Ο μεγάλος Μίκης είχε κάνει κατά καιρούς ποικίλες δηλώσεις και σχολιασμούς, με την άνεση που του παρείχε το μέγεθος της προσωπικότητάς του. Και για κάποιες από αυτές υπέστη αυστηρή κριτική από τον χώρο της ορθόδοξης Αριστεράς – και όχι μόνο. Η δήλωση όμως που χαρακτήρισε μιαν εποχή και δημιούργησε τη δική της δυναμική, ήταν «Καραμανλής ή τανκς». Την έκανε λίγο πριν από τις εκλογές της 17ης Νοεμβρίου 1974, όταν η Ελλάδα αγωνιζόταν να περάσει από τη δικτατορία στη δημοκρατία. Ο Μίκης, με το αισθητήριό του, συνέλαβε το δίλημμα, όχι μόνο των εκλογών, αλλά το δίλημμα των ιστορικών στιγμών. Και παρ’ όλες τις ιδεολογικές καταβολές του, δεν δίστασε να το διατυπώσει δημόσια, φέρνοντας τους πολίτες προ των ευθυνών τους. Για να εκτιμήσουμε τη σημασία, αλλά και τη γενναιότητα της συγκεκριμένης δήλωσης, θα πρέπει να ανατρέξουμε στις θέσεις του ΠΑΣΟΚ και του ΚΚΕ για τον χαρακτήρα της επιχειρούμενης μετάβασης από το δικτατορικό καθεστώς στη δημοκρατία. Είχαν δηλώσει πως επρόκειτο για «αλλαγή νατοϊκής φρουράς», αναπαράγοντας την απλοϊκή πολιτική του Νίκου Ζαχαριάδη «τι Πλαστήρας, τι Παπάγος». Ο Μίκης, πηγαίνοντας κόντρα σε αυτές τις αναλύσεις και κυρίως κόντρα στο ρεύμα μιας ασυγκράτητα ριζοσπαστικοποιημένης νεολαίας, που ζητούσε «στις 18 σοσιαλισμό», με τη γνωστή δήλωσή του στήριξε απόλυτα την προσπάθεια του Κωνσταντίνου Καραμανλή να εγκαθιδρύσει μια σύγχρονη, δυτικού τύπου δημοκρατία.
Τότε, μέσα στο στράτευμα οι χουντικοί αξιωματικοί πλειοψηφούσαν, ο Αττίλας 2 κλόνισε τις παραδοσιακές σχέσεις της Ελλάδας με το ΝΑΤΟ, ενώ η οικονομία βρισκόταν σε πολύ κρίσιμη κατάσταση. Συνδυασμός γεγονότων που δημιουργούσαν ένα πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον με τα χαρακτηριστικά της κινούμενης άμμου. Για την αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης απαιτείτο μια ισχυρή κυβέρνηση, με ισχυρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Η δήλωση του Μίκη, «Καραμανλής ή τανκς», συνετέλεσε στη διαμόρφωση του εκλογικού αποτελέσματος που έδωσε μια συντριπτική νίκη στον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τη νεοσύστατη Νέα Δημοκρατία.
Ο Μίκης, που χθες ξεκίνησε το μεγάλο ταξίδι του, είχε ένα μοναδικό χάρισμα. Αφουγκραζόταν τα μηνύματα των καιρών και με την παλικαριά του και το παγκόσμιο κύρος του παρενέβαινε στα γεγονότα. Δεν ήταν ένας απλός θεατής τους, όπως θα μπορούσε να ήταν. Σε αυτή την περίπτωση, απλώς δεν θα ήταν ο Μίκης μας. Ο Μίκης, όμως, ανήκε στη «γενιά των ορθίων», όπως έλεγε.