Η κυβέρνηση προτίθεται να νομοθετήσει για την αντιμετώπιση της βίας στα ΑΕΙ. Οντως πολύ φιλόδοξη πρωτοβουλία, καθώς το πρόβλημα υπάρχει και ταλαιπωρεί την πανεπιστημιακή κοινότητα από τα μέσα της δεκαετίας του ’80. Ελπίζω το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, βάζοντας πολύ ψηλά τον πήχυ, να μην περάσει από κάτω.
Οι υπουργοί όταν νομοθετούν θα πρέπει στη συνέχεια να στηρίζουν και την πιστή εφαρμογή των όσων νομοθέτησαν και να μην αρχίζουν τις εκπτώσεις, οι ίδιοι ή οι διάδοχοί τους, με τις πρώτες δυσκολίες, με τις πρώτες εντάσεις. Αυτό το έργο το έχουμε δει πολλές φορές μέχρι τώρα, με αποκορύφωμα τον νόμο Διαμαντοπούλου.
Η κυβέρνηση, που σχεδιάζει να μεταφέρει στα καθ’ ημάς τα κρατούντα στο πανεπιστήμιο Κέμπριτζ, να είναι σίγουρη πως θα έχει απέναντί της σύμπασα την Αριστερά και ένα τμήμα του σώματος των καθηγητών, που ή φοβάται ή έχει βολευτεί με την υπάρχουσα κατάσταση.
Η Αριστερά ανέχθηκε την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου στη light εφαρμογή της, δεν θα ανεχθεί, όμως, την ύπαρξη αστυνομικών τμημάτων εντός των πανεπιστημιακών χώρων. Και αν για τις νεολαίες των κομμάτων της συστημικής Αριστεράς οι αντιδράσεις τους πιθανόν θα έχουν «εθιμοτυπικό» χαρακτήρα, για τις οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς το πρόβλημα πλέον γίνεται υπαρξιακό. Η παρουσία των αστυνομικών τμημάτων αμφισβητεί τη δική τους ύπαρξη, που είναι συνυφασμένη με πράξεις βίας.
Το ζητούμενο σε αυτήν την κυβερνητική προσπάθεια είναι τι στήριξη θα βρει τόσο μέσα στην πανεπιστημιακή κοινότητα όσο και στην κοινωνία. Και αυτό εξαρτάται άμεσα από τη γενικότερη εικόνα της κυβέρνησης, κατά τον μήνα Σεπτέμβριο του 2021, όταν και θα αρχίσει να υλοποιείται όλος αυτός ο σχεδιασμός.
Είναι ευνόητο πως, αν η κυβέρνηση τότε εξακολουθεί να διαθέτει την αυξημένη αποδοχή που έχει σήμερα, θα μπορέσει με μεγαλύτερη ευκολία να αντιμετωπίσει τις αντιδράσεις της Αριστεράς.
Το στοίχημα τόσο για τον πρωθυπουργό όσο και για τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη είναι μεγάλο, γιατί αποτολμούν να σπάσουν ένα πολύχρονο απόστημα, που έχει αλλοιώσει καθοριστικά όχι μόνον τις δημοκρατικές διαδικασίες, αλλά και την ίδια τη λειτουργία των ΑΕΙ. Δεν νοείται σύγχρονο πανεπιστήμιο που να μην έχει λυμένο το πρόβλημα της ασφάλειας των χώρων του και των ανθρώπων του.