Ολα δείχνουν ότι βρισκόμαστε στις παραμονές επανέναρξης των διερευνητικών ελληνοτουρκικών συνομιλιών. Ευτυχώς, γιατί είχαμε φτάσει στο ακρότατο όριο πριν από τη στρατιωτική σύγκρουση και μπράβο σε όσους κατάφεραν να πείσουν/αναγκάσουν τον Ερντογάν να ηρεμήσει και να μεταστραφεί από τις ανοιχτές προκλήσεις στον διάλογο. Μέχρις αποδείξεως του εναντίου πρόκειται ασφαλώς περί ελιγμού, καθώς η ξαφνική εγκατάλειψη του δόγματος της «γαλάζιας πατρίδας» μοιάζει απίθανη. Ενσωματώνει ολόκληρη την αναθεωρητική, νεο-οθωμανική, επεκτατική, μεγαλοϊδεατική, ισλαμιστική πολιτική που ασπάστηκε και εφαρμόζει ο Τούρκος πρόεδρος, αφενός γιατί θέλει να μείνει στο κάδρο της Ιστορίας δίπλα σε σουλτάνους που έβαλαν τη σφραγίδα τους στην ιστορία της χώρας του και αφετέρου γιατί σε αυτήν στηρίζεται πλέον με δεδομένη τη συνεργασία του με τους ακραίους. Η λογική λέει ότι οι πιθανότητες για θετική κατάληξη των συνομιλιών είναι ελάχιστες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν πρέπει να διεξάγονται.
Ενόψει λοιπόν του νέου γύρου των διερευνητικών συνομιλιών, η ελληνική κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να μετρά συνεχώς τρεις παράγοντες, πέραν των γνωστών και δεδομένων που εντάσσονται στη βούληση και τις τακτικές της άλλης πλευράς. Ο πρώτος είναι η απίστευτη ανοχή που έχει δείξει και συνεχίζει να δείχνει μεγάλο μέρος της Δύσης απέναντι στη συμπεριφορά της Τουρκίας τα τελευταία χρόνια. Ο δεύτερος είναι η δημοσιολογία στην οποία επιδίδονται στο εσωτερικό της χώρας διάφοροι «επώνυμοι» που ενώ με μεγάλη ζέση επισημαίνουν τις «μαξιμαλιστικές θέσεις» της Ελλάδας και τις «λογικές» απαιτήσεις της Τουρκίας, αποφεύγουν εντελώς να αναφερθούν στη βασικότατη μαξιμαλιστική θέση της άλλης πλευράς που δεν αναγνωρίζει ότι τα νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα. Ολα τα νησιά, όχι μόνο το Καστελλόριζο. Ο τρίτος παράγοντας είναι βέβαια η στάση που τηρεί η αντιπολίτευση στην Ελλάδα, αφού είναι φανερό ότι ο Αλ. Τσίπρας επιζητεί με πάθος «ρεβάνς» για τη συμφωνία των Πρεσπών και ήδη αφήνει αστήρικτα υπονοούμενα περί δήθεν ανταλλαγμάτων που έδωσε η Αθήνα για να ξεκινήσουν πάλι οι διαπραγματεύσεις.
Ειδικά σε ό,τι αφορά την ουσιαστική ασυλία που απολαμβάνει η Τουρκία από πλευράς Δύσης, είναι απαραίτητο να επισημανθεί ότι ο Ερντογάν ποτέ δεν ενοχλήθηκε πραγματικά: α) για την υποστήριξη και την εκπαίδευση που πρόσφερε στους τζιχαντιστές –αυτούς που σήμερα πολεμούν για εκείνον στη Λιβύη– στη Συρία, προκειμένου να μάχονται κατά του Ασαντ, β) για τις δοσοληψίες που είχε με τον ISIS σε πωλήσεις λαθραίου πετρελαίου, γ) για τις επιθέσεις κατά των Κούρδων που πολέμησαν το Ισλαμικό Κράτος, δ) για τις διώξεις πολιτικών αντιπάλων κατά εκατοντάδες χιλιάδες και μόλις πρόσφατα δεν «άνοιξε ρουθούνι» για τον θάνατο της δικηγόρου Εμπρού Τιμτίκ που έκανε απεργία πείνας, ε) για τις εισβολές σε Συρία και Λιβύη, ε) για την αγορά των S-400 από τη Ρωσία, στ) την απαράδεκτα νταηλίδικη ρητορική του, ζ) για τις έκνομες ενέργειές του στην ανατολική Μεσόγειο και τόσα άλλα. Είναι βέβαιο ότι η Δύση αλλάζει τώρα στάση;