Οι εξήντα γύροι που προηγήθηκαν δίχως να καταλήξουν σε αποτέλεσμα, το δόγμα της «Γαλάζιας Πατρίδας» που υλοποιούσε –και συνεχίζει, κρίνοντας από τις πρόσφατες δηλώσεις Τούρκων αξιωματούχων– με ακραία προκλητικότητα το καθεστώς Ερντογάν, αλλά και οι εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις της Αθήνας και της Αγκυρας περί της ατζέντας, δεν αφήνουν περιθώρια αισιοδοξίας για την έκβαση των διερευνητικών συνομιλιών που άρχισαν χθες στην Κωνσταντινούπολη. Η επάνοδος της Τουρκίας στις συνομιλίες δεν συνοδεύεται από εμφανή διάθεση αναζήτησης λύσης.
Ολες οι ενδείξεις οδηγούν στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για ελιγμό υπό την πίεση γεγονότων και καταστάσεων, όπως τα τεράστια προβλήματα της τουρκικής οικονομίας, η εκλογή Μπάιντεν στις ΗΠΑ, η αποφυγή οικονομικών κυρώσεων από την Ευρωπαϊκή Ενωση, μεταξύ άλλων. Είναι προφανές ότι για την Αγκυρα η επανάληψη των διερευνητικών εντάσσεται στο πλαίσιο της εκστρατείας γοητείας που εξαπέλυσε προς τη Δύση τις τελευταίες εβδομάδες. Αφενός, για να εμφανίσει ένα διαλλακτικό και πολιτισμένο πρόσωπο γεμάτο καλή θέληση, αφετέρου, για να προσφέρει επιχειρήματα στους υποστηρικτές της εντός της Ευρώπης. Απέναντι στις ΗΠΑ, πάντως, η τουρκική άσκηση γοητείας θα πρέπει σίγουρα να συνδυαστεί με αναδίπλωση στο θέμα των S-400…
Σε κάθε περίπτωση, ήταν αδύνατο στην ελληνική πλευρά να αρνηθεί την επανάληψη των διερευνητικών, αν και παραμένει εξαιρετικά καχύποπτη –και σωστά– για τις προθέσεις της Τουρκίας. Πρώτον, διότι ο διάλογος είναι προτιμότερος από την ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και είναι μέρος της πολιτικής της, δεύτερον, γιατί διάφορες δυνάμεις, από τη Γερμανία έως τις ΗΠΑ και, φυσικά, το ΝΑΤΟ ασκούν πιέσεις προς αυτή την κατεύθυνση, θεωρώντας ότι η Τουρκία είναι πολύτιμη για τα συμφέροντά τους, αλλά και για να τη διατηρήσουν στους κόλπους της Δύσης. Υπάρχει και τρίτος λόγος, αυτός της απόσεισης των ευθυνών, της προσπάθειας δηλαδή να μην επικρατήσει η εντύπωση πως η Ελλάδα αρνείται ή διακόπτει τον διάλογο, ως αδιάλλακτη. Υπάρχουν ασφαλώς κόκκινες γραμμές, αλλά η αγορά χρόνου για να ενισχυθεί η αποτρεπτική δυνατότητα των ενόπλων δυνάμεων είναι επίσης παράγων.
Δεν υπάρχει ακριβές συμπέρασμα για την απρόσμενη συμμετοχή του Καλίν, του φερέφωνου του Ερντογάν, στη χθεσινή πρώτη συνάντηση των αντιπροσωπειών. Τον έστειλε ο Ερντογάν για να δημιουργήσει την εντύπωση ότι προσδίδει βαρύτητα στις συνομιλίες ή ως «κέρβερο» γιατί δεν εμπιστεύεται τους ανθρώπους του Τσαβούσογλου; Θα το διαπιστώσουμε ίσως στη συνέχεια, όποια κι αν είναι αυτή. Είναι όμως εύλογο το συμπέρασμα ότι οι τοποθετήσεις του Αντ. Σαμαρά στη συνέντευξή του στην «Καθημερινή της Κυριακής» δυσχεραίνουν τις κινήσεις του Κυρ. Μητσοτάκη, ακόμη και του «σκληρού» Ν. Δένδια. Τυχαίο άραγε ότι μία ημέρα πριν από την έναρξη των διερευνητικών, ο πρώην πρωθυπουργός τάχθηκε κατά των διερευνητικών συνομιλιών –δεν τις είχε διακόψει επί θητείας του– και ταυτόχρονα αναφέρθηκε θετικά σε «νομική ανάλυση» του Πρ. Παυλόπουλου; Σηματοδοτεί μήπως συμπόρευση καραμανλικών και σαμαρικών; Η παρέμβαση, πάντως, κρίνεται επιεικώς άκαιρη.