Ο Αλέξης Τσίπρας προχθές, σε συνέντευξή του σε τηλεοπτικό σταθμό, παραδέχτηκε πως η συνεργασία με τους Ανεξάρτητους Ελληνες ήταν ένα αναγκαίο κακό. Κακό σίγουρα ήταν. Αναγκαίο δεν ήταν. Εχει γραφτεί κατ’ επανάληψιν πως τότε, το 2015, θα μπορούσε να συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, σχηματίζοντας κυβέρνηση με αυξημένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Δεν το έπραξε, γιατί σε αυτήν την περίπτωση θα έπρεπε να προχωρήσει σε προγραμματική συμφωνία και οι συμπεριφορές κάποιων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ θα υπόκειντο στη διαρκή κριτική των δύο άλλων συνεταίρων του.
Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, έρμαιο του αντιμνημονιακού λόγου της και της συνακόλουθης διχαστικής πολιτικής της, ήταν αδύνατο να προβεί σε παραχωρήσεις και να μοιραστεί την εξουσία με απαιτητικούς συνεταίρους. Επέλεξε τον Π. Καμμένο, ο οποίος είχε δύο ανώδυνες απαιτήσεις: να τον αφήσουν ήσυχο να «παίζει» με το υπουργείο του και να «τακτοποιηθούν» οι βουλευτές του κόμματός του. Ηταν ένας βολικός συνεταίρος και ως εκ τούτου η συνεργασία αυτή δεν ήταν ένα αναγκαίο κακό, όπως τη χαρακτήρισε ο Αλ. Τσίπρας, αλλά ένα βολικό κακό.
Οντως, η σύμπραξη με ένα κόμμα που έφερε όλα τα χαρακτηριστικά μιας λαϊκιστικής Δεξιάς τσαλάκωσε την αριστερή φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που στερεί ακόμη και σήμερα από την ηγετική ομάδα του τη δυνατότητα να στηρίξει με αξιοπιστία τον ισχυρισμό της για «ακροδεξιά» Νέα Δημοκρατία. Η συνεργασία με τους ΑΝΕΛ αποδομεί αυτόν τον ισχυρισμό, καθιστώντας τον ΣΥΡΙΖΑ ευάλωτο στη σχετική κριτική της κυβέρνησης και όχι μόνο.
Ο Αλ. Τσίπρας στην ίδια συνέντευξη, επί του ιδίου θέματος, είπε και κάτι ακόμη. Ισχυρίστηκε πως είχε προτείνει στο ΠΑΣΟΚ και στο Ποτάμι να συνεργαστούν με τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ. Βέβαια, αυτόν τον ισχυρισμό τον διαψεύδει το ΚΙΝΑΛ, αλλά χάριν συζητήσεως ας τον δεχθώ ως αληθή. Με δεδομένη την ήδη σχηματισθείσα πλειοψηφία με τους ΑΝΕΛ, ο Αλ. Τσίπρας ζήτησε από τα άλλα δύο κόμματα, με την κυβερνητική παρουσία τους, να χρυσώσουν το χάπι της συνεργασίας του με τον Π. Καμμένο. Οσες διαφωνίες και να είχαν, επί του κυβερνητικού έργου, οι ηγεσίες των δύο κομμάτων θα ήταν πολιτικά ανώδυνες, καθώς αυτές δεν θα απειλούσαν την κυβερνητική πλειοψηφία. Ο Αλ. Τσίπρας ήταν προφανές πως έψαχνε για κορόιδα και όχι για συνεταίρους.