Στις 9 Νοεμβρίου 1989, μαζί με το Τείχος του Βερολίνου –το επονομαζόμενο και τείχος του αίσχους– κατέρρευσε και ένας κόσμος γεμάτος τρόμο, ανθρώπινη δυστυχία, μιζέρια και εκατομμύρια νεκρούς. Αυτή ήταν η «προσφορά» του σοσιαλισμού στην ανθρωπότητα και γι’ αυτό η 9η Νοεμβρίου 1989 είναι ημέρα ιστορική.
Τα ξημερώματα της 13ης Αυγούστου 1961 οι κάτοικοι του Βερολίνου είδαν ένα τείχος από τσιμεντόπλακες με συρματοπλέγματα να διαιρεί την πόλη τους, χωρίζοντας οικογένειες, έρωτες, φίλους. Τότε δεν γνώριζαν πότε και, κυρίως, πώς θα τελείωνε αυτό το δράμα που τραυμάτιζε τις ανθρώπινες αξίες.
Κι όμως, έπειτα από είκοσι οκτώ χρόνια, δύο μήνες και είκοσι έξι ημέρες, το Τείχος έπεσε. Εκατοντάδες χιλιάδες Ανατολικογερμανοί εγκατέλειπαν τον «σοσιαλιστικό παράδεισο» για να μεταβούν στην «κόλαση του καπιταλισμού».
Ως γνωστόν, αντίστροφη κίνηση δεν κατεγράφη, παρά μόνον υπήρξε αντικείμενο ανεκδότων. Ουδείς Δυτικογερμανός είχε την περιέργεια να γευθεί τα αγαθά του «σοσιαλιστικού παραδείσου». Εβρισκε την «καπιταλιστική κόλαση» εξαιρετική. Τα όσα επακολούθησαν σηματοδότησαν και την πλήρη διάψευση της μαρξιστικής θεωρίας, που προέβλεπε τη διαρκή εξέλιξη της Ιστορίας από ένα στάδιο κοινωνικής οργάνωσης σε ένα άλλο ανώτερο, με τελική κατάληξη την αταξική – κομμουνιστική κοινωνία.
Σε κανένα σημείο της η μαρξιστική θεωρία –που αυτοαναγορεύθηκε σε επιστημονική– δεν προβλέπει παλινόρθωση του καπιταλισμού. Δεν αφήνει κανένα περιθώριο γι’ αυτήν την περίπτωση, καθώς η κίνηση της ανθρωπότητας υπακούει στους ατσαλένιους νόμους της Ιστορίας. Υπακούει στη νομοτέλεια, όπως την καθορίζει η ίδια η μαρξιστική θεωρία. Το σάρωμα των κομμουνιστικών καθεστώτων απέδειξε πως ο άνθρωπος δεν υποκύπτει σε σιδερένιους νόμους και δογματικές νομοτέλειες. Τη συνείδησή του και τις δράσεις του τις ορίζει, ιστορικά, η ελεύθερη βούλησή του. Το αναφαίρετο δικαίωμα της επιλογής, που διαθέτει.
Η πατρίδα μας δύο φορές απέτρεψε τον κομμουνιστικό εφιάλτη. Μία φορά τον Δεκέμβριο του 1944, όταν η διακύβευση ήταν τόσο το κοινωνικό καθεστώς όσο και ο γεωπολιτικός προσανατολισμός της Ελλάδας, και μία φορά στον γενικευμένο εμφύλιο πόλεμο, όταν η διακύβευση ήταν πλέον η αρτιμέλεια της επικράτειας.
Σήμερα, έχοντας μπροστά μας ξεδιπλωμένη όλη την Ιστορία και την τύχη των κρατών της Ανατολικής Ευρώπης, μπορούμε με ασφάλεια να πούμε «ευτυχώς, εμείς σωθήκαμε νωρίς!».