Η λύσσα, το μίσος, η βιαιότητα με την οποία δύο αγόρια, δύο έφηβοι, ξυλοκοπούν έναν άνθρωπο πεσμένο στο έδαφος προκαλεί διαδοχικά κύματα αηδίας και αποτροπιασμού. Η εικόνα είναι στ’ αλήθεια αποκαρδιωτική: από πού προήλθε αυτή η μανία; Το μίσος που εκφραζόταν σε κάθε τους κίνηση;
Ο,τι και αν τους είπε ο σταθμάρχης, ακόμη και αν τους μίλησε επιθετικά, χυδαία, τίποτα δεν δικαιολογεί αυτό το ξέσπασμα, αυτή την εξοικείωση των παιδιών με τη σαδιστική βία. Διότι, προσέξτε: δεν περιορίστηκαν σε μια χειρονομία, σε μια-δυο μπουνιές (όχι ότι αυτό θα δικαιολογούνταν φυσικά), αλλά ακόμη και αφού ο ανυπεράσπιστος σταθμάρχης βρέθηκε στο πάτωμα του μετρό, οι δύο νεαροί συνέχισαν να τον ξυλοκοπούν αλύπητα.
Η συνέχεια είναι ακόμη πιο αποκαρδιωτική: τα δύο αδέλφια (απόλυτα συντονισμένα το ένα με το άλλο απέναντι σε αυτήν τη βία) πέρασαν σε άλλη αποβάθρα, περιμένοντας ήρεμα και ήσυχα να επιβιβαστούν σε άλλο συρμό.
Τίποτα δεν δείχνει κάποια ταραχή στις κινήσεις και στη συμπεριφορά τους. Διατηρούν τον έλεγχο του εαυτού τους παρά όλα όσα έχουν προηγηθεί. Και κάπου τότε θυμούνται ότι είναι παιδιά, ότι δεν έχουν απογαλακτιστεί, δεν έχουν ανδρωθεί: καλούν τη μητέρα τους για βοήθεια.
Τυπική, αν όχι και αρχετυπική, ελληνική συμπεριφορά: κάποιος άλλος να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Ή, αλλιώς, μπορώ να είμαι «μάγκας» και να δέρνω ακόμα και έναν άνθρωπο πεσμένο (δύο εναντίον ενός), δεν μπορώ όμως να κάνω ένα βήμα μπροστά χωρίς τη μαμά μου.
Οι γονείς των παιδιών μπορούν να λένε ό,τι θέλουν φυσικά. Σίγουρα όμως δεν τα βοηθούν με τα λεγόμενά τους. Αν μη τι άλλο, αυτό που βγαίνει προς τα έξω είναι η παντελής έλλειψη συναίσθησης της πράξης των παιδιών, της βιαιότητας που βγήκε από μέσα τους.
Αυτό που προφανώς έχουν στο μυαλό τους αυτή τη στιγμή είναι, σε ό,τι αφορά τις συνέπειες του νόμου, τα παιδιά «να πέσουν στα μαλακά». Το αν έχουν συνειδητοποιήσει ότι το γεγονός αυτό πιθανώς να ακολουθεί τα παιδιά τους σε όλη τους τη ζωή είναι άλλη κουβέντα. Οπως και ο λόγος για τον οποίο παραλίγο να σκοτώσουν έναν άνθρωπο, ο οποίος τους έκανε μια παρατήρηση. Τους απασχολεί αυτό άραγε; Ή βρίσκουν πολύ φυσική την αντίδρασή τους; Επαναλαμβάνουμε: όπως και αν τους μίλησε ο σταθμάρχης, αυτό που ακολουθεί ενέχει ένα σαδισμό αυτόνομο και αποκομμένο από την όποια αιτία της οργής τους.
Ψυχαναλυτές και κοινωνιολόγοι θα μπορούσαν, με βάση το πολύ δυσάρεστο αυτό περιστατικό, να αναλύσουν τα βαθύτερα αίτια και τις προεκτάσεις του, κυρίως την ευρύτερη σημασία που μπορεί να έχει αυτή η εξοικείωση με τη βία, που σοκάρει και προκαλεί μεγάλη ανησυχία. Δεν είναι ένα μεμονωμένο γεγονός, αλλά μοιάζει με σύμπτωμα μιας ασθένειας που ταλανίζει την κοινωνία τα τελευταία χρόνια: η εξοικείωση με τη βία, με τη σαδιστική βία, κυρίως, με έναν (αυτο)καταστροφικό μηδενισμό. Οι δύο νεαροί δεν είναι μόνοι τους σε αυτό, δυστυχώς.