Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Ενάμιση μήνα μετά την επιβολή του lockdown, υπάρχουν νομοί ανά την Ελλάδα που σε κάποιες περιπτώσεις –στις καλύτερες– τα κρούσματα υποχωρούν με πολύ αργά βήματα και σε άλλες –υπάρχουν δυστυχώς και αυτές– παρουσιάζουν αυξητικές τάσεις. Μα πώς γίνεται; Η αντιπολίτευση έχει την απάντηση. Φταίει η κυβέρνηση. Η –εκάστοτε– αντιπολίτευση, σταθερά προσανατολισμένη σε ανέξοδη ψηφοθηρία, μας λέει «μην αγγίζετε τους πολίτες, φταίνε μόνο οι κυβερνώντες που, για να αποφύγουν τις ευθύνες, τα ρίχνουν στους πολίτες». Εύκολο επιχείρημα και ακούγεται και ωραίο. Χαϊδεύει πολλά αυτιά. Αλλά δεν είναι αλήθεια. Οι επιδημιολόγοι λένε πως αν μια καραντίνα εφαρμοστεί σωστά σε έναν μικρό νομό, τότε σε 15 ημέρες ο νομός έχει απαλλαγεί από τη νόσο. Είναι σαφές πως κυρίως στην περιφέρεια της χώρας υπάρχει κάτι πολύ στρεβλό. Τα παραδείγματα πολλά. Την Τετάρτη που μας πέρασε, σε Κιλκίς, Ξάνθη, Πιερία, Δράμα, Θεσσαλονίκη, Κοζάνη, Γρεβενά, Ροδόπη, Πέλλα και Λάρισα, τα κρούσματα είχαν αυξηθεί! Πενήντα ημέρες μετά τις απαγορεύσεις και όμως η πορεία είναι ανοδική.
Δεν υπάρχει αμφιβολία για το τι συμβαίνει: δεν τηρούνται τα μέτρα. Και ναι, εννοούμε και από τους «πολίτες». Το βάζω σε εισαγωγικά καθώς η έννοια είναι βαριά και κυρίως πολιτική. Ο πολίτης στις δημοκρατίες είναι πολιτικό αξίωμα, έχει υποχρεώσεις. Εν προκειμένω έχει την υποχρέωση να τηρήσει τα μέτρα, όχι απλώ επειδή είναι νόμος της πολιτείας αλλά και για ίδιον όφελος. Το ύψιστο όφελος! Την υγεία τη δική του και της κοινωνίας. Πώς μπορούμε να μιλάμε για πολίτες όταν είναι προφανές πως δεν συμπεριφέρονται ως τέτοιοι αλλά σαν μεμονωμένοι λύκοι; Ούτε καν σε αγέλη, για να ελπίζουμε μια ώρα αρχύτερα σε κάποια ανοσία.
Οσα σας λέω δεν είναι εικασίες, ούτε φιλολογικές συζητήσεις. Δεν πάνε πολλές μέρες που φίλοι με ενημέρωσαν πως σε ένα μικρό χωριό της Πελοποννήσου υπήρχε μεγάλη συρροή, επειδή κόλλησαν από τον… ιδιοκτήτη της ταβέρνας. «Ποιας ταβέρνας;» ρωτάω. Του χωριού, μου λένε, που λειτουργεί κανονικά. Στα social media, δημόσια και χωρίς αιδώ, κυκλοφορούν φωτογραφίες με παρέες που γιορτάζουν γενέθλια και γιορτές σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Την ώρα που οικογένειες έχουν καταστραφεί και περιμένουν πότε θα ανοίξει ξανά το μαγαζί τους και θα επιστρέψουν στη δουλειά, εκείνοι ποζάρουν σε τραπέζια με πάνω από 10 άτομα.
Πρόκληση προς αυτούς που παλεύουν και χάνουν είτε ανθρώπους είτε τη δουλειά τους. Και για αυτό δεν φταίει καμία πολιτεία. Φταίνε οι «πολίτες» και το χάιδεμα των αυτιών. Το πληρώσαμε την περασμένη δεκαετία και τώρα πάμε για δεύτερο γύρο.