Ο φίλος Νίκος Μαραντζίδης, στο φύλλο της Κυριακής, διετύπωσε μια μεγάλη αλήθεια. Οσοι προεξοφλούν ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει πολιτικό μέλλον πλανώνται. Πρόκειται για μια φιλοσοφική θεώρηση των ανθρωπίνων που καλόν είναι να μην την ξεχνούμε. Η τραγική σκέψη, από αρχαιοτάτων χρόνων, την έχει μελετήσει εμβριθώς. Τίποτε δεν είναι σταθερό στα ανθρώπινα. Κατά το σουξεδάκι, «ό,τι ανεβαίνει κατεβαίνει», και ό,τι κατεβεί μπορεί να κάνει γκελ και να ξανανεβεί. Ο Μαραντζίδης όμως είναι ιστορικός. Ως εκ τούτου, αισθάνεται την υποχρέωση να τεκμηριώσει τη φιλοσοφική θεώρηση με παραδείγματα από την Ιστορία. Αναφέρει τον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον κανονικό, και τον Ανδρέα Παπανδρέου. Νομίζω ότι τα παραδείγματα αδικούν τον κ. Τσίπρα και το μέλλον του. Ο Βενιζέλος δεν έχασε απλώς τις εκλογές. Αναθεματίστηκε και, αν και αναθεματισμένος, επανέκαμψε. Τον Τσίπρα δεν τον αναθεμάτισε κανείς. Είχε προνοήσει να συνομιλήσει με την Παναγία στο Αγιον Ορος. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αναγκάστηκε να αυτοεξοριστεί με πλαστό διαβατήριο. Στη διάρκεια της παραμονής του στο Παρίσι έμαθε γαλλικά. Ο Τσίπρας βελτίωσε αισθητά τα αγγλικά του όσο ήταν πρωθυπουργός. Και παρ’ όλα αυτά, είχε τον χρόνο και να διαπραγματευθεί για 17 ώρες και να κάνει δημοψήφισμα και να βάλει τάξη στο τηλεοπτικό τοπίο. Ο Καραμανλής δεν διαπραγματεύθηκε ποτέ για 17 ώρες ούτε έβαλε τάξη στο τηλεοπτικό τοπίο. Εκανε δημοψήφισμα, αλλά αυτό δεν μετράει, αφού σεβάστηκε το αποτέλεσμά του. Για τον Αντρέα τι να πω; Επανήλθε μεν, αλλά η καταπονημένη του καρδιά χτυπούσε στον ρυθμό ενός γεροντικού έρωτα, από αυτούς που κανείς δεν εύχεται στον εαυτό του.
Θα πρότεινα στον φίλο Νίκο, αν επανέλθει, να θυμηθεί την περίπτωση του στρατηγού Ντε Γκωλ. Αυτός, μετά το «πέρασμα της ερήμου», επανήλθε, έδωσε λύση στο πρόβλημα της Αλγερίας και ηγήθηκε της συγκρότησης της Ευρωπαϊκής Κοινότητας. Ο Τσίπρας μπορεί να έδωσε λύση στο Σκοπιανό, όμως έχει δημιουργήσει προσδοκίες που αποτελούν το πολιτικό του κεφάλαιο. Υποσχέθηκε ότι θα αλλάξει την Ευρώπη. Δεν πρόλαβε στην πρώτη του θητεία. Ομως αυτό είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα του οραματιστή ηγέτη. Αφήνει στον εαυτό του περιθώρια για μια δεύτερη ευκαιρία.
Το ιστορικό έργο του Μαραντζίδη το εκτιμώ. Ηταν από τους πρώτους που μας επέτρεψαν να απαλλαγούμε από τις αριστερές ιδεοληψίες για την αντίσταση και τον εμφύλιο. Δικαιούται να πέφτει έξω όταν προβλέπει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ οδεύει προς τη σοσιαλδημοκρατία; Και βέβαια δικαιούται. Και όταν συγκρίνει τον Τσίπρα με τον Ελ. Βενιζέλο; Είναι δυνατόν να μην μπορεί να εκτιμήσει το βάρος της ανθρώπινης ποιότητας; Είναι η λόγια εκδοχή μιας Αριστεράς που δεν έχει ακόμη καταλάβει γιατί απέτυχε.
Τσίπρας, όπως Βενιζέλος ή Ντε Γκωλ
2' 1" χρόνος ανάγνωσης
