«Το Συμβούλιο της Επικρατείας απέρριψε το αίτημα πολιτών και φορέων της πόλης για πάγωμα των εργασιών, εκτιμώντας ότι η διαδικασία αυτή δεν θα προκαλέσει ανεπανόρθωτη βλάβη στις αρχαιότητες» («Καθημερινή», 20 Ιανουαρίου). Αλλά το σημείο εκείνο της συγκεκριμένης απόφασης που παρουσιάζει αναμφίβολα και πολιτικό ενδιαφέρον είναι πως «ανάλογες μεταφορές έχουν γίνει και κατά το παρελθόν, όπως αυτή που αφορά σε τμήμα των ίδιων αρχαιοτήτων του σταθμού “Βενιζέλου” που έχει μεταφερθεί κατ’ εφαρμογήν υπουργικής απόφασης του έτους 2017, η νομιμότητα της οποίας δεν έχει αμφισβητηθεί». Το ποιοι κυβερνούσαν το 2017 είναι γνωστό.
Τυχόν εμμονή στη μέθοδο των προσφυγών από τους συγκεκριμένους φορείς και πολίτες θα δικαιώσει όσους ευθύς εξαρχής μίλησαν για τα πολιτικά κίνητρά τους.
Πλέον έχει ανοίξει ο δρόμος ώστε οι εργασίες στο μετρό της Θεσσαλονίκης να «τρέξουν» με γοργούς ρυθμούς. Δεν γνωρίζω αν θα επιτευχθεί ο στόχος της αποπεράτωσης του έργου εντός του 2023, πάντως με την απόφαση αυτή της Ολομέλειας της Επιτροπής Αναστολών του ΣτΕ φαίνεται πως παραμερίζονται ουσιαστικά τα νομικά εμπόδια για την ολοκλήρωση του έργου. Τυχόν εμμονή στη μέθοδο των προσφυγών από τους συγκεκριμένους φορείς και πολίτες θα δικαιώσει όσους ευθύς εξαρχής μίλησαν για τα πολιτικά κίνητρά τους. Για την προσπάθεια, δηλαδή, το έργο να μην παραδοθεί στην ώρα του στους Θεσσαλονικείς. Να σέρνεται κι άλλο στον χρόνο. Μάλιστα είναι αξιοπερίεργο τα νήματα αυτής της κωλυσιεργίας να τα κινούν άνθρωποι που συμμετείχαν στην ντροπιαστική φιέστα των μουσαμάδων του 2018. Λες και επιζητούν μια ρεβάνς για τη θυμηδία που προκάλεσαν τότε στους πολίτες της Θεσσαλονίκης με τα λεγόμενα εγκαίνια του μουσαμά. Πάντως δεν διαθέτουν και πολιτική σκέψη, γιατί με αυτές τις μεθοδεύσεις τους προκαλούν ζημία στον πολιτικό χώρο όπου ανήκουν.
Να υπενθυμίσω πως το έργο ξεκίνησε το 2006 και ακόμα συνεχίζεται. Ενα έργο σαφώς μικρότερο από το αντίστοιχο της Αθήνας, το οποίο αποπερατώθηκε στην πρώτη φάση μέσα σε εννιά χρόνια (1991-2000). Ενδεχομένως στη Θεσσαλονίκη οι χρόνοι να είναι πιο χαλαροί, όπως όλα είναι πιο χαλαρά, αλλά κάπου αυτό το κακόγουστο αστείο των αλλεπάλληλων προσφυγών θα πρέπει να λάβει ένα τέλος. Οι διαρκώς προσφεύγοντες δείχνουν πως, σε τελική ανάλυση, δεν σέβονται τους συμπολίτες τους.