Αριθμοφοβία και πανδημία

2' 28" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Στις αρχές καλοκαιριού, κάπου ενδιάμεσα των δύο εγκλεισμών, είχε αρχίσει η σταδιακή αποκατάσταση της λειτουργίας της αγοράς με τελευταίο βήμα το άνοιγμα της εστίασης. Αυτή έγινε υπό όρους. Κάποιοι ήταν κατανοητοί σε όλους, όπως οι αποστάσεις σε τραπεζοκαθίσματα και κάποιοι έμοιαζαν ακατανόητοι. Το μέτρο που δέχθηκε τη σφοδρότερη κριτική στα κοινωνικά δίκτυα αφορούσε την ένταση της μουσικής στα μαγαζιά που άνοιγαν. Γράφτηκαν οι γνωστές εξυπνάδες όπως «μεταφέρουν και οι νότες τον ιό;», «πρέπει να βάλουμε μάσκα και στ’ αυτά;» κ.λπ.

Αυτό που δεν ξέραμε, αλλά και δεν το εξήγησε κανείς, είναι πως η δυνατή μουσική αναγκάζει τους ανθρώπους να μιλούν δυνατά. Φωνάζοντας εκτοξεύουν περισσότερα σταγονίδια σάλιου και πιο μακριά και συνεπώς, αν είναι θετικοί στον κορωνοϊό, αυξάνουν τις πιθανότητες μετάδοσης της νόσου· κάτι δηλαδή αντίστροφο της μάσκας. Οι μαγαζάτορες τήρησαν στάση σαν του ΚΚΕ. Τιμώντας την παράδοση της μερικής υπακοής τήρησαν τα χωροταξικά υγειονομικά πρωτόκολλα (αποστάσεις) αλλά όχι του ήχου. Ετσι κι αλλιώς, το ωράριο των πάρτι δεν εφάπτεται καν με το ωράριο των δημοσίων υπηρεσιών κατά το οποίο γίνονται έλεγχοι.

Ηταν λοιπόν η ένταση της μουσικής που έφερε το δεύτερο κύμα της πανδημίας; Φυσικά όχι. Συνετέλεσε στην υψηλή μεταδοτικότητα του ιού; Σίγουρα, απλώς μελέτες θα δείξουν σε ποιο βαθμό. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για δεκάδες άλλους παράγοντες, όπως το άνοιγμα του τουρισμού. Αυτό που υπολογίζουν κάθε φορά οι επιστήμονες είναι οι πιθανότητες επιβάρυνσης κάθε παράγοντα στην πανδημία και όχι απόλυτα νούμερα.

Το αυτό ισχύει και για τη Θεία Κοινωνία. Φυσικά και δεν έγιναν επιδημιολογικές μελέτες ή πειράματα για να δουν αν τα υπολείμματα σάλιου στο κοινής χρήσης κοχλιάριο μεταφέρει τον ιό. Δεν έβαλαν δηλαδή χίλιους ανθρώπους να μεταλάβουν με τον αγιασμένο άρτο και οίνο και άλλους χίλιους με placebo «σώμα και αίμα του Χριστού», δηλαδή με απλό κρασί και ψωμί, για να δουν τι ποσοστό κολλάει στο πρώτο και τι στο δεύτερο. Η κοινή λογική λέει, ότι αν τα απειροελάχιστα σταγονίδια μπορούν να πάνε δύο μέτρα μακριά μέσω του αέρα και να μεταδώσουν τη νόσο, τότε σίγουρα μπορούν να τα μεταφέρουν με ένα κουταλάκι που γυρνά από στόμα σε στόμα.

Ενα από τα βασικά προβλήματα στην αντιμετώπιση της πανδημίας είναι ότι οι επιστήμονες εργάζονται στο σύμπαν των πιθανοτήτων και όλοι εμείς βρισκόμαστε στο απλό ντετερμινιστικό κόσμο και συχνάκις αδυνατούμε να καταλάβουμε μέτρα που μειώνουν μεν τον κίνδυνο, αλλά δεν λύνουν το πρόβλημα και αντιστρόφως. Ειδικώς οι νέοι, ξέρουν κάποιον που βρέθηκε με κρούσμα και δεν κόλλησε, κάποιον που κόλλησε αλλά το ξεπέρασε ανώδυνα και, ως εκ τούτου, «εγώ θα πιστέψω αν αρρωστήσει κάποιος γνωστός μου».

Το φαινόμενο αυτό δεν είναι νέο. Λέγεται μαθηματικός αναλφαβητισμός και το περιέγραψε με γλαφυρό τρόπο ο ελληνικής καταγωγής καθηγητής John Allen Paulos στο βιβλίο του «Innumeracy» (στα ελληνικά «Αριθμοφοβία», εκδ. Αλεξάνδρεια). Σε αυτό τονίζει ότι είναι «δυσοίωνο το χάσμα ανάμεσα στις επιστημονικές εκτιμήσεις διαφόρων κινδύνων και στις διαδεδομένες αντιλήψεις για αυτούς τους κινδύνους, χάσμα που απειλεί να μας οδηγήσει τελικά είτε σε αβάσιμους και παραλυτικούς φόβους, είτε σε απραγματοποίητες και οικονομικά εξουθενωτικές απαιτήσεις ασφαλιστικών εγγυήσεων χωρίς ρίσκο».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή