Η ολοκλήρωση του 61ου γύρου των διερευνητικών επαφών είχε ακριβώς τον χαρακτήρα που ανέμεναν όλοι. Οι δύο πλευρές παρουσίασαν τις θέσεις τους, με τους Τούρκους να προχωρούν σε όλα όσα αναμενόταν, από την υπόμνηση του «casus belli», στις «γκρίζες ζώνες» και στη «συνδιαχείριση» του μεταναστευτικού, λες και το Αιγαίο είναι «κοινοκτημοσύνη» Ελλάδας και Τουρκίας.
Η ελληνική αντιπροσωπεία κινήθηκε, προφανώς, στο πλαίσιο των εντολών της. Η εμφάνιση του Ιμπραήμ Καλίν ως «γκεστ σταρ» δεν ήταν τυχαία. Ο εκπρόσωπος του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, με την ευρεία μόρφωση, τα πολύ καλά αγγλικά και την άνετη πρόσβαση σε δυτικές πρωτεύουσες, είναι το φιλικό πρόσωπο της Τουρκίας.
Εκείνο που ο πρόεδρος της Τουρκίας επιλέγει κάθε φορά που πρέπει να απευθυνθεί στη Δύση. Τη σκηνοθεσία συμπλήρωσε η επιλογή να μη φιλοξενηθεί η συνάντηση σε ξενοδοχείο, αλλά στο παλάτι «Ντολμά Μπαχτσέ», την κατοικία των σουλτάνων των τελευταίων ετών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας πάνω στον Βόσπορο και το «προεδρικό γραφείο», όταν ο Ερντογάν βρίσκεται στην Κωνσταντινούπολη.
Η ουσία των επαφών είναι, βέβαια, μεγάλη. Ωστόσο, η τουρκική πλευρά έχει κάνει ό,τι είναι δυνατόν προκειμένου να σκηνοθετήσει την εικόνα της Αγκυρας ως πρόθυμης να καθίσει στο τραπέζι. Ουδείς εκ των εξωτερικών παρατηρητών εμβαθύνει περί του αν στην πραγματικότητα η Αγκυρα ζητάει με τα αιτήματά της πρακτικά μείωση των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Αντιθέτως, όλοι στέκονται στο γεγονός ότι ο πρόεδρος της Τουρκίας «αναβάθμισε» τις διερευνητικές επαφές.
Σε επίπεδο ανάλυσης, ορθώς η ελληνική πλευρά αποδίδει στις διερευνητικές τις πραγματικές διαστάσεις που αυτές έχουν. Ομως σε επίπεδο εντυπώσεων, ο χώρος αφήνεται στην Τουρκία.
Εδώ και αρκετό καιρό έχει γίνει αντιληπτό ότι η Τουρκία έχει αποδυθεί σε μια επιχείρηση γοητείας. Ακόμη και μεσούσης της κρίσης στον Εβρο, όπου ήταν απολύτως ορατό ότι βρισκόταν σε εξέλιξη μια ενορχηστρωμένη εισβολή, η Αγκυρα είχε αποδυθεί σε έναν αγώνα δημοσίων σχέσεων για να υποστηρίξει τις θέσεις της στο εξωτερικό. Ακολούθησε η κρίση Αυγούστου – Νοεμβρίου στο Καστελλόριζο και στα περίχωρά του, με την Αγκυρα να συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο, με αρκετούς, ακόμη και καλόπιστους, να τείνουν ευήκοα ώτα στο «ατράνταχτο» (κατά την Αγκυρα) επιχείρημα ότι η Τουρκία είναι… μεγαλύτερη, άρα έχει δίκιο.
Απαιτείται προσαρμογή στις συνθήκες και παιχνίδι με τους σύγχρονους όρους και όχι τη λογική των κεκλεισμένων θυρών των δεκαετιών του ’60 και του ’70. Το «παιχνίδι» κρίνεται «εκεί έξω»…