Στο άρθρο μου «Ελλάδα – Κίνα συμμαχία;» («Κ» 19/8) ανέφερα δύο περιπτώσεις όπου η κυβέρνηση ταυτίστηκε με δυνάμεις όπως του Λουκασένκο και του Ορμπαν εναντίον της εκφρασμένης βούλησης των εταίρων μας της Ε.Ε. Εκτοτε συνέβησαν και τα εξής: Η Ελλάδα υπέγραψε συνθήκη δικαστικής συνδρομής με την Κίνα, όταν οι υπόλοιπες χώρες της Ε.Ε. ακυρώνουν αυτές που είχαν με το Χονγκ Κονγκ, επειδή έχει υπαχθεί στη δικαιοδοσία του Πεκίνου που χρησιμοποιεί τη θανατική ποινή. Και μόλις χθες αδελφοποιήθηκε η Αττική με την επαρχία Σετσουάν, αντίθετα στο κύμα της ακύρωσης αδελφοποιήσεων στην Ε.Ε.
Η αντιπαράθεση Δύσης – Κίνας εντείνεται παγκοσμίως και η Ελλάδα καλείται εκ των πραγμάτων να δει σοβαρά τις συμμαχίες της. Η «πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική» μπορεί να έχει κάποια πλεονεκτήματα, αλλά θέλει προσοχή και ζύγισμα, πάντα με γνώμονα το εθνικό συμφέρον της χώρας.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελλάδας είναι η απρόβλεπτη και αναθεωρητική Τουρκία. Απέναντι σε αυτήν μπορούμε να ποντάρουμε σε δυτικούς συμμάχους, όχι στους Κινέζους.
Οι Αμερικανοί κάνουν μαζί μας κοινές ασκήσεις και οι Γάλλοι –όχι οι Κινέζοι– στέλνουν αεροπλανοφόρο στην Αν. Μεσόγειο. Και στο θέμα της μετανάστευσης πάλι στην Ε.Ε. ποντάρουμε. Οι Κινέζοι δεν θα κουνήσουν το δάχτυλό τους αν αύριο αυξηθούν ξανά οι μεταναστευτικές ροές από την Τουρκία.
Ασφαλώς θέλουμε ξένες επενδύσεις. Και κινεζικές και αμερικανικές, ισραηλινές, αραβικές, κ.λπ. Αλλά την ίδια στιγμή καλούμαστε να απορροφήσουμε 72 δισ. ευρώ από την Ευρώπη τα επόμενα έξι χρόνια.
Αυτή είναι η μεγάλη μας προτεραιότητα, μαζί με τις αναγκαίες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Οι δε Αμερικανοί μάς έστειλαν τον υπουργό Εξωτερικών και την αναπτυξιακή τους τράπεζα για επενδύσεις 5 δισ. Προφανώς τα 200 εκατ. ευρώ της τέταρτης προβλήτας στον Πειραιά, που πιέζει η COSCO, είναι προτεραιότητα των Κινέζων και όχι τόσο δική μας, αν και πιθανόν να οφείλουμε τη δραστηριοποίηση των Αμερικανών στη δραστηριότητα των Κινέζων.
Εμάς μας συμφέρει να φέρνουμε επενδύσεις από παντού. Με τις εξής προϋποθέσεις: πρώτον, να υπηρετούνται δικές μας αναπτυξιακές προτεραιότητες. Δεύτερον, να υπάρχει λογική κατανομή του οφέλους. Τρίτον, να πληρούνται αυστηροί όροι ως προς το περιβάλλον, την εργασιακή ασφάλεια, κ.λπ. Τέταρτον, να ζυγίζονται εξω-οικονομικές συνιστώσες όπως η εθνική ασφάλεια. Ποιοι δεν τις πληρούν;