Σκηνικό ταινίας του Κλέαρχου Κονιτσιώτη. Εκείνες με τους πιλότους εραστές και τα άσπρα παντελόνια τους, χωρίς πουκάμισο. Βλέπεις τη βεράντα στο Σούνιο και ψάχνεις τη Ναθαναήλ με μπικίνι στην ξαπλώστρα. Είναι ό,τι μετράει από την όλη υπόθεση. Τα 500 ευρώ και το κόστος της ανακαίνισης είναι για τα «πόθεν έσχες». Εδώ που τα λέμε, τα 140 τετραγωνικά πόρρω απέχουν από τα 500 της οδού Αγράμπελης. Κι αν ζούσε ο αείμνηστος Βαγγέλης Γιαννόπουλος θα μιλούσε για «κωλόσπιτο», στην κυριολεξία. Εκείνο, όμως, που μετράει είναι το όνειρο. Η πολυτέλεια όπως την ονειρευόταν η ψωροκώσταινα. Το όνειρο της επιτυχίας. Ενα διώροφο στο κύμα. Και ο κ. Τσίπρας δικαιούται να αισθάνεται επιτυχημένος. Χωρίς να προδίδει τα λαϊκά του αισθήματα. Το αντίθετο. Οσο κι αν τον κατηγορούν, ο λαός θα τον καταλάβει, όπως καταλαβαίνει και ο ίδιος τον λαό. Δεν έκανε τίποτε κακό. Εκανε ό,τι θα έκανε ο κάθε απλός λαϊκός άνθρωπος αν είχε πιάσει την καλή. Μέσα του αισθάνεται δικαιωμένος, που λένε. Και γι’ αυτό κρατάει το θέμα ζωντανό τόσες μέρες τώρα.
Πριν από χρόνια, στη διάρκεια επιτραπέζιου καβγά, φίλη συγγραφέας με είχε κατηγορήσει ότι «είμαι μακριά από τον λαό και δεν πρόκειται ποτέ να τον καταλάβω». Εξοργίστηκε όταν με άκουσε να της λέω ότι «ο λαός είναι ένα φανταστικό πλάσμα που το επινοήσατε για να μιλάτε στο όνομά του και να το υπερασπίζεστε». Η υπόθεση με τη βιλίτσα στο Σούνιο οφείλω να ομολογήσω ότι την επιβεβαιώνει. Διότι δεν ονειρεύτηκα ποτέ ένα διώροφο στο κύμα. Το Ε9 μου είναι κενό. Οχι, δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβω τον λαό. Είμαι καταδικασμένος να συμπεριφέρομαι ως «αντιλαϊκός» τύπος. Κυρίως, δε, να μην αντιλαμβάνομαι την ψυχή των πραγματικών λαϊκών ηγετών, όπως ο Ιγκλέσιας ή ο Τσίπρας. Την Ευρώπη δεν την άλλαξαν, σπίτια όμως απέκτησαν. Δικαίωσαν τα λαϊκά αιτήματα. Δεν έχω αντίρρηση ότι ο Ελληνας φέρθηκε σεμνότερα από τον Ισπανό, που ξόδεψε κάτι εκατομμύρια για να στεγάσει τα λαϊκά του αισθήματα. Είχε πρότυπο τον Κονιτσιώτη, θα μου πείτε. Εκείνη την περίφημη ατάκα του πιλότου Πρέκα που μόλις μπαίνει στο διαμέρισμα της υποψήφιας ερωμένης του αποφαίνεται: «Ωραίο το διαμέρισμά σου. Ετσι δεν λένε σ’ αυτές τις περιπτώσεις;».
Εκαναν ό,τι μπορούσαν για να αφανίσουν τα μεσαία στρώματα. Ξαμόλησαν τους μπαχαλάκηδες και τα διέλυσαν με φόρους και εισφορές. Στο όνομα του λαού. Λέγαμε τόσα χρόνια πως είναι καθυστερημένοι, εκτός ιστορικής φάσης. Η υπόθεση της βίλας εικονογραφεί την καθυστέρηση. Γι’ αυτούς «λαός» είναι η ψωροκώσταινα. Ο Νίκος Ξανθόπουλος που ονειρεύεται να ζήσει την πολυτέλεια του Κονιτσιώτη. Ελπίζω, τουλάχιστον, το διώροφο να έχει, εκτός από playroom, και τζάκι. Αλλιώς δεν γίνεται δουλειά. Ο λαός απαιτεί.
Βίλα για ταινία με τον Πρέκα
2' 5" χρόνος ανάγνωσης
