Σε αυτήν τη χώρα δεν υπάρχει αλητεία χωρίς το σύνθημά της, ούτε παρανομία χωρίς πολιτική λεοντή. Αναφερόμαστε στο –λησμονημένο κατά πως φαίνεται– προ οκταετίας σύνθημα «μη χτυπάς εισιτήριο, χτύπα έναν ελεγκτή». Και αυτό έκαναν την περασμένη Τετάρτη τα καλόπαιδα της Ομόνοιας. Μπορούμε να πιθανολογήσουμε με αρκετή βεβαιότητα ότι δεν χτύπησαν εισιτήριο, αλλά είδαμε στις οθόνες πώς κόντεψαν να σακατέψουν έναν σταθμάρχη. Το σύνθημα γεννήθηκε το 2013, έπειτα από δυστύχημα στο Περιστέρι. Για να αποφύγει τον έλεγχο ένας 19χρονος, που δεν είχε εισιτήριο, πήδηξε από το τρόλεϊ, το οποίο βρισκόταν εν κινήσει. Κατά την πτώση χτύπησε στο κεφάλι του και έχασε τη ζωή του. Σαν να μην έφτανε αυτή η τραγωδία, τα χρόνια του αντιμνημονιακού αγώνα, ο άτυχος νεαρός έγινε «σύμβολο αντίστασης», μαζί με τα ανώνυμα παιδάκια που λιποθυμούσαν από την πείνα. Ή μήπως πέθαιναν; Εχει περάσει καιρός και δεν ξανακούσαμε κάτι για την τύχη τους.
Το τραγικό δυστύχημα έγινε πρώτη ύλη για τους πολιτικώς ψεκασμένους ώστε να καταγγελθούν το μνημόνιο, ο καπιταλισμός, ο νεοφιλελευθερισμός και ειδικώς οι ελεγκτές των αστικών συγκοινωνιών. Από τη μία πλευρά ξεχύθηκε ο απέραντος αριστερολυρισμός για τα παιδιά που πεθαίνουν επειδή διεκδικούν εμπράκτως το «κοινωνικό αγαθό της δωρεάν μετακίνησης στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς». Ενας τίτλος σε δελτίο ειδήσεων έγραφε «πήραν τη ζωή 18χρονου παλικαριού για ένα εισιτήριο αξίας 1,20 ευρώ».
Αρχισαν τα συνθήματα του τύπου «για ένα εισιτήριο θα μας σκοτώνουν, αρκεί τα κέρδη τους να μεγαλώνουν», και «Κράτος, SS, μπάτσοι, ελεγκτές, για ένα εισιτήριο παίρνουν ζωές». Μόνο το «Σπουδαστικό της Ασφάλειας», που λέει και ο κ. Νίκος Φίλης, έμεινε απέξω. «Υπάρχει ένα τρόλεϊ που κάνει κάθε μέρα τη διαδρομή για Περιστέρι. Ενα τρόλεϊ που δεν μεταφέρει τους στίχους του Καβάφη μα είναι βαμμένο με το αίμα ενός παιδιού», σημείωνε αρθρογράφος της «Αυγής». «Η ιδεολογία του “νόμου και της τάξης” είναι αυτή που “όπλισε” τα χέρια του ελεγκτή και του οδηγού. Είναι ακριβώς η ίδια ιδεολογία που από την αρχή της κρίσης καλλιεργούν, αναπαράγουν και υπηρετούν μια σειρά διανοουμένων όπως ο Ιω. Πρετεντέρης, ο Π. Μανδραβέλης, η Λ. Διβάνη και η Σώτη Τριανταφύλλου (η αναφορά είναι ενδεικτική, καθώς ο κατάλογος είναι πολύ μεγαλύτερος)», έγραφε ο νεοσσός τότε της πολιτικής κ. Νάσος Ηλιόπουλος («Η υπεράσπιση ενός φόνου από τον Π. Μανδραβέλη και τη Λ. Διβάνη», barikat.gr 21.8.2013).
Μαζί με τους λυρικούς, όμως, ξεπήδησαν και οι ενεργητικοί «επαναστάτες»: «Υπάρχει και μια άλλη πραγματικότητα που τη χτίζουμε ήδη μέσα στις κοινότητές μας», έγραψαν σε ένα από τα κείμενά τους. «Αρνηση πληρωμής εισιτηρίου, παραχώρησή του στον συνεπιβάτη, σαμποτάζ στα ακυρωτικά μηχανήματα, φάπες στους ελεγκτές».
Το βράδυ της 14ης Δεκεμβρίου 2015, είκοσι άτομα που φορούσαν κουκούλες και κράνη πήγαν πάλι στον σταθμό της Ομόνοιας. Εντόπισαν τρεις ελεγκτές που ήταν έτοιμοι να επιβιβαστούν σε συρμό για τον έλεγχο εισιτηρίων. Οι δράστες επιτέθηκαν εναντίον τους και άρχισαν να τους χτυπούν ανελέητα. Τα θύματα οδηγήθηκαν στο νοσοκομείο.
Ενας από τους ελεγκτές χρειάστηκε ράμματα στο κεφάλι, ο δεύτερος είχε χτυπήματα στα πλευρά και ο τρίτος στη μύτη. Δυστυχώς, από εκείνη την επίθεση δεν υπήρξε βίντεο για να θαυμάζουμε το «επαναστατικό ξύλο», που δεν διαφέρει από αυτό που είδαμε να γίνεται την Τετάρτη στην Ομόνοια.