Πάντα αντέχει ο θεατρινισμός. Ετσι έμεινε και η εντύπωση του Σπίρτζη ανθοφόρου. Χωρίς τα ρόδα κανείς δεν θα είχε οσμιστεί την καταγγελτική ρουτίνα του τομεάρχη του ΣΥΡΙΖΑ στην επιτροπή της Βουλής. Κανείς δεν θα είχε δώσει σημασία στα καθιερωμένα μεθεόρτια των επετείων, που είναι πάντα η αφορμή για να απαγγελθεί το εγκόλπιο περί αστυνομικής βίας, αυθαιρεσίας, καταστολής.
Ο Σπίρτζης είχε φέρει τα άνθη στο βουλευτήριο για να καταγγείλει τη βαναυσότητα ενός αστυνομικού που έπαιζε με μια ανθοδέσμη αφιερωμένη στο σημείο της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου. Αναζήτησε, έτσι, το καταγγελτικό ισοδύναμο της βαναυσότητας στην ελαφρότητα.
Το εκκρεμές των σπίρτζειων εμπνεύσεων κατέληξε την ίδια ημέρα στην κατάθεση τροπολογίας που προέβλεπε την καταβολή ενός επιπλέον μισθού στους αστυνομικούς, ως μπόνους για τις υπηρεσίες τους στην πανδημία. Ο τομεάρχης του ΣΥΡΙΖΑ ζητούσε να επιβραβευθούν εκείνοι τους οποίους είχε μόλις καταγγείλει ως αυτουργούς αντιδημοκρατικής βίας. Το βαθύ κόμμα στασίασε από τον τρόμο ότι θα εμφανιζόταν απαράδεκτα «μπατσόφιλο». Και απέσπασε την απόσυρση της τροπολογίας γρήγορα και τακτικά.
Αξίζει κανείς να σκεφτεί τι δείχνει για τον ΣΥΡΙΖΑ αυτό το βραχυκύκλωμα: το ένστικτο της κολακείας ενός κλάδου διά της παροχολογίας συγκρούστηκε μέχρι εξουδετερώσεως με το ένστικτο της αριστερής εθιμοτυπίας. Φαίνεται, έτσι, σαν να υπάρχουν εντός του κόμματος δύο αντίπαλοι λαϊκισμοί.
Στην πραγματικότητα, όμως, δεν πρόκειται για αντιπαλότητα. Πρόκειται για διαφορετικές εκδοχές του ίδιου συνδικαλιστικού συντηρητισμού που διακατέχει τον Σπίρτζη και το (νέο) κόμμα του. Από τη μία ο πασοκικός συντηρητισμός, που επιβάλλει να τρέφεις τον λώρο με κρατικοδίαιτες πελατείες. Από την άλλη ο αριστερός συντηρητισμός, που υπαγορεύει να υποστυλώνεις διαρκώς τα ένστολα σκιάχτρα.
Το –τρόπος του λέγειν– «ταυτοτικό» ερώτημα που δίχασε την αξιωματική αντιπολίτευση είναι αν προηγείται η παραδοσιακή ψηφοθηρία από το ξεσκόνισμα στα κειμήλια. Αν το ρετρό προηγείται του φολκλόρ.
Σε ένα τέτοιο κόμμα, που προσεύχεται ακόμη στη μυθολογία της δεκαετίας του ’40 και λειτουργεί ως λειψανοθήκη συμπλεγμάτων της άγουρης μεταπολίτευσης· που υποτίθεται ότι η προσδοκία του για να ξαναγίνει πλειοψηφικό εξαρτάται από το πόσο καλά θα υποκλέψει τις πατέντες ενός εκλογικά επιτυχημένου πελατειακού δικτύου, σαν να υπήρχαν ακόμη οι πελατείες που το συγκροτούσαν· σε αυτό το κόμμα κάνουν κάποιοι σήμερα τη χάρη να μην το αντιμετωπίζουν πολιτικά. Αντί να δείχνουν αυτά που είναι και αυτά που λέει, δείχνουν τα παντζούρια της οικίας του αρχηγού του.
Κάποιοι λένε με οίηση ότι η κυβέρνηση είναι τυχερή που έχει τέτοια αντιπολίτευση. Αναλόγως, αρχίζει να φαίνεται τυχερή η αντιπολίτευση που την αντιπολιτεύεται έτσι η κυβέρνηση.
Χρήστος Σπίρτζης: Ρόδα
1' 56" χρόνος ανάγνωσης
