Το εμβόλιο κατά του κορωνοϊού ρίχνει φως στον χαρακτήρα, στις συμπεριφορές του καθενός μας, καθώς και στις ανισότητες μεταξύ ομάδων και μεταξύ χωρών. Στην αρχή, η πανδημία υπογράμμισε την κοινή μοίρα των θνητών: ήμασταν όλοι ευάλωτοι, με μόνη άμυνα αυτή που διαθέτει και η πιο πρωτόγονη μορφή ζωής – να κρυφτούμε. Κάποιοι μπορούσαν να κρυφτούν καλύτερα απ’ άλλους, επειδή το επίπεδο διαβίωσης και η εργασία τους δεν τους εξέθεταν σε άμεσο κίνδυνο. Σε λιγότερο από έναν χρόνο, όμως, είδαμε την ανισότητα να διευρύνεται: κάποιοι υποβάλλονται σε υποσχόμενες νέες θεραπείες, ενώ άλλοι χάνονται επειδή τα συστήματα υγείας της χώρας τους δεν ανταποκρίνονται επαρκώς στην πρόκληση. Σήμερα, το εμβόλιο δείχνει το μέγεθος του χάσματος μεταξύ πλουσίων και φτωχών σε κάθε χώρα και μεταξύ λαών. Απειλεί να μας χωρίσει με τρόπο που θα ενισχύσει τους ισχυρούς και θα αποδυναμώσει περαιτέρω τους αδύναμους.
Στη χώρα μας, η μικροπρέπεια της πολιτικής αντιπαράθεσης γύρω από το εμβόλιο και τη διαχείριση της υγειονομικής κρίσης δείχνει ότι ούτε μια τόσο μεγάλη απειλή, ούτε μια τόσο μεγάλη ελπίδα, μπορεί να μας ενώσει. Στα κοινωνικά δίκτυα, τα σχόλια εναντίον της κυβέρνησης και ανθρώπων που πρωταγωνιστούν στη διαχείριση της κρίσης δεν αξίζουν αναπαραγωγή, ούτε για να στηλιτευθούν. Αρκεί να σημειώσουμε πάλι πως η καθημερινή ενασχόληση με το δηλητήριο δεν βλάπτει τόσο τον αντίπαλο όσο αυτόν που εθίζεται σε αυτό. Οσον αφορά αντιρρήσεις και επιφυλάξεις εναντίον του εμβολίου, φαίνεται ότι είναι τόσοι πολλοί αυτοί που ανυπομονούν να εμβολιαστούν, που θα αποκτηθεί η πολυπόθητη μαζική ανοσία του πληθυσμού έτσι κι αλλιώς. Αντιθέτως, μεγαλύτερη ένταση ίσως προκύψει από τυχόν καθυστερήσεις ή διακρίσεις στη διανομή του εμβολίου.
Γνωρίζοντας τον κίνδυνο της ανισότητας, η Ευρωπαϊκή Ενωση έχει επιδιώξει να χαράξει μια ενιαία γραμμή και να εξασφαλίσει όσα εμβόλια χρειάζονται οι χώρες-μέλη. Προφανώς θα υπάρξουν κάποια προβλήματα σε μια πρωτοφανή σε έκταση και πολυπλοκότητα επιχείρηση, αλλά η πρόθεση και τα έως τώρα αποτελέσματα είναι στη σωστή κατεύθυνση, τουλάχιστον όσον αφορά τους πολίτες των χωρών-μελών. Από εκεί και πέρα αρχίζουν τα προβλήματα. Οι πλούσιες χώρες (ΗΠΑ, Ε.Ε., Καναδάς, Αυστραλία, Βρετανία κ.ά.) διαθέτουν τη δύναμη να εξασφαλίσουν αρκετά εμβόλια και να τα προμηθευτούν σε προνομιακές τιμές. Προστατεύουν τις εταιρείες που παράγουν τα εμβόλια από το «σπάσιμο» της πατέντας τους, ενώ, με τον μαζικό εμβολιασμό, οι οικονομίες τους θα επανέλθουν πιο γρήγορα απ’ ό,τι αυτές των φτωχότερων χωρών. Παρά τις υποσχέσεις για διεθνή εκστρατεία στήριξής τους, οι χώρες αυτές θα βρεθούν πίσω στους εμβολιασμούς, με τα συστήματα υγείας τους να πιέζονται συνεχώς και τα χρέη τους να μεγαλώνουν. Εάν η Κίνα έχει τη διάθεση και την ικανότητα να παράσχει εμβόλια εκεί που σήμερα δεν υπάρχει ελπίδα, η διεθνής ισορροπία δυνάμεων και επιρροής θα αλλάξει ριζικώς, με τρόπο που πριν από έναν χρόνο φάνταζε αδύνατος.