Ασχέτως του πότε συνέβη το καθένα, τα περίφημα «φώτα της δημοσιότητας» έπεσαν χθες σε τρία περιστατικά βίας διαφόρων βαθμών. Ενας ηλικιωμένος πήρε το πιστόλι του και πήγε να διαμαρτυρηθεί, πολύ έντονα όπως αποδείχθηκε, στην ΕΥΔΑΠ, όπου και «καθάρισε» έναν υπάλληλο· μαθητής των ΕΠΑΛ διαμαρτυρήθηκε υπερβολικά έντονα –δηλαδή προκάλεσε επεισόδιο εις βάρος της– σε καθηγήτρια επειδή δεν του έσβηνε απουσία ή απουσίες· και αστυνομικός σφαλιάρισε εν ώρα υπηρεσίας στο Μενίδι ένα 11χρονο παιδί. Φυσικά, ο δολοφόνος θα δικαστεί για το έγκλημά του, η υπουργός Παιδείας έσπευσε να προσφέρει κάλυψη στην άτυχη καθηγήτρια και ο «παρορμητικός» κατά τους συνδικαλιστές του αστυνομικός θα περάσει από ΕΔΕ. Φαίνεται, μάλιστα, ότι έχει ιστορικό παρορμήσεων μετά ξυλοφορτώματος στο… παλμαρέ του.
Τα τρία περιστατικά αποδεικνύουν ότι τείνει να ξεφύγει η κατάσταση στη χώρα, αν δεν έχει ξεφύγει ήδη. Οι δρόμοι και οι γειτονιές των μεγάλων ελληνικών πόλεων είναι στη συντριπτική τους πλειονότητα σχετικά ασφαλείς σε σύγκριση με άλλων μεγαλουπόλεων του εξωτερικού, όμως υπάρχει μια κοινωνική ανοχή σε φαινόμενα άσκησης βίας, που πολλά είναι ενδημικά. Είναι πολλοί αυτοί που θεωρούν δικαιολογημένες τις αντιδράσεις συγγενών και φίλων εις βάρος γιατρών και νοσηλευτικού προσωπικού, όταν επιτίθενται εναντίον τους επειδή θεωρούν ότι δεν φροντίζουν επαρκώς τους δικούς τους ανθρώπους. Δεν βγαίνει συχνά στην επιφάνεια το bullying που επικρατεί στα σχολεία, και είναι εκτεταμένο. Δεν είναι λίγα τα περιστατικά γονέων που επιτίθενται ή απειλούν καθηγητές στα γυμνάσια και στα λύκεια, είτε γιατί απαιτούν προνομιακή μεταχείριση των παιδιών τους είτε επειδή θεωρούν ότι αυτά αδικούνται.
Είναι καινούργιες «συνήθειες» όλα αυτά και δυστυχώς δεν είναι περιορισμένα. Ισως να είναι και περισσότερο εκτεταμένα απ’ όσο φανταζόμαστε. Αλλά και πώς να μην είναι, αφού οι χουλιγκάνοι των ομάδων, όταν δεν μπορούν να «πλακωθούν» μέσα στα γήπεδα, δεν έχουν κανένα φόβο να το πράξουν εξωγηπεδικά, ακόμη και με… ραντεβού. Ούτε βέβαια φοβούνται την αστυνομία, όπως αποδεικνύουν με κάθε ευκαιρία. Από κοντά και οι λεγόμενοι «μπαχαλάκηδες», έτοιμοι να βανδαλίσουν και να καταστρέψουν στο πλαίσιο ενός διαρκούς πολέμου κατά του κατεστημένου και του κράτους. Γνωστή η βία των λεγόμενων αντιεξουσιαστών και των καταληψιών στα πανεπιστήμια και έξω από αυτά. Δεν αποκλείεται μάλιστα όλοι αυτοί να συνδέονται μεταξύ τους και να αλλάζουν ρόλους, ανάλογα με την περίσταση. Αντίθετα, είναι πολύ πιθανό να συνδέονται με το κοινό ποινικό έγκλημα.
Είναι φανερό ότι μιλάμε για τη βία που ασκούν οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, όχι οι λεγόμενοι επαγγελματίες κακοποιοί. Αυτοί που όταν το πράγμα ξεφεύγει και γίνεται το κακό, δηλώνουν οι γείτονες στις κάμερες με ηλίθιο ύφος ότι… δεν έδιναν ποτέ δικαίωμα. Οταν όμως η άσκηση αυτής της βίας εξαπλώνεται, βρίσκει δικαιολογία τα ήθη και τα έθιμα, εκλαμβάνεται ως δικαίωμα από άτομα που πληρώνονται να τηρούν τον νόμο και την τάξη (αστυνομικοί) και γίνεται συναδελφικά και κοινωνικά ανεκτή, γίνεται ουσιαστικά σκαλοπάτι για το επόμενο επίπεδο.