Καθηγητής πανεπιστημιακός με άρθρο του επιχειρεί να ανεβάσει το επίπεδο των αγώνων. Και συγκρίνει με την τραγική Αντιγόνη όσους κατέβηκαν στον δρόμο για το Πολυτεχνείο. Και, εννοείται, όσους επέβαλαν περιορισμούς με τον αυταρχικό Κρέοντα. Τότε, όπως και τώρα, ο φόρος τιμής στους νεκρούς είναι ιερό καθήκον, συμπεραίνει. Κατ’ αρχάς οφείλω να εκφράσω τη συμπαράστασή μου στον καθηγητή για την προσπάθειά του να αναβαθμίσει το μορφωτικό επίπεδο των αγωνιστών. Για να σας εξομολογηθώ την αμαρτία μου, όμως, το μυαλό μου πήγε χωρίς να το θέλω στον Γιάνη. Ετσι όπως καθόταν γονατιστός με εκείνη την καρτέλα που έγραφε δεν θυμάμαι τι, δεν μπόρεσα να μη σκεφτώ σκηνοθεσία Επιδαύρου. Εικόνα απολύτως προσαρμοσμένη σε μετασκηνοθεσία μετανεωτερικού μετασκηνοθέτη. Κατ’ αρχάς ο ρόλος της Αντιγόνης έχει ανατεθεί σε άνδρα. Οι διακρίσεις των φύλων είναι μία από τις μεγάλες αδυναμίες των τραγικών μας και καλά κάνουν και τους διορθώνουν οι σκηνοθέτες. Δεν μπορώ, όμως, να μη σταθώ στο εύρημα. Η Αντιγόνη είναι φαλακρή. Λογικόν, μετά από τόσα που έχει περάσει αιώνες τώρα, έχασε τα μαλλιά της η πριγκίπισσα. Στη συνέχεια όλα έρχονται φυσιολογικά. Τον φαντάζομαι να απαγγέλλει: «Γεννήθηκα για ν’ αγαπώ». Και ο χορός των μελών του ΜέΡΑ 25 να αντιφωνεί: «Πολλά τα θαυμαστά. Ομως τίποτε πιο θαυμαστό από τον άνθρωπο» – τον Γιάνη. Ζητώ συγγνώμη. Παρασύρθηκα σε ακραίους συνειρμούς.
Δεν θα πάψει να με εντυπωσιάζει η ακάματη προσπάθεια της Αριστεράς να δραματοποιεί καταστάσεις οι οποίες μόνο τραγικές δεν είναι. Βαφτίζει «λαό» τη σύναξη καμιάς χιλιάδας. Αν τώρα κάποιος αστυνομικός έχει την ατυχή έμπνευση να σπρώξει κανέναν από δαύτους, αυτό το αποκαλεί «άγρια καταστολή». Επεται η «κακοποίηση», συνήθως έτσι αποκαλείται η εξακρίβωση στοιχείων. «Κατάργηση της διάκρισης των εξουσιών» είναι όταν κάποιος πετάξει πέτρα, συλληφθεί και παραπεμφθεί στο αυτόφωρο. Την τραγωδία και τα παράγωγά της τα έχουμε εύκολα εμείς οι Ελληνες. Τι Ελληνες θα ήμασταν εξάλλου; «Τραγική» είναι η βροχή, «τραγικές φιγούρες» οι συγγενείς των τεθνεώτων, τραγωδία και όταν καίγεται το φαγητό και περιμένεις καλεσμένους. Πώς να μην πέσουν τα μαλλιά της Αντιγόνης; Οταν αντιμετωπίσουμε κάποιο πραγματικό πρόβλημα, στεκόμαστε αμήχανοι γιατί έχουμε εξαντλήσει τις λέξεις που θα μας επέτρεπαν να το συλλάβουμε.
Αυτό είναι και το κεντρικό πρόβλημα της μεταμοντέρνας Αριστεράς – συγκαταλέγω και το σκήνωμα του ΚΚΕ. Εχει καταχραστεί το κοινωνικό δράμα στο οποίο θέλει να πρωταγωνιστήσει. Εχει εξαντλήσει τις εντάσεις του. Και έχει χάσει το ενδιαφέρον της. Ο,τι κι αν πει, το έχει ξαναπεί. Και τώρα ψάχνει κάνα βραδινό φόρεμα στα μπαούλα. Ο ένας ντύνεται Αντιγόνη και ο άλλος μπερδεύει τον Χρήστο Λαμπράκη με τον Γρηγόρη. Μάλλον για κωμωδία το πάει.
Η φαλακρή Αντιγόνη
2' 3" χρόνος ανάγνωσης
