Συμφωνώ με τον Αντώνη Καφετζόπουλο που διαφώνησε με τον Δημήτρη Καταλειφό. Αυτός είπε ότι η γενιά τους πρέπει να ζητήσει συγγνώμη από τους νεότερους ηθοποιούς. Αν εννοούσε ότι η γενιά του παραμόρφωσε την τέχνη του θεάτρου παίζοντας πυγμαχία με τα κείμενα, θα συμφωνούσα μαζί του. Για να μην παρεξηγηθώ, εξαιρώ τους δύο προαναφερθέντες από όσους αντιμετώπιζαν τα κείμενα με τη μανία πυγμάχου. Ομως αναφερόταν στον θιασάρχη, σκηνοθέτη, ηθοποιό, εγνωσμένου κύρους διανοούμενο της Αριστεράς, συνταγματολόγο στον ελεύθερο χρόνο του και απολύτως επώνυμο κ. Γιώργο Κιμούλη. Η κ. Λέχου μας αποκάλυψε ότι επί σκηνής, την ώρα της παράστασης, της ψιθύριζε διάφορες χυδαιότητες για να της κόψει τα πόδια. Ως άλλος Τζένγκις Χαν. Συμπεριφερόταν ως κατακτητής, είτε είχε να κάνει με τον Ιψεν, τον Σαίξπηρ, τον Σοφοκλή, είτε με τη Λέχου και τη Δούκα. Είναι θέμα χαρακτήρα; Σίγουρα είναι θέμα χαρακτήρα. Ο κ. Κιμούλης ανάμεσα στις περγαμηνές του διαθέτει και αυτήν της εριστικότητας. Προ ετών, όταν είχα τολμήσει να αμφισβητήσω την εκτίμησή του ότι η Ελλάδα είναι ώριμη για επανάσταση, είχε συγγράψει πολυσέλιδη Κιμουλιάδα, όπου μου έσουρνε τα εξ αμάξης. Αμφισβητούσε και τις ερωτικές μου επιδόσεις στη νεότητά μου. Με τις τελευταίες αποκαλύψεις κατάλαβα επιτέλους τι εννοεί. Δεν κατάφερα ποτέ να φερθώ όπως αυτός.
Είναι θέμα χαρακτήρα, όμως είναι θέμα και οικοσυστήματος. Ας μην ξεχνάμε ότι στην Ελλάδα των τελευταίων δεκαετιών το να ασχημονείς ήταν προσόν. Στην πολιτική, στην τέχνη, στα γράμματα, στον δρόμο. Η κακοποίηση της κοινής λογικής, της καλλιέργειας, της αισθητικής, της αξιοπρέπειας, της κοινής ευγένειας, προσέθετε υπεραξία «επωνυμίας». Τον περί ου ο λόγος τον έβρισκαν χαριτωμένο, απελευθερωμένο από συμβατικές συμπεριφορές. Και τον στεφάνωναν με δημοσιότητα. Εξάλλου, ήταν και αριστερός. Υπέγραφε συλλογικές διαμαρτυρίες. «Διακόσιοι άνθρωποι της τέχνης, ανάμεσά τους και ο Κιμούλης». Ο Κιμούλης είναι προϊόν της πολιτισμικής αναξιοπρέπειας που επέβαλε η Αριστερά. Είχε τον κατάλληλο χαρακτήρα για να την ενσαρκώσει στον ρόλο της ζωής του.
Οσοι αναρωτιούνται γιατί οι καταγγελίες γίνονται τώρα, ας έχουν υπόψη τους ότι «τότε» η λεγόμενη κοινή γνώμη ήταν με τον Κιμούλη. Με τον τύπο Κιμούλη. Τώρα δεν αρέσει πια αυτός ο τύπος. Μετά την πλημμυρίδα θράσους και αναξιοπρέπειας έρχεται η άμπωτις. Και μη συγκρίνετε με τον Πλάθιντο Ντομίνγκο και τον Κέβιν Σπέισι. Και οι δύο έχουν ένα έργο για να τους στεγάσει. Ο Κιμούλης σε ποιο έργο θα στεγασθεί; Αν δεν κάνω λάθος, κανένας από τους δύο δεν υπονόμευε την παράσταση στην οποία συμμετείχε με τον τρόπο του Κιμούλη – αν αληθεύουν όσα καταγγέλλει η κ. Λέχου. Θα μου πείτε, ο Κιμούλης είναι Αριστερός.
Ο Κιμούλης στον ρόλο της ζωής του
2' 2" χρόνος ανάγνωσης
