Στην περίπτωση της Θεοδώρας Τζάκρη κάθε προσπάθεια διατήρησης, ελάχιστης έστω, δημοσιογραφικής αποστασιοποίησης / αντικειμενικότητας στην επαγγελματική ενασχόληση μαζί της είναι μάταιη. Ή κάποιος τη θεωρεί άξια αποδοχής και θαυμασμού για τις επιδόσεις της στον πολιτικό στίβο, ιδιαίτερα στην καλή τέχνη της επιβίωσης, ή όχι. Γιατί υπάρχουν και αμετανόητοι αντιμνημονιακοί (όχι βέβαια από τις τάξεις των αυτοπροσδιοριζόμενων αριστερών, προς Θεού) που θυμούνται ότι η λεγάμενη έχει την αποκλειστικότητα της ψήφισης όλων των μνημονίων ως βουλευτής, πότε του ΠΑΣΟΚ και πότε του ΣΥΡΙΖΑ. Προφανώς αυτοί δεν το βλέπουν θετικά ως πολιτικό επίτευγμα, που όντως είναι!
Τούτων λεχθέντων, ο υπογράφων δηλώνει ευθαρσώς οπαδός της Θεοδώρας Τζάκρη και με αυτήν την έννοια, όχι μόνο δεν αντιλαμβάνεται, αλλά και απορρίπτει μετά βδελυγμίας τις αρνητικές αντιδράσεις που προκάλεσαν μέσα και έξω από τον ΣΥΡΙΖΑ οι πρόσφατοι χαρακτηρισμοί της για τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη. Τον χαρακτήρισε «άπατρι» –ας ξεχάσουμε εκείνο το «απάτρι», μία άτυχη στιγμή αποφοίτου της Νομικής Θεσσαλονίκης, ήταν…– και «διεθνιστή» και ξεσηκώθηκε το σύμπαν, άγνωστο γιατί. Και καλά οι αντίπαλοι, οι δικοί της όμως;
Με λίγα λόγια, δεν δικαιολογείται λογικά η ταραχή που προκάλεσαν στον ΣΥΡΙΖΑ οι δηλώσεις της Θεοδώρας Τζάκρη, σε σημείο μάλιστα να κληθεί από την Ολγα Γεροβασίλη για εξηγήσεις και να καταληφθεί από ιερή αγανάκτηση ο Νίκος Φίλης, ως θεματοφύλακας των διεθνιστικών καταβολών της Αριστεράς. Γιατί δηλαδή οι δηλώσεις της είναι απαράδεκτες όταν έχει προηγηθεί και μάλιστα εις διπλούν ο Αλέξης Τσίπρας που χαρακτήρισε «πολιτικό απατεώνα» τον πρωθυπουργό; Δεν εντάσσεται το συγκεκριμένο «άπατρις» και «διεθνιστής» της Θεοδώρας –όπως αντιλαμβάνεται εκείνη τον διεθνισμό– στο γενικότερο «πολιτικός απατεών» του Αλέξη; Το αβίαστο συμπέρασμα, λοιπόν, είναι ότι η Τζάκρη βρίσκεται εντός κομματικής γραμμής, σωστά την υπερασπίζεται ο φίλος της Παύλος Πολάκης και κακώς εκνευρίστηκε ο κομματικός μηχανισμός. Οσο για τον Ν. Φίλη, αυτός συγχωρείται γιατί ακόμη νομίζει ότι είναι στέλεχος και εκφράζει κόμμα της Αριστεράς…
Είναι σαφές ότι στον ΣΥΡΙΖΑ όλες οι συμπεριφορές ξεκινούν από τον αρχηγό του και τελειώνουν στον ίδιο. Αυτό τον καιρό γίνεται συζήτηση κατά πόσον ο Αλέξης Τσίπρας προσπαθεί να τον αλλάξει για να διευρύνει την απήχησή του στην κοινή γνώμη. Στην πραγματικότητα το μόνο που προσπαθεί είναι να τον μετατρέψει σε απόλυτα προσωπικό κόμμα, που ήδη είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό, τίποτα περισσότερο. Δεν το επιτρέπουν, άλλωστε, οι περιορισμένες γνώσεις και οι στενοί ορίζοντες του ανθρώπου. Δεν είναι τυχαίο ότι δεν γνωρίζει τη διαφορά των στροφών 180 και 360 μοιρών, ότι κάποτε αρμένιζε για τη Λέσβο και βρέθηκε έκπληκτος στη Μυτιλήνη, ότι νόμιζε «θετικούς» στον κορωνοϊό όσους δεν νοσούν, ότι κατά τον ίδιο η «προλαλήσουσα» ακολουθεί την… παραλήγουσα, μεταξύ άλλων. Τι φταίει, λοιπόν, η καημένη, η Τζάκρη; Από την άλλη πλευρά, ΣΥΡΙΖΑ δίχως Τσίπρα δεν νοείται.