Σπάνιες είναι οι περιπτώσεις εκείνες που είμαι σε θέση να σας πω ένα καλό νέο και, σήμερα, χαίρομαι που είναι μία από αυτές. Χωρίς άλλες περιστροφές, λοιπόν, στη χθεσινή συνεδρίαση της Ολομέλειας της Βουλής, με θέμα την κύρωση των ΠΝΠ (Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου) με τα έκτακτα μέτρα για την αντιμετώπιση της πανδημίας, ο Αλέξης Τσίπρας ήταν εξαίρετος. Hταν, το λέω και το πιστεύω, η καλύτερη ώρα του στην πολιτική. Hταν σοβαρός και υπεύθυνος, χωρίς όμως να έχει παραιτηθεί καθόλου από τον αντιπολιτευτικό ρόλο του. Απλώς, τη φορά αυτή τον εκτέλεσε άψογα και εποικοδομητικά, γι’ αυτό και θα ήταν μικροψυχία να μην του το αναγνωρίσουμε.
Το αποδεικνύει το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός δεν έκανε χρήση του δικαιώματος της δευτερολογίας. Δεν είχε λόγο να το κάνει, αφού οι εκτιμήσεις των δύο τους, ως προς την κρισιμότητα της κατάστασης και τις πολιτικές προτεραιότητες, ταυτίζονται απολύτως. Επίσης, ο αρχηγός της αντιπολίτευσης συμφώνησε με όσα μέτρα η κυβέρνηση έκρινε απαραίτητα και επέβαλε. Oσο για εκείνα που ζήτησε ως αντιπολίτευση από την κυβέρνηση, αμφιβάλλω αν η κυβέρνηση διαφωνεί με το μεγαλύτερο μέρος τους. Ως αντιπολίτευση, ο Τσίπρας χθες δεν χαρίστηκε στην κυβέρνηση, εκείνο όμως που έκανε τη μεγάλη διαφορά ήταν ότι το ύφος του ήταν κριτικό και όχι συγκρουσιακό. Αυτό έκανε την ομιλία του εποικοδομητική.
Ο Κυριάκος, συγκεκριμένα ο Κυριάκος που αναδείχθηκε μέχρι στιγμής από τη διαχείριση αυτής της κρίσης, είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο, που θα το πιάσω άλλη ώρα. Πάντως, έστω και μέσα από την κοινωνική απομόνωσή μου, αντιλαμβάνομαι ότι οι περισσότεροι αναγνωρίζουν και εκτιμούν την ποιότητα της ηγεσίας του αυτές τις ώρες.
Ακριβώς γι’ αυτό, λοιπόν, είναι τόσο ευχάριστο να βλέπεις τον Αλέξη Τσίπρα ως αρχηγό της αντιπολίτευσης να αίρεται στο ύψος των περιστάσεων. Ειλικρινά το λέω ότι ο τρόπος με τον οποίο στάθηκε χθες στη Βουλή ο Τσίπρας, ήταν το καλύτερο μήνυμα αισιοδοξίας, σε έναν καιρό που η εθνική ενότητα είναι όσο ποτέ απαραίτητη.
Ισως παρασύρομαι· ελπίζω όχι. Οπωσδήποτε, όμως, το καλύτερο αίσθημα στην πολιτική –ακόμη και για τον επαγγελματία παρατηρητή όπως εγώ, που παθιάζεται, που υποφέρει από νευρώσεις και εμμονές– είναι οι στιγμές εκείνες που νιώθεις αληθινή εκτίμηση για τον αντίπαλό σου. Οι στιγμές, δηλαδή, που αποκαλύπτεται το αληθινό νόημα της πολιτικής.
Προσφορά
Μένουμε στο κλίμα της εθνικής ενότητας, διότι η Βουλή χρηματοδοτεί με οκτώ εκατομμύρια από τον προϋπολογισμό της το νοσοκομείο «Σωτηρία» για την απόκτηση 50 ακόμη κλινών ΜΕΘ. Οι 38 από αυτές θα στεγασθούν σε μεταλλικό κτίριο ειδικών προδιαγραφών, εμβαδού 720 τ.μ., που πρόκειται να κατασκευασθεί, ενώ οι υπόλοιπες θα στεγασθούν σε υπάρχον κτίριο του νοσοκομείου. Το έργο θα είναι έτοιμο να λειτουργήσει σε 60 ημέρες. Η πρόταση, κατά τους τύπους, έγινε από τον πρόεδρο της Βουλής, Κώστα Τασούλα, και εγκρίθηκε ομόφωνα από τη διάσκεψη των προέδρων, όπου εκπροσωπούνται όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα. Είχε προηγηθεί, όπως είναι φυσικό, σοβαρή προεργασία στο παρασκήνιο. Ανακοινώθηκε, επίσης, ότι η Βουλή διέθεσε άλλο ένα εκατομμύριο για τις ανάγκες του στρατού στον Εβρο.
Ας ληφθεί υπ’ όψιν ότι αυτές οι αποφάσεις της Βουλής δεν ήταν καθόλου εύκολες και δεν πρέπει να υποτιμήσουμε τη γενναιότητα εκείνων που τις έλαβαν. Ο λόγος είναι ότι τις έλαβαν υπό τη σκιά των εκπεφρασμένων διαφωνιών της Λιάνας Κανέλλη, για την οποία τέτοιου είδους προσφορές είναι «ψευδοφιλανθρωπία», «προσκοπικός εθελοντισμός», «υποταγή στη συγκυρία», «μισθομάζωμα» και «μυαλομάζωμα». Και η Λιάνα Κανέλλη είναι υπολογίσιμο μέγεθος, κατά πολλές έννοιες…
Λογοτεχνικά
Εκτίμησα ιδιαιτέρως την γκάμα και το καλό γούστο των λογοτεχνικών αναφορών στην ομιλία του Κυριάκου. Πρώτα, είχαμε Ελιοτ: «April is the cruelest month» κ.λπ. Επειτα, Τσώρτσιλ: «Δεν είναι η αρχή του τέλους, είναι το τέλος της αρχής». (Από ομιλία του μετά τη νίκη στο Ελ Αλαμέιν, ομιλία την οποία ο Τσώρτσιλ ξεκίνησε με αναφορά στον αδελφό της γιαγιάς του Κυριάκου, τον Ελευθέριο Βενιζέλο.) Και για το τέλος, Διονύσιος Σολωμός, με την αναφορά στους «Ελεύθερους Πολιορκημένους». Ο,τι έπρεπε.
Πώς του διέφυγε;
Ο Πούτιν, πληροφορούμεθα, διαβίβασε τα θερμά συλλυπητήριά του προς την ελληνική κυβέρνηση για την απώλεια του Μανώλη Γλέζου. Φοβάμαι ότι του διέφυγε όμως μία ουσιώδης λεπτομέρεια. Συγκεκριμένα, ότι ο Γλέζος με τον Σάντα κατέβασαν τη ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη τη νύχτα της 30ής προς το ξημέρωμα της 31ης Μαΐου του 1941. Οταν δηλαδή η Ρωσία, ως Σοβιετία τότε, ήταν ακόμη σύμμαχος της ναζιστικής Γερμανίας, αφού η γερμανική επίθεση ξεκίνησε την Κυριακή 22 Ιουνίου του 1941. Ηταν η σημαία των συμμάχων τους…