ΑΙΧΜΕΣ

Ο Αλέξης Τσίπρας προχθές, σε συνέντευξή του σε τηλεοπτικό σταθμό, παραδέχτηκε πως η συνεργασία με τους Ανεξάρτητους Ελληνες ήταν ένα αναγκαίο κακό. Κακό σίγουρα ήταν.

Η Θεσσαλονίκη προπολεμικά δεν είχε να ζηλέψει τίποτε από την Αθήνα.

«Ο μεγάλος Μίκης είχε κάνει κατά καιρούς ποικίλες δηλώσεις και σχολιασμούς, με την άνεση που του παρείχε το μέγεθος της προσωπικότητάς του.

Ηταν μια σοβαρή κυβερνητική αποτυχία. Οχι γιατί αρνήθηκε την υπουργοποίησή του την τελευταία στιγμή ο κ. Αποστολάκης, αλλά γιατί αρχικώς επελέγη.

Με αφορμή την καταγγελία για βιασμό 17χρονης και την άσκηση ποινικής δίωξης για κακούργημα, άκουσα και διάβασα για μιαν ακόμα φορά τα όσα ανατριχιαστικά λέγονται και γράφονται για τις περισσότερες υποθέσεις βιασμών.

Για να έχουμε επίγνωση των μεγεθών: να συγκεντρωθούν σε μια πόλη 5.500.000 δέκα χιλιάδες άνθρωποι είναι ένα γεγονός που το προσπερνάς.

Στη ριζοσπαστική Αριστερά διακρίνονται για τις λεκτικές εκκεντρικότητές τους. Ξεκίνησαν με τη «δημιουργική ασάφεια», πέρασαν στην «ολιγαρκή αφθονία» και τις τελευταίες ημέρες επινόησαν την «προαιρετική υποχρεωτικότητα».

Μπήκε από προχθές στη ζωή μας και το mansplaining. «Τι είναι πάλι ετούτο;» θα αναρωτηθεί ο πολίτης. Σύμφωνα με τους κανόνες του πολιτικώς ορθού, όταν ένας άνδρας επικρίνει μια γυναίκα με τρόπο πατερναλιστικό ή προσβλητικό, υποπίπτει στο «παράπτωμα» του mansplaining. Γι’ αυτό προσοχή πώς θα μιλάτε στη σύζυγό σας γιατί μπορεί να σας κατηγορήσει για mansplaining. Πώς προέκυψε το θέμα;
Προχθές στη Βουλή ο πρωθυπουργός απευθυνόμενος στην κ. Γεννηματά, της είπε επί λέξει: «Τόσο δύσκολο είναι να το καταλάβετε; Να μιλήσετε σε αυτούς που σας γράφουν τους λόγους». Αυτή η περικοπή της ομιλίας του πρωθυπουργού θεωρήθηκε από την κ. Γεννηματά πως πληρούσε τους όρους για να χαρακτηριστεί πατερναλιστική – προσβλητική. Είναι γνωστό πως μια πτυχή του πολιτικώς ορθού είναι το κίνημα του #MeToo, το οποίο αναφέρεται σε γεγονότα, τα οποία βέβαια χρειάζεται να αποδειχθούν, αλλά είναι γεγονότα, δεν είναι εκτιμήσεις. Το mansplaining έχει οικοδομηθεί πάνω σε επιθετικούς προσδιορισμούς. Κάθε επιθετικός προσδιορισμός ενέχει το στοιχείο της υποκειμενικής εκτίμησης. Αυτό που για έναν είναι θετικό γεγονός για κάποιον άλλον δεν είναι, και μια συμπεριφορά για άλλους είναι πατερναλιστική, για άλλους όχι.
Στην κ. Γεννηματά βόλεψε να δώσει πατερναλιστική – προσβλητική διάσταση στην πολιτική κριτική που υπέστη από τον πρωθυπουργό. Και εδώ ακριβώς βρίσκεται ο κίνδυνος. Ενα δημόσιο πρόσωπο, γένους θηλυκού, μπορεί να κρύβεται πίσω από το mansplaining κάθε φορά που αισθάνεται άβολα λόγω μιας έντονης ή δηκτικής κριτικής. Προφανώς, τόσο οι γυναίκες πολιτικοί όσο και οι άνδρες είναι ίσοι απέναντι στην κριτική που τους ασκείται. Αλίμονο αν υπάρχουν διαβαθμίσεις στην έντασή της ανάλογα με το φύλο. Σε τελική ανάλυση μια τέτοια προστασία είναι ελάχιστα τιμητική για τις γυναίκες πολιτικούς. Οποια αποφασίζει να εισέλθει στη δημόσια σφαίρα, εγκαταλείποντας τη θαλπωρή της ιδιωτικότητας, θα πρέπει να είναι έτοιμη να αντιμετωπισθεί όπως και οι άνδρες συνάδελφοί της. Οσο ο ευπρεπής και κόσμιος αντιπολιτευτικός λόγος είναι επιβεβλημένος, το ίδιο επιβεβλημένη είναι και μια επιθετική και οξεία ρητορεία, έναντι όλων. Εξαιρέσεις και mansplaining δεν υπάρχουν. Η πολιτική είναι ένα σκληρό άθλημα, πολλές φορές με κτυπήματα κάτω από τη ζώνη (κακώς) και οι ποικίλες διαστάσεις τού πολιτικώς ορθού είναι άνευ περιεχομένου. Οποια/ος δεν αντέχει αυτό το παιχνίδι πάει σπίτι του και δεν κλαψουρίζει.

Το Διαδίκτυο έχει ένα βασικό χαρακτηριστικό. Είναι ισοπεδωτικό, επειδή εκφράζει τελικά τον κοινό νου. Εχει τόσο πολλούς χρήστες, δισεκατομμύρια σε όλον τον πλανήτη, ώστε οι λεπτεπίλεπτες διακρίσεις είναι αδύνατες.

Σχεδόν σε όλους τους ηγέτες τυχαίνει ένα γεγονός που αποτελεί καμπή στην πορεία τους. Αλλες φορές τους απογειώνει και άλλες φορές σφραγίζει αμετάκλητα την πτώση τους.

Το πολιτικό σύστημα της πατρίδας μας είναι πρωθυπουργοκεντρικό. Δηλαδή, υπάρχει μόνον μία πηγή εξουσίας και αυτή είναι ο πρωθυπουργός.

Την ημέρα αυτή υπογράφηκε το σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ, παρουσία του Στάλιν, στη Μόσχα.