Μεγάλη αναστάτωση, θαυμάσια κατάσταση – αλλά δεν το λέμε. Αυτό συνοψίζει τη θέση της κοινοβουλευτικής Αριστεράς, δηλαδή όλων των αριστερών κομμάτων που εκπροσωπούνται στη Βουλή, απέναντι στην πρωτοφανή και οργανωμένη επίθεση που δέχεται η χώρα, με μετανάστες σε ρόλο εισβολέων. Δυσκολεύονται στην Αριστερά, καθώς το συμφέρον τους, όπως εκείνοι το αντιλαμβάνονται, βρίσκεται στην πλευρά της «κρίσης του καπιταλισμού». Ωστόσο, προσέχουν να μην εκτεθούν, καθώς ελλοχεύει ο κίνδυνος να βρεθούν απέναντι στο κλίμα εθνικής ομοψυχίας που έχει προκαλέσει η απόπειρα εισβολής στα σύνορα.
Του κανόνα εξαιρείται, βέβαια, ο τσαχπίνης πρόεδρος του ΜέΡΑ25 με το ξυρισμένο κρανίο. Το κόμμα του είναι το μόνο που ανταγωνίζεται ευθέως τη Νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ στην ηθική στήριξη που παρέχει ανεπιφύλακτα στους εισβολείς. Διετύπωσε μάλιστα και την ηλίθια πρόταση να εγκατασταθούν μετανάστες σε ορεινά και εγκαταλελειμμένα χωριά, για να βοηθούν τους γέροντες. (Χρήσιμη υπενθύμιση ότι αυτός ο άνθρωπος, όταν καλείται να συνδράμει στην αντιμετώπιση ενός πρακτικού προβλήματος, μόνο ηλιθιότητες έχει να πει – ξεχάσατε τους καλωδιωμένους φοιτητές που θα έπιαναν τη φοροδιαφυγή; Εκτός από τα μαλλιά, του λείπουν και τα μυαλά…)
Τη συγκεκριμένη θέση ανοικτής στήριξης στους μετανάστες υπαγορεύει η ιδιοσυγκρασία του: πώς μπορεί να παραταχθεί με τους πολλούς, αυτός που δεν καταδεχόταν να πάει στην ουρά του ΑΤΜ όταν έκλεισε τις τράπεζες, αγάπη μου; Και η πολιτική σκοπιμότητα, όμως, αφού είναι φανερό από την αρχή ότι ο φαλακρός πρόεδρος προσπαθεί να προσελκύσει ένα ακροατήριο ακραίων της Αριστεράς, που μέχρι τώρα τουλάχιστον στεγάζονταν στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά είναι αμφίβολο αν μπορούν να συνυπάρξουν με τη μερική έστω πασοκοποίηση του κόμματος.
Το «ιστορικό» και «τιμημένο» ΚΚΕ έχασε τελείως την κεντρική ιδέα. Η ανακοίνωσή του ήταν τελείως εκτός θέματος: «Οσο η κυβέρνηση δεν αμφισβητεί την πολιτική της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, που ξεριζώνουν λαούς, που μεθοδεύουν τον εγκλωβισμό των προσφύγων σε νησιά και σύνορα και στηρίζουν τον Ερντογάν για τα δικά τους συμφέροντα, τόσο το πρόβλημα θα οξύνεται». Τους διαφεύγει, ωστόσο, το βασικότερο: αυτοί οι άνθρωποι φεύγουν από χώρες στις οποίες η δημοκρατία και ο καπιταλισμός είτε δεν έχουν πετύχει είτε δεν υφίστανται, για να εγκατασταθούν στις κοινωνίες εκείνες που η δημοκρατία και ο καπιταλισμός λειτουργούν και πετυχαίνουν προς όφελος των πολλών. Ωστόσο, και το ΚΚΕ μένει σε θεωρητικές γενικότητες και αποφεύγει να προκαλέσει το εξημμένο αίσθημα πατριωτισμού. Αλλωστε, το «ηρωικό Μανταμάδο», το χωριό της Λέσβου που ξεσηκώθηκε κατά του κλειστού κέντρου, παρότι απέχει δέκα χιλιόμετρα από τον χώρο που επελέγη, ψηφίζει παραδοσιακά ΚΚΕ από το 1974 μέχρι σήμερα.
Και φθάνουμε στον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος είτε σιωπά είτε λέει άλλ’ αντ’ άλλων. Ενώ, φέρ’ ειπείν, όλη η Ελλάδα έχει στραμμένη την προσοχή της στον Εβρο, ο ΣΥΡΙΖΑ διαμαρτύρεται που δεν έχει προχωρήσει η αποσυμφόρηση των νησιών(!), καθώς επίσης για την (απολύτως σύννομη, λόγω εκτάκτου ανάγκης) αναστολή υποβολής αιτήσεων ασύλου επί έναν μήνα. Ζητώντας αποσυμφόρηση, αυτό που ζητεί ουσιαστικά ο ΣΥΡΙΖΑ είναι να παραιτηθεί η χώρα της υπεράσπισης των συνόρων της. Διότι, αν μεταφερθούν στην ενδοχώρα οι ευρισκόμενοι στα νησιά, παραιτούμεθα του δικαιώματος να απελάσουμε όσους δεν δικαιούνται άσυλο. Βρίσκεται, δηλαδή, στην αντίθετη θέση από την εθνική γραμμή. Πολύ φυσικό, αν διαβάσει κανείς την ανακοίνωση της Νεολαίας του κόμματος, για την οποία δεν τίθεται καν ζήτημα υπεράσπισης των συνόρων. Γι’ αυτό, στριμωγμένος ανάμεσα στον φαλακρό πρόεδρο, τους δικαιωματιστές και τη Νεολαία του κόμματός του από τη μια, και από την άλλη το κλίμα εθνικής ομοψυχίας που γεννά η απειλή, ο Τσίπρας είχε εξαφανιστεί τόσες μέρες.
Επανόρθωση
Είδατε πόσο αδιάφορος είναι εκείνος ο ψηλός με τα γένια, που είναι πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου; Ως και εγώ τον έγραψα Ζαν Μισέλ (Ζαρ), ενώ είναι Σαρλ Μισέλ (Ζαρ, πάντα) και δεν είναι Λουξεμβούργιος, αλλά Βέλγος. Λες και υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ Βελγίου και Λουξεμβούργου! Και το ένα και το άλλο είναι ιστορικές οδοί για να «εκδράμουν» κατά καιρούς οι Γερμανοί στη Γαλλία. Πότε πάνε μέσω Βελγίου και πότε μέσω Αρδεννών…
Αχ κουνελάκι!
Εχω ξετρελαθεί με την ιδέα ότι καλούμε να μας υποστηρίξει η ευρωπαϊκή δύναμη RABIT (κουνελάκι ανορθόγραφο, του λείπει ένα «b»), που είναι το ακρωνύμιο του Rapid Border Intervention Team (Ομάδα Ταχείας Συνοριακής Επέμβασης). Μα τι ωραίο που είναι! Τι γλυκό! Τους φαντάζομαι όλους να έρχονται στη χώρα μας, σοβαροί και συνοφρυωμένοι όπως αρμόζει στα σοβαρά τους καθήκοντα, ντυμένοι με ολόσωμες και ολόλευκες στολές κούνελου, που φυσικά θα έχουν ένα επαρκές άνοιγμα μπροστά για το πρόσωπο και, βεβαίως, θα έχουν πάνω τους ραμμένα όλα τα διάσημα και τα διακριτικά τους. Ιδεωδώς, θα ήθελα να μη βαδίζουν στα δύο πόδια, αλλά με πηδηματάκια από στάση βαθέος καθίσματος – αντιλαμβάνομαι όμως ότι αυτό προϋποθέτει τρομερή φυσική κατάσταση. Επίσης, θα ήθελα να τρέφονται κυρίως με καρότα και, ει δυνατόν, για αρχηγό τους, να έχουν τον Μπαγκς Μπάνι…