Δεν πέρασε πολύς καιρός που στην πολιτική σκηνή κυριαρχούσε το δόγμα Ρασπούτιν: «Ας πάνε στον εισαγγελέα και ας αποδείξουν την αθωότητά τους» ή κάτι ακόμη πιο ανατριχιαστικό: «Επειδή δεν είναι ένοχοι, δεν σημαίνει πως είναι και αθώοι». Τον 21ο αιώνα, στελέχη της προηγούμενης κυβέρνησης αμφισβητούσαν εμπράκτως μία από τις βασικές αρχές της φιλελεύθερης-ουμανιστικής δημοκρατίας: το τεκμήριο της αθωότητας. Επιχείρησαν να εξοντώσουν ηθικά και πολιτικά τους αντιπάλους τους, καταπατώντας αυτό το τεκμήριο και ευτελίζοντας τη διάκριση των εξουσιών.
Εχει όμως ο καιρός γυρίσματα και ήρθαν τα πάνω κάτω. Τέσσερα πρωτοκλασάτα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και ο ίδιος ο τέως πρωθυπουργός φέρεται να εμπλέκονται στο σκάνδαλο της Folli Follie. Είναι ευνόητο πως η φιλελεύθερη προσέγγιση του ζητήματος τους αναγνωρίζει το τεκμήριο της αθωότητας. Οσοι τους κατηγορούν αυτοί θα πρέπει να αποδείξουν την ενοχή τους και τελικός κριτής είναι η ανεξάρτητη Δικαιοσύνη. Και κατά τούτο διαφέρει ένα φιλελεύθερο κόμμα από ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Αυτά ως προς την ποινική διάσταση της υπόθεσης.
Το ενδιαφέρον, όμως, εστιάζεται στο πολιτικό σκέλος της, όπου εκεί δεν χωρούν τεκμήρια και «ευαισθησίες». Ο πολιτικός αγώνας είναι αδυσώπητος και οι αδυναμίες, τα λάθη, οι παραλείψεις πληρώνονται. Σε μερικές ακραίες καταστάσεις –τις οποίες, δυστυχώς, ζήσαμε στο παρελθόν– επιτρέπονται και όλα τα χτυπήματα.
Σήμερα, είναι απολύτως λογικό και θεμιτό η Νέα Δημοκρατία να εκμεταλλευθεί στο έπακρον τα όσα αποκάλυψε η ηλεκτρονική αλληλογραφία ανωτέρων στελεχών της εταιρείας Folli Follie με τους ιδιοκτήτες της. Ποιο κόμμα εξουσίας θα άφηνε να περάσει ανεκμετάλλευτη η ανάμειξη του ονόματος του βασικού του αντιπάλου σε ένα διεθνές σκάνδαλο εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ; Και ο ΣΥΡΙΖΑ, εάν ήταν στη θέση της Νέας Δημοκρατίας, το ίδιο θα έκανε, και πιθανόν με μεγαλύτερη ένταση και επιθετικότητα.
Αν στο νομικό σκέλος του σκανδάλου οι κατήγοροι θα πρέπει να αποδείξουν την ενοχή αυτών που κατηγορούν, στο πολιτικό σκέλος τις εξηγήσεις στους πολίτες οφείλουν να τις δώσουν οι εμπλεκόμενοι. Να μας πουν πώς και γιατί αναμείχθηκαν. Ποια τα κίνητρά τους. Και τελικά να αναλάβουν την πολιτική ευθύνη που, εξ αντικειμένου, υπάρχει. Ακόμη κάποιοι πολιτικοί δεν έχουν καταλάβει πως «όταν ανακατεύονται με τα πίτουρα τους τρώνε οι κότες».