Απόρησα κι εγώ στην αρχή με την απόφαση του κ. Μηταράκη να διακόπτει το επίδομα σε όσους πρόσφυγες ή μετανάστες παίρνουν άσυλο, κοινώς δικαίωμα παραμονής και εργασίας στη χώρα. Διάβασα και τα σχόλια διάφορων φίλων που εκτιμώ, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι αυτό το επίδομα είναι στην πραγματικότητα ευρωπαϊκά χρήματα που μπαίνουν στην ελληνική οικονομία. Οπότε εάν δεν φτάσουν έως τους δικαιούχους, θα χαθούν ούτως ή άλλως. Δεν με απασχολεί τόσο η παράλληλη οικονομία που έχει δημιουργηθεί. Ούτε τα όσα έχω κατά καιρούς διαβάσει για τα χρήματα που οι ίδιοι στέλνουν στις πατρίδες τους. Και εννοείται δεν με άγγιξαν οι ανθρωπιστικές φωνές που δεν ακούστηκαν για την περίπτωση των αστέγων συμπατριωτών μας λες και αυτοί είναι άξιοι της τύχης τους.
Εκείνο που εντέλει βάρυνε για να πω ότι ο κ. Μηταράκης καλώς πήρε την απόφαση είναι η εικόνα ενός οποιουδήποτε πρωινού στην πλατεία Βικτωρίας. Αυτό που θα δεις είναι μερικές εκατοντάδες άνδρες διαφόρων ηλικιών, οι οποίοι απλώς κάθονται στα παγκάκια ή στέκουν ανάμεσα στα παιδιά που παίζουν. Και το πρώτο πράγμα που αναρωτιέσαι είναι πόσο μπορούν να αντέξουν –ψυχολογικά– την απραξία, και πώς θεωρούμε ότι κάποιος μπορεί να ενταχθεί σε μια κοινωνία όχι ως άνεργος, πρώην εργαζόμενος, αλλά ως άπραγος.
Οσοι συγκρίνουν αυτό που συμβαίνει σήμερα με ό,τι συνέβη τη δεκαετία του ’90, ας θυμηθούν ότι, πέραν όλων των άλλων ανομοιοτήτων, οι Αλβανοί που περνούσαν παράνομα τα σύνορα, δουλειά ζητούσαν. Η Ελλάδα του καιρού εκείνου μπόρεσε να τους την προσφέρει με αποτέλεσμα να αφομοιωθούν στην κοινωνία μας. Η σημερινή Ελλάδα δεν μπορεί να προσφέρει δουλειά στους μετανάστες, με αποτέλεσμα να δυσκολεύεται ακόμη περισσότερο η κοινωνική τους ένταξη. Μου κάνει εντύπωση πώς οικονομικοί αναλυτές δεν το αντιλαμβάνονται. Και πώς υιοθετούν την παθητική λογική της επιδότησης απέναντι στη λογική της κοινωνικής ένταξης διά της εργασίας. Αν δεν κάνω λάθος, όσοι αποκτούν άσυλο δικαιούνται να εργαστούν και να ταξιδέψουν στον χώρο της Σένγκεν. Ως εκ τούτου, αντί να αρκεστούν στο επίδομα, ας αναζητήσουν εργασία αλλού αν δεν τη βρουν εδώ. Γι’ αυτό και το παιχνίδι θα κριθεί στην ταχύτητα των διαδικασιών που οδηγούν στη χορήγηση ή μη ασύλου.
Διάλογος με αναγνώστες. Λάθος γράφω (7/3) μου λένε ότι ο Σωκράτης δεν ταξίδεψε. Πήγε στην Αμφίπολη ως οπλίτης. Η οπλιτική φάλαγγα ήταν μια προσομοίωση των τειχών της πόλης, πρώτον. Δεύτερον, μου θύμισαν κάποιον φίλο του πατέρα μου ο οποίος όταν τα ταξίδια στο εξωτερικό ήσαν της μόδας, αυτός έλεγε ότι δεν αξίζουν τον κόπο τα έξοδα. «Πήγα στην Αλβανία στον Πόλεμο και δεν ήταν τίποτε σπουδαίο».