Πολλοί στον δημόσιο βίο, στον τρόπο με τον οποίο αναλύουν την πολιτική κατάσταση, συγχέουν τον μεσαίο με τον κεντρώο χώρο.
Ο πρώτος δεν έχει καθαρά ιδεολογικά χαρακτηριστικά και μπορεί να περιγραφεί περισσότερο ως η κρίσιμη εκείνη κοινωνική οντότητα που δεν έχει καθημερινή και άμεση τριβή με τις λεπτομέρειες της πολιτικής κατάστασης, την οποία βιώνει κυρίως μέσα από δύο πράγματα: Πρώτον, την προσωπική του ευημερία και κατάσταση, δηλαδή την τσέπη του, τη δουλειά του, την οικογένειά του, τη ζωή του εν γένει, και δεύτερον, μέσα από το πώς αντιλαμβάνεται θέματα που αφορούν τη μεγάλη εικόνα, όπως παραδείγματος χάριν η τουρκική προκλητικότητα, η ασφάλεια, η εθνική αξιοπρέπεια και άλλα μείζονα συλλογικά θέματα. Αυτός ο μεσαίος χώρος δεν είναι απολιτίκ, όπως σπεύδουν να τον χαρακτηρίσουν, μάλλον υποτιμητικά, κομματικά και πολιτικά στελέχη που η καθημερινότητά τους κινείται γύρω από την πολιτική και ενίοτε τη μικροπολιτική.
Ο μεσαίος χώρος, όπως τουλάχιστον τον αντιλαμβάνομαι, είναι θα έλεγα ένας χώρος που δεν συμμετέχει στην τοξικότητα της πολιτικής αντιπαράθεσης, προέρχεται από όλα τα ιδεολογικά φάσματα, με καταβολές από την Αριστερά έως τη Δεξιά.
Είναι ο κοινωνικός χώρος που δεν έχει συμφέροντα από κόμματα, εξ ου και συνηθέστατα είναι και πιο αντικειμενικός και ως βασικό κριτήριο έχει το «πώς πάνε τα πράγματα», κρατώντας το προνόμιο ακόμα και της μετακίνησης από το ένα κόμμα στο άλλο. Θα τον χαρακτήριζα ως μια μεσότητα, που διακρίνεται από μια πολιτική υγεία. Εχει φύσει και θέσει απόσταση από τις ακρότητες.
Ο κεντρώος δεν αποκλείεται να έχει όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά, αλλά δεν σημαίνει πως τα διαθέτει εκ προοιμίου. Κάλλιστα μπορεί ένας κεντρώος να είναι φανατικός, να έχει ως χόμπι τις επιθέσεις στους πολιτικούς αντιπάλους του, να φοράει κομματικά γυαλιά.
Μου έρχονται στο μυαλό ουκ ολίγα παραδείγματα αυτοαποκαλούμενων κεντρώων που είναι χειρότεροι από τα άκρα. Αυτοί δεν μπορούν να εκφράσουν πλειοψηφικά ρεύματα. Αντίθετα, ο μεσαίος χώρος, απαιτητικός συνήθως και πιο σκεπτόμενος, μπορεί να δημιουργήσει, εάν προστεθεί στις λεγόμενες κομματικές βάσεις που πάντα ψηφίζουν ένα συγκεκριμένο κόμμα, ευρείες πλειοψηφίες. Εκεί έγκειται αυτή τη στιγμή και η διαφορά μεταξύ Κυριάκου Μητσοτάκη και Αλέξη Τσίπρα.
Ο πρώτος, ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, κατά την πρόσφατη ομιλία του στη ΔΕΘ δεν αναφέρθηκε ούτε μία φορά στον Αλέξη Τσίπρα, απευθύνεται στους μετριοπαθείς που δεν ενδιαφέρονται για κομματικές έριδες. Αντιλαμβάνεται τη διαφορά μεσαίου και κεντρώου χώρου. Ο δεύτερος προσπάθησε να κερδίσει τον μεσαίο χώρο με μεταγραφές προσώπων, αλλά χωρίς ποτέ να καταλάβει τα χαρακτηριστικά του και τι πραγματικά ζητάει αυτός ο κόσμος.