Οσο το γεωπολιτικό παιχνίδι από το Ιράν μέχρι τη Λιβύη εντείνεται, τόσο η Ελλάδα θα βρίσκεται αντιμέτωπη με ολοένα και πιο πιεστικά διλήμματα. Η Ελλάδα στην πραγματικότητα καλείται να κάνει επιλογές. Τα τελευταία χρόνια οι σχέσεις με τις ΗΠΑ έχουν γίνει στενότερες και εντατικότερες από ποτέ. Το πάλαι ποτέ ταμπού των σχέσεων με το Ισραήλ έχει ξεπεραστεί και ο βασικός άξονας της ελληνοεβραϊκής συνεργασίας είναι η προώθηση των αξιών της δημοκρατίας στην περιοχή, αλλά και η ανάσχεση στους πάσης φύσεως αναθεωρητισμούς. Ενας από αυτούς τους αναθεωρητισμούς είναι, βεβαίως, και ο τουρκικός.
Ο εκτροχιασμός των αμερικανοϊρανικών εντάσεων οδηγεί πέραν πάσης αμφιβολίας σε κλιμάκωση. Γύρω από το θέμα του Ιράν υπάρχουν πλέον σαφείς ευρύτεροι συνασπισμοί. Ο αντιιρανικός συνασπισμός περιλαμβάνει στις πρώτες γραμμές του τις ΗΠΑ, το Ισραήλ και τη Σαουδική Αραβία, αλλά και κάποιες από τις σουνιτικές μοναρχίες του Κόλπου. Η Ρωσία και η Τουρκία, συνομιλητές και σύμμαχοι του Ιράν στο μέτωπο της Συρίας, διατηρούν προφανείς αποστάσεις. Ενώ το Ιράν διατηρεί ισχυρή επιρροή σε κατακερματισμένες χώρες όπως το Ιράκ, η Συρία, το Αφγανιστάν, η Υεμένη και ο Λίβανος. Η Ελλάδα αποτελεί χώρα του ΝΑΤΟ, με στενές συμμαχικές σχέσεις τόσο με τις ΗΠΑ όσο και με το Ισραήλ, ωστόσο στο ζήτημα του Ιράν ήταν οχυρωμένη πίσω από τις θέσεις της Ε.Ε., οι οποίες στέκονταν πάντα στη μετριοπαθή πλευρά αντιμετώπισης των πραγμάτων. Η Ε.Ε., βέβαια, είναι εκκωφαντικά απούσα από τη συζήτηση. Η μόνη πραγματικά ενεργή χώρα διπλωματικά είναι η Γαλλία παρά τους φυσικούς περιορισμούς που αντιμετωπίζει, η Βρετανία δεν έχει ακόμα απεμπλακεί από τον κυκεώνα του Brexit, ενώ η Γερμανία παραμένει μια βαθιά αμφίθυμη χώρα ως προς τα ζητήματα που ξεπερνούν την οικονομία, το προσφυγικό και την άμεση γειτονία της.
Βρίσκεται, λοιπόν, η Ελλάδα σε πραγματικά δύσκολο σταυροδρόμι. Υπάρχουν όλοι όσοι συνηγορούν υπέρ της χρυσής ουδετερότητας, της «μη επιλογής», της απουσίας από ζητήματα τα οποία ξεφεύγουν πολύ από τη διαφύλαξη των στενά εννοούμενων συμφερόντων της. Πρόκειται για μια σώφρονα άποψη. Ωστόσο, οι εξελίξεις ωθούν στην, πολλές φορές οδυνηρή, αναγκαιότητα λήψης αποφάσεων. Ανεξαρτήτως αν η Αθήνα τελικά κληθεί να λάβει αποφάσεις, θα πρέπει να υφίσταται ένα σαφές πλαίσιο το οποίο δεν θα περιλαμβάνει μόνο αρνήσεις και δικαιολογίες, αλλά και ένα σχέδιο εξυπηρέτησης των ελληνικών συμφερόντων.