«Εχθροπάθεια: εχθρικόν πάθος, εχθρική διάθεσις κατά τινος, ισχυρά ή έμμονος έχθρα, μίσος», έτσι την ορίζει το λεξικό Δημητράκου. Τη χρησιμοποίησε χθες ο κ. Γεραπετρίτης συνομιλώντας με τον Aρη Πορτοσάλτε για τις παθογένειες του ποδοσφαίρου και τις δυνατότητες θεραπείας τους. O,τι μέτρο κι αν πάρεις, όποιο νόμο κι αν ορίσεις, δεν θα μπορέσεις να τον εφαρμόσεις αν δεν εξαλείψεις το υπόβαθρο της εχθροπάθειας. Κι αν η εχθροπάθεια ήταν μια κατάσταση που εμφανίζεται μόνον στα γήπεδα, στα αποδυτήρια, στις συμμορίες των οργανωμένων οπαδών και στα γραφεία των οργανωτών τους, παραγόντων και λοιπών, το κοινωνικό σύνολο θα την απομόνωνε. Το πρόβλημα μοιάζει σχεδόν άλυτο αν λάβεις υπόψη σου ότι η εχθροπάθεια είναι ένα απολύτως δημοκρατικά μοιρασμένο αγαθό το οποίο κυκλοφορεί ελεύθερο σε όλες τις κοινωνικές μας σχέσεις. Απ’ τις πολιτικές συγκρούσεις ώς τους επιχειρηματικούς και τους συναδελφικούς ανταγωνισμούς. Το πρόβλημα με την «εχθροπάθεια» είναι ότι η ελληνική κοινωνία την αντιμετωπίζει ως φυσιολογική παράμετρο της κοινωνικής συνθήκης. Εξ ου και τα παρελκόμενα: η έλλειψη εμπιστοσύνης, η ευκολία της κατάδοσης, τα εδέσματα που προσφέρει η λαϊκή τηλεόραση στο κοινό της και συνθέτουν την ευωχία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η εχθροπάθεια δεν είναι η ασθένεια του ποδοσφαίρου. Είναι η ασθένεια της ελληνικής κοινωνίας την οποίαν το ποδόσφαιρο αναπαριστά με τρόπο απλό και προσιτό στον καθένα.
Δεν ξέρω αν η εχθροπάθεια καταστάλαξε στο αίσθημα ότι η κοινωνική μας συνύπαρξη είναι καταναγκασμός ή αν γεννήθηκε απ’ το αίσθημα του καταναγκασμού. Αν όμως πιστεύω ότι η τετραετία της συγκυβέρνησης Συριζανέλ προκάλεσε υπαρξιακές βλάβες στη χώρα, είναι επειδή στηρίχθηκε στο αίσθημα της εχθροπάθειας. Hταν η εχθροπάθεια που κατέστρεψε την Αθήνα το 2008, αυτή που ενέπνευσε την πλατεία των Αγανακτισμένων, κι ήταν το ίδιο αίσθημα που έκρινε το αποτέλεσμα των αλλεπάλληλων εκλογών του 2015. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάφερε να δημιουργήσει την εμφύλια σύγκρουση, κατά τα ιδεολογικά του πρότυπα. Κατάφερε όμως να ενεργοποιήσει τα αντανακλαστικά της εχθροπάθειας, του πολέμου όλων εναντίον όλων. Πήγαν να το παίξουν λενινιστές, όμως τους διέψευσε ο Χομπς, ευτυχώς θα μου πείτε. Ηττήθηκαν πολιτικά, όμως αναρωτιέμαι αν ηττήθηκε και η νοοτροπία του κοινωνικού χάους που προσπάθησαν να επιβάλουν.
Ιδεολογικές και πολιτικές διαφωνίες και αντιπαλότητες; Ελάτε τώρα. Oλ’ αυτά εξαφανίζονται όταν σκεφτείς τον ταλαίπωρο που στήνεται στην ουρά των επειγόντων στο νοσοκομείο μες στη νύχτα και φοβάται ότι κινδυνεύει η ζωή του. Ο γιατρός και το νοσηλευτικό προσωπικό, που τρέχουν σαν τρελοί και του ζητούν να περιμένει, γίνονται εχθροί του. Η εχθροπάθεια γεννιέται στα απλά και καθημερινά.