«Οι γυναίκες με μαντίλα ήταν σαν τέρατα για τη μαμά μου. Γκρίνιαζε ακόμα και στην καθαρίστριά μας επειδή φορούσε μαντίλα. Πήγα στη Ροβέρτειο Σχολή, μετά πανεπιστήμιο, μετά Αμερική και μετά τι έγινε; Γύρισα. Ενας άλλος κόσμος. Τώρα αυτοί είναι οι ισχυροί. Αυτοί είναι η πλειοψηφία. Εσύ κι εγώ ζούμε στη χώρα μας σε ένα ενυδρείο».
Η καλοντυμένη, αστή ψυχίατρος που θυμίζει περισσότερο Ιταλίδα από το Μιλάνο λέει τον… πόνο της σε μια συνάδελφο και φίλη της. Πριν από λίγη ώρα είχε υποδεχθεί στο ιατρείο της μια νέα θεραπευόμενη, την ντροπαλή, συνεσταλμένη και μαντιλοφορούσα Μεριέμ. Κι ενώ θα έπρεπε να είναι αμερόληπτη και συμπονετική, ένας ανεξέλεγκτος θυμός δεν την άφηνε να κάνει σωστά τη δουλειά της. Είναι εμφανώς θυμωμένη με τις νέες συμπατριώτισσές της που έχουν υιοθετήσει μαζικά τα τελευταία χρόνια τις συντηρητικές ενδυματολογικές επιλογές του Ισλάμ. Πώς μπορεί να συνέβη αυτό; Ποιος της έκλεψε τη χώρα της;
Αυτή είναι μια από τις κεντρικές, παράλληλες ιστορίες που διατρέχουν την πλοκή του «Ethos», της τουρκικής μίνι σειράς του Netflix που γνωρίζει μεγάλη επιτυχία και στην Ελλάδα. Πρόκειται για μια συναρπαστική ανατομία της σύγχρονης τουρκικής κοινωνίας με όλες τις αντιφάσεις και τα δομικά ρήγματα που χαρακτηρίζουν τη γείτονα. Αν και δεν έχει καμία σχέση με το είδος των τουρκικών σίριαλ που έχουν κάνει σχολή |(και θραύση) σε παγκόσμιο επίπεδο, το «Ethos» παίζει πολύ ωραία με τους αναγνωρίσιμους κώδικες του μελοδράματος made in Turkey. Αυτός είναι ο λόγος που πολλοί Ελληνες θεατές ταυτίζονται συναισθηματικά με τους πρωταγωνιστές: αναγνωρίζουν στους χαρακτήρες και στα διλήμματά τους κάτι προσωπικό. Γιατί, ίσως, υπάρχει κάτι πολύ πιο βαθύ σε αυτή την ψυχολογική σύμπτωση. Ναι, η ελληνική κοινωνία είναι πολιτισμικά πολύ πιο συμπαγής σε σχέση με την τουρκική. Παρ’ όλα αυτά, μικρότερης έντασης σχίσματα επιβιώνουν και σε εμάς. Δεν έχουν (ευτυχώς) θρησκευτικό χαρακτήρα, δεν απειλούν πυρηνικά κεκτημένα της κρατικής μας συγκρότησης. Αλλά όπως μας έδειξε η κρίση (με αποκορύφωμα το 2015), η ελληνική κοινωνία αντιμετωπίζει τους δικούς της διχασμούς, τα δικά της «εμείς και οι άλλοι». Ο τρόπος που οι δύο βαθιά διαιρεμένοι κόσμοι της Τουρκίας κατορθώνουν στο τέλος να επικοινωνήσουν (έστω και στη μικρή οθόνη), η συγκινητική απόπειρα να μάθει κάτι ο ένας από τον άλλο, είναι ένα λυτρωτικό μάθημα για όλους.