Το πολιτικό σύστημα της πατρίδας μας είναι πρωθυπουργοκεντρικό. Δηλαδή, υπάρχει μόνον μία πηγή εξουσίας και αυτή είναι ο πρωθυπουργός. Με αυτό το σύστημα η Ελλάδα, για πρώτη φορά στη νεότερη Ιστορία της, δεν γνώρισε καμία συνταγματική κρίση επί σαράντα επτά συναπτά έτη. Δεν υπήρξαν και δεν υπάρχουν δύο πόλοι εξουσίας που ο ένας προσπαθεί, σε κρίσιμα ζητήματα, να επιβληθεί επί του άλλου. Συνεπώς, η αναθεώρηση του Συντάγματος του 1986, που καθιέρωσε το πρωθυπουργικοκεντρικό μοντέλο, αποδείχθηκε σοφή. Το προνόμιο του εκάστοτε πρωθυπουργού, που δεν υπόκειται σε κανένα θεσμικό περιορισμό, είναι αυτό του ανασχηματισμού ή της αναδόμησης, σύμφωνα με τον νεολογισμό του αείμνηστου. Ο πρωθυπουργός, μέσα στην τετραετία, μπορεί να κάνει όσους ανασχηματισμούς θέλει και να διορίσει υπουργούς και τους «κηπουρούς» του ακόμα. Το τελευταίο το έχουμε δει σχετικά πρόσφατα.
Στη διαδικασία αυτή επιχειρούν να παρέμβουν διάφορα εξωθεσμικά κέντρα εξουσίας για να προωθήσουν δικούς τους ανθρώπους ή να «κάψουν» όσους νομίζουν ότι δεν προωθούν τα σχέδιά τους. Αλλες φορές επιτυγχάνουν αυτόν τον σκοπό τους, άλλες όχι. Εξαρτάται από τον χαρακτήρα και κυρίως από την πολιτική ισχύ του πρωθυπουργού, στη δεδομένη συγκυρία. Υπήρξαν περιπτώσεις κατά το παρελθόν που πρωθυπουργοί διαπραγματεύονταν με τους βαρόνους και τους φυλάρχους του κόμματός τους τα ονόματα των νέων υπουργών. Τα γεγονότα έχουν δείξει πως τις περισσότερες φορές τα κριτήρια ενός ανασχηματισμού αφορούν εσωκομματικές και γεωγραφικές ισορροπίες και λιγότερες φορές αφορούν αποκλειστικά το έργο των απερχομένων ή τις ικανότητες των νεοεισερχομένων στην κυβέρνηση. Αλλες φορές ο πρωθυπουργός, με τον ανασχηματισμό, προσπαθεί να δώσει μιαν ώθηση στην κυβέρνησή του, όταν το έργο της φαίνεται πως έχει τελματώσει. Πάντα, πριν από κάθε ανασχηματισμό εμφανίζονται αυτοί που, «κατοικώντας» μέσα στο μυαλό του πρωθυπουργού, γνωρίζουν ποιους θα απομακρύνει και ποιους θα διορίσει. Συνειδητά ή ασυνείδητα παίζουν το παιχνίδι όλων αυτών που θέλουν να πιέσουν τον εκάστοτε πρωθυπουργό να προωθήσει τους «δικούς τους ανθρώπους». Η κοινή λογική μάς υπαγορεύει να μην πιστεύουμε λέξη από την ονοματολογία αυτών που φεύγουν και αυτών που έρχονται. Υποβολιμαίες διαρροές έχει αποδειχθεί πως προκαλούν τα εντελώς αντίθετα αποτελέσματα. Κανένας πρωθυπουργός δεν θέλει να εμφανιστεί πως ενδίδει σε πιέσεις. Το προνόμιο του ανασχηματισμού είναι αποκλειστικά δικό του.