εκείνους που πιστεύουν ότι η υπεράσπιση του Συντάγματος γίνεται όχι μόνο έναντι αλλά και εντός του κράτους.
Το ερώτημα είναι αν η αστυνομία έχει πάρει ατύπως εντολή για παραδειγματική υπέρβαση των ορίων της νόμιμης βίας. Αν δηλαδή η κυβέρνηση ανταποκρίνεται στη δίψα για ασφάλεια (και) με ένα θέαμα βαρύγλυκης επιβολής.
Το μήνυμα για τέτοια επίδειξη δεν φαίνεται πάντως να το στέλνει η πολιτική ηγεσία του αρμόδιου υπουργείου. Το αρθρώνουν στελέχη της Ν.Δ., ο λόγος των οποίων ξεπερνά ακόμη και τη ρητορική των συνδικαλιστών της ΕΛ.ΑΣ. Το κάνουν επειδή νιώθουν ότι ο ενδιάμεσος χώρος έχει καταργηθεί. Επειδή ξέρουν ότι οι αντι-αστυνομικές διαδηλώσεις στο πεζοδρόμιο της ΓΑΔΑ δεν είναι αντιπολιτευτικές. Είναι ζεστό ψωμί για την κυβέρνηση.