«Η μνήμη δεν μπαίνει σε καραντίνα» αναγράφεται σε ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ για τον Αλέξη Γρηγορόπουλο. Οποιος τολμάει ας εξηγήσει σε απλά ελληνικά τι σημαίνει η έκφραση. Μετράει ο λυρισμός, η μουσική των λέξεων, θα μου πείτε. Κι εγώ ο άμουσος δεν μπορώ να την ακούσω. Με εμπόδιζε ο βόμβος του ελικοπτέρου που έως το βράδυ της Κυριακής πετούσε πάνω από το κεφάλι μου για να παρακολουθεί αφ’ υψηλού τους βαρυπενθούντες. Αυτά έχουν οι δυνάμεις καταστολής. Κοιτούν αφ’ υψηλού τον ανθρώπινο πόνο. Παράδειγμα εκείνος ο ανάλγητος αστυνομικός που κακοποίησε την ανθοδέσμη. Την είχε παραλάβει από μελανηφορούσα κυρία, όπως πληροφορούμαι, που ήθελε να την καταθέσει στο σημείο της δολοφονίας. Και αντί να την ακουμπήσει σεμνοπρεπώς, ως ώφειλε, άρχισε να παίζει ασέμνως μαζί της, να τσακίζει τους μίσχους, να τσαλακώνει τα πέταλα. Διετάχθη ΕΔΕ. Φαντάζομαι προβλέπεται η κακοποίηση ανθοδέσμης στους κανόνες της αστυνομίας. Αν όχι, τι κόσμο θα παραδώσουμε στα παιδιά μας. Μέσα στον λυρικό οργασμό των ημερών εμφανίστηκε και ο πρώην γυμνασιάρχης του άτυχου Αλέξη για να καταγγείλει το κατοχικό καθεστώς που τον σκότωσε. Ούτε ο Μικρός Ηρωας του Ανεμοδουρά να ήταν. Κατά σύμπτωση ονομάζεται Γιώργος Θαλάσσης και ο γυμνασιάρχης. Αν θυμάμαι καλά, κάποτε διεκδικούσε δάφνες ποιητή. Εχασε την ποίηση. Του έμεινε ο λυρισμός.
Προχθές έγραψα πως στις 6 Δεκεμβρίου όλοι αυτοί τιμούν τη μνήμη των κουκουλοφόρων. Οσων κατέλυσαν τη δημοκρατία, κατέστρεψαν το κέντρο της Αθήνας και εξακολουθούν να κυκλοφορούν ανάμεσά μας με τις κουκούλες τους. Η Κου Κλουξ Κλαν της Αριστεράς. Ο δολοφόνος του Γρηγορόπουλου τιμωρήθηκε με την ανώτατη ποινή που προβλέπει ο νόμος μας. Αυτοί δεν τιμωρήθηκαν ποτέ για τα εγκλήματά τους. Μετά την πλημμυρίδα λυρισμού που στόλισε την επέτειο –την υπέστην και προσωπικά ειρήσθω εν παρόδω–, αν και δεν έχω αλλάξει γνώμη, δυσκολεύομαι να μην το πω. Για τη μνήμη του άτυχου Αλέξη η γελοιοποίηση είναι εξίσου επώδυνη. Δεν τους ενδιαφέρει ο θάνατος του δεκαπεντάχρονου. Σαν εκείνους που στις κηδείες κλαίνε και οδύρονται λες και πέθαναν οι ίδιοι. Η υποκρισία είναι κοινωνική συνθήκη, το αναγνωρίζω.
Ο λυρισμός τους έχει ανάγκη από θύματα. Θύματα του κορωνοϊού, θύματα των μέτρων για την αντιμετώπισή του, θύματα της καταστολής, ας είναι και ανθοδέσμες. Αρκεί να μην είναι ο Θάνος Αξαρλιάν. Εχασε τη ζωή του επειδή το κάθαρμα, ο δολοφόνος του, βιαζόταν να πάει διακοπές. Από αυτήν την άποψη ο Αξαρλιάν είναι πιο τυχερός. Τουλάχιστον η μνήμη του δεν διασύρθηκε στον αφηρωισμό του κερδοσκοπικού λυρισμού. Και από αυτήν την άποψη έχει περισσότερες αντοχές. Ο χρόνος θα δείξει, θα μου πείτε.
Η κακοποίηση της ανθοδέσμης
2' 1" χρόνος ανάγνωσης
