Διάβασα χθες το άρθρο του φίλου Μιχάλη Μητσού στα «Νέα» για τους εμπρηστές της Μόριας. Ο τίτλος του είναι «Επιείκεια». Απευθύνεται στον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη και του ζητάει να τους αντιμετωπίσει με επιείκεια. Τι ακριβώς θα πει αυτό δεν το αντιλαμβάνομαι, αλλά δεν έχει και σημασία. Σημασία, αντιθέτως, έχουν τα ελαφρυντικά στοιχεία που καταθέτει για να υποστηρίξει την άποψή του. Και δεν εννοώ τόσο το επιχείρημα των συνθηκών διαβίωσης στο απαίσιο στρατόπεδο. Αυτό είναι της τάξεως ότι για οποιοδήποτε έγκλημα ένοχη είναι η κοινωνία, εσείς, εγώ και οι λοιποί. Το ισχυρό επιχείρημά του είναι ότι αυτά τα «παιδιά» με τις πράξεις τους σε «τελική ανάλυση», που λένε και οι μαρξίζοντες, βοήθησαν στην αφύπνιση της Ευρώπης. Κυρίως τη βοήθησαν να αντιληφθεί ότι το ζήτημα δεν είναι να αποτρέψει τις μεταναστευτικές ροές, «κάτι που είναι μάταιο», αλλά να οργανώσει την υποδοχή τους. Ο εμπρησμός της Μόριας είναι κάτι σαν «δημιουργική καταστροφή», όπως θα έλεγαν οι οικονομολόγοι. Γράφει δε ότι η μόνη που το αντελήφθη αυτό είναι η κ. Μέρκελ. Η καγκελάριος, η οποία το 2015 έδωσε το σύνθημα να ανοίξουν τα σύνορα της Ευρώπης με τα γνωστά καταστροφικά αποτελέσματα. Να θυμίσω ότι ο μόνος που την ακολούθησε κατά γράμμα ήταν ο Τσίπρας ως πρωθυπουργός μειωμένης ευθύνης.
Δεν έχω αντίρρηση ότι οι μεταναστευτικές ροές από την Ασία και την Αφρική προς την Ευρώπη δεν μπορούν να διακοπούν. Ακόμη κι αν λυθούν οι διαφορές μας με την Τουρκία, ακόμη κι όταν βρεθεί το εμβόλιο του κορωνοϊού, αυτές θα συνεχίσουν να μας απασχολούν. Είναι ένα κεφάλαιο της Μεγάλης Ιστορίας της εποχής μας. Συμφωνώ επίσης ότι το ζητούμενο είναι η διαχείρισή τους, κοινώς ο έλεγχός τους, ποσοτικός αλλά και ποιοτικός. Οπως δεν μπορείς να δεχθείς τις ορδές που έστελνε ο Ερντογάν στον Εβρο, έτσι και δεν μπορείς να δεχθείς το θράσος του Αφγανού. Γι’ αυτόν ο εμπρησμός μπορεί να είναι φυσιολογική αντίδραση. Παρ’ ημίν εξακολουθεί να θεωρείται έγκλημα. Εχει γεννηθεί και μεγαλώσει σε μια χώρα που δεν του επέτρεψε να μάθει τίποτε άλλο από πόλεμο. Αν θέλει να μείνει στην Ευρώπη, θα πρέπει να μάθει πώς είναι η ζωή χωρίς πόλεμο. Αν δεν μπορεί, δεν πληροί τις προϋποθέσεις. Η παραδειγματική τιμωρία αυτών των «νέων αλλοδαπών» είναι ο τρόπος διαχείρισης των μεταναστευτικών ροών. Σκεφθείτε μόνον την κατάσταση αν ό,τι έγινε στη Μόρια γινόταν στο κέντρο της Αθήνας, όπου η κατάσταση στα γκέτο δεν διαφέρει και πολύ.
Βάστα, Χρυσοχοΐδη. Την κρίση, διότι περί κρίσεως πρόκειται, δεν καλούνται να τη διαχειρισθούν ούτε καθηγητές Κοινωνιολογίας ούτε εθελοντές του ανθρωπιστικού μελό. Καλείται να τη διαχειρισθεί η Αστυνομία, το Λιμενικό, η Πυροσβεστική και η ΕΥΠ. Τι να κάνουμε; Η ζωή για μία ακόμη φορά απογοητεύει τα ευγενή αισθήματα των ανθρωπιστών.
Βάστα, Χρυσοχοΐδη
2' 10" χρόνος ανάγνωσης
