Με αφορμή τον ανασχηματισμό, επανήλθε η τετριμμένη διάκριση μεταξύ τεχνοκρατών και πολιτικών. Μια διάκριση που ουσιαστικά δεν υπάρχει. Οταν ένας τεχνοκράτης, δηλαδή ένας επιστήμονας με εξειδικευμένες γνώσεις, αποφασίσει να εισέλθει στην πολιτική είναι αυτονόητο πως το τεχνοκρατικό του παρελθόν επικαλύπτεται από το πολιτικό του παρόν. Δηλαδή, θέτει πλέον τις επιστημονικές γνώσεις του στην υπηρεσία του κόμματος ή της κυβέρνησης που υπηρετεί.
Ολες οι προτάσεις του αποκτούν ιδεολογικό και πολιτικό πρόσημο και εντάσσονται σε έναν ευρύτερο σχεδιασμό. Είναι προφανές πως αυτή η διαδικασία ένταξης συνεπάγεται τις περισσότερες φορές και μια τροποποίηση της καθαρότητας θέσεών του για να χωρέσουν στο πολιτικό πρόγραμμα και στην πολιτική τακτική τού κόμματός του. Αυτό κανένας τεχνοκράτης πολιτικός δεν θέλει να το παραδεχθεί, αλλά στην πράξη πάντα συμβαίνει. Γιατί; Διότι μεσολαβεί το περίφημο «πολιτικό κόστος».
Ας το ξεκαθαρίσουμε. Δεν υπάρχει πολιτικός που δεν υπολογίζει το πολιτικό κόστος, δηλαδή ποια ζημία θα υποστεί το κόμμα του και ο ίδιος προσωπικά από την εφαρμογή μιας συγκεκριμένης πολιτικής. Τα κόμματα και οι πολιτικοί, στις δημοκρατίες, έχουν ένα στόχο που είναι, σε τελική ανάλυση, υπαρξιακός. Να διευρύνουν την επιρροή τους. Οποιος αυτό δεν το επιδιώκει, ακυρώνει την πολιτική του παρουσία. Ακυρώνει την ίδια την πολιτική.
Συνεπώς, επειδή το πολιτικό κόστος διαμορφώνει συνειδήσεις και πλειοψηφίες, πάντα συνυπολογίζεται από τα κομματικά επιτελεία, καθώς τα κόμματα δεν είναι προσκοπικές οργανώσεις ή κυκλάμινα του κατηχητικού. Κάνουν έναν αδιάλειπτο αγώνα για τη βελτίωση των θέσεών τους μέσα στην κοινωνία, αποβλέποντας τελικά στην ανάληψη της εξουσίας. Σε αυτήν την επίπονη διαδικασία όλοι θέλουν να αποφύγουν την εγγραφή πολιτικών ζημιών που συνεπάγεται η υλοποίηση προγραμμάτων που θίγουν βραχυπρόθεσμα μεγάλες κατηγορίες πολιτών. Ο ίδιος τεχνοκράτης που προτείνει ένα μακροπρόθεσμο στόχο, που έχει όμως σημαντικό πολιτικό κόστος σήμερα, εάν κληθεί να τον υπηρετήσει πολιτικά, πολύ γρήγορα θα λειάνει τις γωνίες του, θα επιμηκύνει τους χρόνους των ενδιάμεσων σταδίων, θα αναπροσαρμόσει τη συνολική οπτική του. Η εναλλακτική είναι η πολιτική του αυτοκτονία.
Γι’ αυτόν τον λόγο το «πολιτικό κόστος» θεωρείται από τον μέσο πολίτη ανασταλτικός παράγοντας για τις μεταρρυθμίσεις. Πάντως, ανεξάρτητα από τις διάφορες οπτικές, το πολιτικό κόστος είναι απολύτως συνυφασμένο με την πολιτική και τη δημοκρατία.