Στην πολύ δύσκολη εποχή που ζούμε είναι πολύ φυσικό να χρειαζόμαστε, ως άνθρωποι και πολίτες, κάποιες χαρμόσυνες στιγμές για να στεκόμαστε στα πόδια μας. Επομένως και να τις «αρπάζουμε» όταν τις βρίσκουμε, για να γελάμε –ακόμη καλύτερα αν ξεκαρδιζόμαστε– και λίγο. Είναι γνωστό, άλλωστε, ότι το «γέλιο φέρνει υγεία» και καλό είναι να μην το ξεχνάμε, ούτε όταν τα πράγματα είναι δύσκολα, όπως τώρα.
Ευτυχώς οι ευκαιρίες δεν λείπουν εντελώς στην Ελλάδα μας και τέτοιες πρόσφεραν τελευταία ο Κυρ. Μητσοτάκης με την ποδηλατάδα στην Πάρνηθα, ο Αλ. Τσίπρας με το «παλατάκι» στο Σούνιο, η Φώφη Γεννηματά στον αγώνα της να πατάει ταυτόχρονα σε δύο βάρκες, αλλά και σε καμία, ο Δ. Κουτσούμπας ως επικεφαλής των κομματικών ασκήσεων «επαναστατικής γυμναστικής», ο Γ. Βαρουφάκης με τις επιδόσεις του στον Αλκιβιαδισμό, ο Κυρ. Βελόπουλος, καθώς προσπαθεί να προσεταιριστεί «ψεκασμένους» και ακροδεξιούς με συνταγές και τεχνικές κομπογιαννιτών του Φαρ Ουέστ, όσο του το επιτρέπουν.
Δεν είναι βέβαια όλες οι περιπτώσεις ίδιες. Κάποιες παράγουν γέλιο γιατί είναι αυτόχρημα γελοίες, από άλλες το πολύ γέλιο προκύπτει περισσότερο από τις αντιδράσεις και τις δικαιολογίες που ακολουθούν, των ίδιων των πρωταγωνιστών και ακόμη περισσότερο των επιτελών τους, και σε τρίτη κατηγορία ανήκουν εκείνες που σαν ζητήματα είναι σοβαρές, όμως η αντιμετώπισή τους προξενεί γλυκόπικρο μειδίαμα, έως και κλαυσίγελο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα αποτελέσματα της ευρωπαϊκής Συνόδου Κορυφής την περασμένη Παρασκευή.
Είναι αλήθεια ότι όσοι παρακολουθούν τις εξελίξεις σχετικά με τις συνεχείς τουρκικές προκλήσεις και τις αντιδράσεις των Ευρωπαίων, δεν είχαν προσδοκίες για πολύ περισσότερα. Ηταν γνωστή η στάση της Γερμανίας, ήταν διαπιστωμένα τα συμφέροντα της Ιταλίας και της Ισπανίας, αναμενόμενη η αντιδραστική συμπεριφορά της Πολωνίας και της Ουγγαρίας, που συγγενεύουν με τον αυταρχισμό του Ερντογάν, ήταν δεδηλωμένη η άποψη του ΝΑΤΟ για την Τουρκία. Ολοι αυτοί δεν επρόκειτο να επιτρέψουν να εκδηλωθεί μια πιο επιθετική συμπεριφορά της Ευρώπης απέναντι στην Τουρκία. Είχαν εξασφαλίσει εξάλλου και τη σύμφωνη γνώμη της Ουάσιγκτον, που φρόντισε να καταστήσει σαφείς τις σχετικές απόψεις της στις Βρυξέλλες τις παραμονές της Συνόδου Κορυφής.
Το αμερικανικό memo επισημαίνει ξεκάθαρα ότι οι ΗΠΑ ανησυχούν λόγω των ενεργειών της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο, ανησυχούν επίσης μήπως δύο σύμμαχοι του ΝΑΤΟ φτάσουν στη σύγκρουση και γι’ αυτό ενθαρρύνουν την έναρξη διμερών συνομιλιών, αναγνωρίζουν ακόμη και την προκλητικότητα της Αγκυρας, αλλά ταυτόχρονα επιθυμούν να διατηρηθεί η ενότητα στο ΝΑΤΟ, θέλουν να συμμετέχει η Τουρκία στην ανάπτυξη των ενεργειακών πόρων της περιοχής και χαιρετίζουν τον συντονισμό των προσπαθειών Ευρωπαϊκής Ενωσης και ΗΠΑ για να επηρεάσουν την τουρκική συμπεριφορά. Πλήρης δηλαδή η ταύτιση απόψεων Ουάσιγκτον και Βερολίνου, όπως διατυπώθηκε και στα συμπεράσματα της συνόδου.
Υπό αυτήν την έννοια, ήταν αβίαστος και ο πικρός κλαυσίγελως που προκάλεσε στην Ελλάδα η συγκεκριμένη εξέλιξη, αν και αναμενόμενη, όπως τονίστηκε πιο πάνω. Τα περί επέκτασης των κυρώσεων, επανεξέτασης των δεδομένων τον επόμενο Μάρτιο και συντονισμού της Ευρώπης με τη νέα αμερικανική κυβέρνηση –στο μεταξύ, ο Τραμπ συνεχίζει απτόητος να αμφισβητεί τα αποτελέσματα και να διεκδικεί την προεδρία– διευκολύνουν μεν το γέλιο, αλλά δεν διασκεδάζουν, παρά μόνο τον Ερντογάν. Ευχαριστημένος αυτός από τα αποτελέσματα, χαιρέτισε τους Ευρωπαίους, οι οποίοι συνεχίζουν αδιάντροπα να τον ανέχονται και να του προσφέρουν θαλπωρή. Και βέβαια, δεν παρέλειψε να στείλει την ίδια ημέρα μήνυμα από το αδελφό Αζερμπαϊτζάν ότι «ο αγώνας» θα συνεχιστεί σε όλα τα μέτωπα, με ό,τι αυτό σημαίνει… Επιβεβαιώθηκε, άλλωστε, πανηγυρικά για άλλη μία φορά ότι η Ευρώπη είναι οδαλίσκη του.
Μέσα στην τραγικά γελοία πραγματικότητα, η αντιπολίτευση έσπευσε να «τα σούρει» στην κυβέρνηση για τα αποτελέσματα των Βρυξελλών. Δεν θα μπορούσε να περιμένει κανείς κάτι διαφορετικό, έστω και αν είναι απόλυτα βέβαιο ότι καμία ελληνική κυβέρνηση δεν θα πετύχαινε περισσότερα. Και από την άλλη πλευρά, παρά την αγανάκτηση και τον κλαυσίγελο, σε ποιο άλλο πλοίο και όχι σε αυτό που ονομάζεται «Ευρώπη» και στρίβει πολύ αργά, θα περνούσαμε καλύτερα; Σε κανένα δυστυχώς! Παραμένουμε λοιπόν σε αυτό, φροντίζοντας παράλληλα να βλέπουμε τη ρευστή πραγματικότητα και να αγωνιζόμαστε για την επιβίωση.