Ανυπομονησία για το μέλλον

3' 35" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Αυτό με απασχολεί περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Παρότι βρισκόμαστε στην αρχή της ιστορίας με τον COVID-19, ανυπομονώ –μην πω ότι αγωνιώ– για τη μορφή του μέλλοντός μας, όταν θα έχει περάσει η πανδημία. Η κρίση ή, καλύτερα, ο πόλεμος της ανθρωπότητας με τον αόρατο εχθρό είναι πιθανό να αναδείξει νέους ηγέτες ή να καταστρέψει άλλους. Ας πούμε, η μνημειώδης ανευθυνότητα (σχήμα λιτότητας) του προέδρου Τραμπ, η προσπάθειά του να κρύψει το πρόβλημα και οι βλακείες που εκστομίζει σε κάθε φάση της υπόθεσης, δεν θα επηρεάσει τους ψηφοφόρους του; Πολύ δύσκολο να μη συμβεί, όταν πρόκειται για ζήτημα ζωής ή θανάτου.

Σκεφθείτε και τα μικρά όμως. Πόσοι από τους γνωστούς μας, π.χ., θα χωρίσουν; Πόσοι από τους συμβατικούς ή κουρασμένους γάμους γύρω μας, ανάμεσα σε ανθρώπους που βαριούνται ή, ακόμη χειρότερα, απεχθάνονται ο ένας τον άλλον, θα αντέξουν στον υποχρεωτικό συγχρωτισμό, μέρα με τη μέρα, ίσως επί δύο ή τρεις μήνες; 

Περιμένω να αλλάξουν πολλά και ανυπομονώ να τα δω. Θα μου πείτε και πώς ξέρω ότι εγώ θα τη βγάλω καθαρή; Επίσης, εκείνη η φυσική απαισιοδοξία μου, την οποία πάντα επικαλούμαι, πού εξαφανίστηκε; Περίεργα πράγματα, δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου! Αλλά νομίζω ότι έτσι είναι με τις πραγματικές κρίσεις: βγάζουν από μέσα μας τον χειρότερο ή τον καλύτερο εαυτό μας. Φοβάμαι ότι εγώ ανήκω στη δεύτερη κατηγορία και αυτό, αν δεν παρεξηγείτε τον αυτοσαρκασμό, κάπως με απογοητεύει, ομολογώ. Ομως αυτή η εμπειρία, αν κρατήσει μήνες, θα αλλάξει τον κόσμο μας, αλλά και εμάς τους ίδιους. Ετσι συμβαίνει πάντα στον πόλεμο…

Κατάσταση πολιορκίας;

Στην ιστοσελίδα της Βουλής δημοσιεύθηκαν χθες δύο φωτογραφίες στις οποίες φαίνονται οι αποστάσεις ασφαλείας που τηρούνται μεταξύ των λιγοστών βουλευτών και υπαλλήλων που συνεχίζουν, ώστε η Βουλή να παραμένει ανοικτή και σε λειτουργία. Τούτο είναι απαραίτητο όχι μόνο για να ψηφίζονται οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου (ΠΝΠ) που επιβάλλουν οι περιστάσεις, αλλά και για την περίπτωση στην οποία θα χρειαστεί να κλείσουν τα σύνορα της χώρας, κάτι που μπορεί να γίνει μόνον εφόσον η Ολομέλεια ψηφίσει την κήρυξη της χώρας σε κατάσταση πολιορκίας.

Είναι πιθανό να συμβεί αυτό; Ναι, είναι. Πολιτειακοί παράγοντες αφήνουν το ενδεχόμενο ανοικτό. Προσωπικώς, δεν αμφιβάλλω καθόλου ότι οι αρμόδιοι προετοιμάζονται για την περίπτωση που το συγκεκριμένο μέτρο θα κριθεί απαραίτητο, δεδομένου ότι είμαστε ακόμη στην αρχή και απέχουμε τουλάχιστον τέσσερις εβδομάδες από την αναμενόμενη κορύφωση της επιδημίας στη χώρα μας. Αλλωστε και ο πρωθυπουργός στο χθεσινό διάγγελμά του χρησιμοποίησε έξι φορές (όσες και ο πρόεδρος Μακρόν) τη λέξη «πόλεμος» και προϊδέασε για μέτρα που έρχονται. Ωστόσο, τίποτε δεν προεξοφλείται, καθώς οι αποφάσεις λαμβάνονται από μέρα σε μέρα.    

Πόσο κοντά;

Η περίπτωση του βουλευτή Λάρισας της Ν.Δ. Χρήστου Κέλλα, που άρπαξε τον κορωνοϊό και από προχθές νοσηλεύεται στο νοσοκομείο, είναι γνωστή και, βεβαίως, οι ευχές των περισσοτέρων μας για ταχεία ανάρρωση είναι δεδομένες. (Εκτός ίσως από τον πρώτο επιλαχόντα στο ψηφοδέλτιο Μαγνησίας…) Χθες, όμως, προσετέθη και η περίπτωση του βουλευτή Μαγνησίας της Ν.Δ. Χρήστου Μπουκώρου, ο οποίος έθεσε αυτοβούλως τον εαυτό του σε απομόνωση, επειδή, όπως εξήγησε, ήλθε «πολύ κοντά» με τον νοσούντα συνάδελφό του. «Πολύ κοντά»; Δηλαδή, βρε παιδιά, πόσο κοντά; Σε κάθε περίπτωση, εγώ στηρίζω απολύτως τις ιστορίες στενής ανδρικής φιλίας. Δυστυχώς, όμως, στο σπίτι όπου βρίσκομαι τώρα δεν έχω πρόχειρη την «Ιλιάδα» μου, ειδάλλως εκεί θα έβρισκα τους στίχους τους δυνατούς για να τους αφιερώσω και στους δύο…

Ανάξιοι

«Λιτά για μία ώρα» ήθελε την κυριακάτικη λειτουργία η Εκκλησία. Λες και η μεταδοτικότητα του ιού εξαρτάται από τη χρονική διάρκεια της λειτουργίας! Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η στάση της οφείλεται στο πρόβλημα ηγεσίας, που είναι φανερό ότι υφίσταται. Αλλοι εκτιμούν ότι η στάση της δεν θα διέφερε και στην περίπτωση που διέθετε στιβαρή ηγεσία με αντίληψη της κοινωνικής ευθύνης. Προσωπικά, εκτιμώ ότι το δεύτερο είναι πιο κοντά στην αλήθεια. Στο κάτω κάτω, τι είναι η Εκκλησία αν όχι μια προετοιμασία θανάτου;

Εθισμένος

Τρεις ημέρες. Τόσο άντεξε τη σιωπή ο πιο φλύαρος άνθρωπος που πέρασε ποτέ από την Προεδρία της Δημοκρατίας. Αναφέρομαι στην προχθεσινή δήλωση του Προκόπη Παυλόπουλου, με την οποία έκρινε ότι έπρεπε να ευχαριστήσει το ιατρικό προσωπικό της χώρας. Ωστόσο, στο τέλος της σχετικά σύντομης δήλωσης, δεν ξεχνάει και την Τουρκία, την οποία τώρα μπορεί να κακολογεί όσο θέλει χωρίς να διακινδυνεύει τη θέση της χώρας. Κατανοητό από την πλευρά του. Το κάζο με τον Ερντογάν στον καναπέ πάντα ενοχλεί και θα είναι μια ανάμνηση που δεν θα ξεφτίσει.

 

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή