Μπορούν οι πολιτικοί να καταστρέψουν όσα «μάτωσαν» για να επιτύχουν οι φιλοπάτριδες πολίτες αυτής της άτυχης χώρας; Η απάντηση, δυστυχώς, είναι θετική. Στην αντιπολίτευση επιμένουν ότι θα επιτύχουν όσα υπόσχονται, εκβιάζοντας «τους ισχυρούς». Αν τους δώσει ο λαός την ευκαιρία, θα διαπιστώσουμε πόσο ψεύτικα είναι όλα τούτα, αλλά θα είναι αργά, γιατί η ζημιά θα έχει γίνει. Αλλά και η κυβέρνηση φαίνεται να χάνει τον ρυθμό της, διστάζει να προωθήσει τις σχεδιασμένες μεταρρυθμίσεις και καρκινοβατεί υπό τον φόβο των πολιτικών εξελίξεων.
Αλλά και οι ξένοι τεχνοκράτες, που διατηρούν πλήρη την επιρροή τους, ειδικά όσο εκκρεμεί η υποβολή της περιοδικής έκθεσής τους, έχουν επανέλθει σε ακόμη αυστηρότερες θέσεις, υπό τον φόβο, και αυτοί, των πολιτικών εξελίξεων που απειλούν την πανάκριβα κτηθείσα σταθεροποίηση.
Πρέπει να κερδίσουμε τη μάχη στις αγορές, δηλαδή εκεί όπου τη χάσαμε την άνοιξη του 2010. Αυτές ήταν που αρνήθηκαν να μας δανείσουν νέα κεφάλαια. Σκεφτείτε το πρακτικά: θα είχαμε ποτέ το ίδιο πρόβλημα, με τα οικονομικά στοιχεία που έχει επιτύχει, πλέον, η χώρα; Προφανώς οι αγορές θα έσπευδαν να μας εξυπηρετήσουν!
Κανείς δεν θα αρνιόταν να δανείσει σε ένα κράτος που έχει: μηδενίσει το δημοσιονομικό έλλειμμα· εξισορροπήσει τις διεθνείς συναλλαγές του· εξαφανίσει τον πληθωρισμό· ανακτήσει ανταγωνιστικότητα· το 80% του κρατικού χρέους του είναι εγγυημένο από την Ενωμένη Ευρώπη· έχει πλήρως ανακεφαλαιοποιημένες τράπεζες· οι αξίες περιουσιακών και επιχειρηματικών στοιχείων έχουν μόνον ανοδικό «στόρι». Υπάρχουν όμως δύο μεγάλα προβλήματα. Το ένα είναι η τεράστια ανεργία, η οποία, σε συνδυασμό με την ανικανότητα των κοινωνικών υποδομών του κράτους, τροφοδοτεί με ψηφοφόρους τα άκρα του πολιτικού φάσματος. Η δεύτερη μεγάλη απειλή είναι ο επίμονος λαϊκισμός. Η επιρροή της έκνομης ακροδεξιάς που επιλέγεται ως «σκληρός τιμωρός» του συστήματος και η επαναφορά της τρομοκρατίας στην οποία κάποιοι «αριστεροί» αποδίδουν ρόλο «κρυφού τιμωρού».
Αν δεν υπήρχε ο πολιτικός κίνδυνος, η Ελλάδα θα είχε ήδη βγει στις αγορές κεφαλαίου. Χωρίς αυτόν τον κίνδυνο, τα νέα ελληνικά ομόλογα θα πωλούνταν με αποδόσεις μικρότερες κι από 5%. Κι αν αυτό συνέβαινε, ο αρμόδιος υπουργός Οικονομικών θα είχε άλλον αέρα στις συζητήσεις του με την τρόικα.
Γιατί, βεβαίως, τρόικα, δηλαδή πολυμερής εποπτεία, θα εξακολουθήσει να υπάρχει. Αν όχι με τα ίδια πρόσωπα, που θα ήταν πρόσφορο να δώσουν τη θέση τους σε καινούργια (χωρίς να ελπίζουμε ότι θα είναι «ευγενέστερα» των τωρινών), σίγουρα με τη ίδια αυστηρή μορφή των ελέγχων που προβλέπονται από τους Κανονισμούς 472 και 473 της Ενωσης, όπως πολύ καλά εξήγησε, τις προηγούμενες μέρες, η Επιτροπή Προϋπολογισμού της Βουλής με ειδική έκθεσή της.
Εξάλλου, ο διεθνής έλεγχος θα μας βοηθήσει να επιτύχουμε την επιστροφή στην ελευθερία κινήσεων και αποφάσεων που μόνον οι αγορές προσφέρουν, όπως με οδυνηρό τρόπο ξαναθυμήθηκαν αυτές τις μέρες οι πολίτες της Αργεντινής.
Απέναντι στον πραγματικό πολιτικό κίνδυνο, οι προσεκτικές αναδιατυπώσεις παλαιότερων θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ αποκτούν εξαιρετικό ενδιαφέρον.
Μετά το άρθρο στην «Κ» του Γιάννη Δραγασάκη, αντιπροέδρου της Βουλής και υπεύθυνου για τη σύνταξη του κυβερνητικού προγράμματος της μείζονος αντιπολίτευσης, ο αγγλοσαξονικής παιδείας βουλευτής Χανίων Γιώργος Σταθάκης και ο υπεύθυνος για το οικονομικό πρόγραμμα, γερμανοσπουδαγμένος μηχανολόγος, Γιάννης Μηλιός προσέφεραν τρεις σπουδαίες εξηγήσεις-διαβεβαιώσεις, ικανές να αλλάξουν άρδην την αποτίμηση των κινδύνων που συνοδεύουν τις κυβερνητικές προοπτικές της σημερινής αντιπολίτευσης.