Η είδηση στα χθεσινά δελτία ειδήσεων των ραδιοφώνων έλεγε ότι συνελήφθη διακινητής ανθρώπων (προφανώς προσφύγων – μεταναστών) που εξέτιε ποινή σε φυλακές, πήρε άδεια εξόδου και… εξαφανίστηκε. Από μια πρώτη ματιά δεν πρόκειται για κάτι σπουδαίο, αν όμως το καλοεξετάσει κανείς, είναι. Η χώρα αντιμετωπίζει σήμερα το τεράστιο προσφυγικό – μεταναστευτικό πρόβλημα και ένα στοιχειώδες πρώτο μέτρο για την αντιμετώπισή του είναι η αυστηροποίηση –να γίνουν πράγματι δρακόντειοι– των νόμων και των ποινών για τους διακινητές που συλλαμβάνονται. Να ψηφιστεί δηλαδή νόμος που θα προβλέπει ότι όσοι συλλαμβάνονται θα σαπίζουν στις φυλακές με εξαιρετικά περιορισμένα δικαιώματα. Να δοθεί μάλιστα η μεγαλύτερη δυνατή δημοσιότητα όταν ψηφιστεί ο νόμος, ώστε να ακουστεί στα πέρατα της οικουμένης, μήπως φτάσει και στο αυτί του… Τζανακόπουλου!
Τούτων λεχθέντων, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι η ψήφιση και εφαρμογή ενός τέτοιου νόμου θα αρκεί για να ανακόψει τα κύματα των προσφύγων και των μεταναστών. Στην πραγματικότητα το πρόβλημα μοιάζει άλυτο, τουλάχιστον προς το παρόν. Οσο και να ζητάει ο περιφερειάρχης Βορείου Αιγαίου Κ. Μουτζούρης να κηρυχθούν σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης (τι σημαίνει αυτό άραγε;) τα νησιά, ό,τι και να σκαρφίζεται η κυβέρνηση για να το αντιμετωπίσει είτε λεκτικά είτε πρακτικά, ό,τι και να της καταμαρτυρεί η απερίγραπτη αντιπολίτευση. Ειδικά όμως ο Κ. Μουτζούρης ως μηχανικός, άρα εκπαιδευμένος να δίνει πρακτικές λύσεις, θα πρέπει να γνωρίζει πολύ καλά την πραγματικότητα.
Οι προσφυγικές – μεταναστευτικές ροές θα συνεχίζονται α) εξαιτίας των πολεμικών και κλιματικών συνθηκών που επικρατούν στη Μέση Ανατολή και στην Αφρική, β) επειδή ταυτόχρονα αυξάνεται θεαματικά ο πληθυσμός σε αυτές τις περιοχές, γ) γιατί το τουρκικό καθεστώς χρησιμοποιεί σαν εργαλείο αυτό το φαινόμενο για να προωθήσει τις πολιτικές του, δ) διότι οι ευρωπαϊκές χώρες δεν εννοούν να συνδράμουν για δικούς τους εσωτερικούς λόγους και ε) αφού «τα σύνορα» με την Τουρκία είναι θαλάσσια και τα νησιά απέχουν ελάχιστα από τις ακτές της, είναι εξαιρετικά δύσκολο να αναχαιτισθούν οι βάρκες. Με λίγα λόγια, η Ελλάδα βρίσκεται σε δεινή θέση, καθώς αδυνατεί μόνη της να δώσει ριζικές λύσεις. Αλλοι έχουν τα «κλειδιά» στα χέρια τους και δεν φαίνονται πρόθυμοι να βοηθήσουν· το αντίθετο.
Ολα αυτά σημαίνουν ότι σηκώνουμε ψηλά τα χέρια και περιμένουμε το πεπρωμένο; Οχι βέβαια, αλλά περιμένοντας το θαύμα, αναλύουμε αντικειμενικά την κατάσταση, οργανωνόμαστε όσο μπορούμε, ενημερώνουμε –επίσης κατά το δυνατόν, με δεδομένη την ελληνική κοινή γνώμη– τον κόσμο, ουρλιάζουμε, χτυπάμε το χέρι στο τραπέζι, απειλούμε όσο μας παίρνει και όλα τα συναφή απέναντι στους Ευρωπαίους και κυρίως αντιλαμβανόμαστε ότι το προσφυγικό – μεταναστευτικό είναι ακόμη ένα πρόβλημα που απαιτεί εθνική συνεννόηση και στρατηγική. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται η ανάγκη ενός δρακόντειου νόμου για τους διακινητές. Ταυτόχρονα με μέτρα για τη διατήρηση της τάξης στα νησιά και την ανακούφιση των κατοίκων τους. Αλλιώς, θα φάμε εμείς οι ίδιοι τις σάρκες μας.