Εκτελεστικά και επικοινωνιακά, η κυβέρνηση τα έκανε «μαντάρα» τις τελευταίες ημέρες. Προφανώς, η πανδημία έχει κουράσει και αυτήν, όπως και την υπόλοιπη κοινωνία. Αν όμως δεν αναγνωρίζεται τέτοιο ελαφρυντικό στους πολίτες όταν παραβιάζουν τα μέτρα ασφαλείας, το ίδιο ισχύει σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό για την κυβέρνηση. Εικόνες τραπεζωμάτων από την Ικαρία, αλαλούμ περί take away το περασμένο Σάββατο και «μπρος-πίσω» για τις λαϊκές αγορές το επόμενο δείχνουν απαράδεκτη χαλάρωση, αλλά και σύγχυση. Στην κατάσταση που βρισκόμαστε, ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί οφείλουν να δίνουν το παράδειγμα συνεχώς και αδιάλειπτα σε 24ωρη βάση. Είναι επίσης υποχρεωμένοι να συντονίζονται, να συμπεριφέρονται ως ομάδα, να μη λέει ο καθένας «το μακρύ του και το κοντό του». Ιδιαίτερα σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης…
Πληθαίνουν τα παραδείγματα κυβερνητικής κακοφωνίας τελευταία. Κακοφωνία που μερικές φορές γίνεται χασμωδία και ο λόγος είναι γνωστός. Πολλοί οι υπουργοί που μιλούν, ταυτόχρονα ή ο ένας πάνω στον άλλον, πολλοί και οι «ειδικοί» που βγαίνουν από το πρωί ώς το βράδυ στα παντοειδή κανάλια και στα έντυπα για να μεταλαμπαδεύσουν τις απόψεις και τις γνώσεις τους για τη λαίλαπα του κορωνοϊού στο νοήμον κοινό. Γνώσεις και απόψεις που διακρίνονται όλο και περισσότερο για την αντιφατικότητά τους, καθώς η COVID-19 αρνείται ακόμη να τιθασευτεί. Είναι επόμενο, λοιπόν, να μπερδεύεται ο πληθυσμός.
Το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο. Στην Ελλάδα της υπερβολής και της ασυδοσίας, ανθεί από δεκαετίες. Σημεία αφετηρίας, αφενός η ανάπτυξη της ιδιωτικής τηλεόρασης και ραδιοφωνίας, αφετέρου η τεχνολογία που έκανε δυνατό τον πολλαπλασιασμό τους. Κυνηγώντας προβολή και αναγνωρισιμότητα, η πολιτική τάξη βρήκε λαμπρό πεδίο δόξας, με μπροστάρηδες τους υπουργούς της εκάστοτε κυβέρνησης που διαθέτουν τις πληροφορίες και τις απαντήσεις. Είναι αδιάκοπα κρεμασμένοι στα μικρόφωνα, βρίσκονται παντού στις τηλεοράσεις, δίνουν συνεντεύξεις τη μία μετά την άλλη στον Τύπο – γραπτές συνήθως, για να ελέγχουν το περιεχόμενο. Σε σημείο που αναρωτιέται κανείς πότε βρίσκουν χρόνο και συγκέντρωση για να κάνουν τη δουλειά τους. Ερώτημα που ποτέ δεν απαντήθηκε!
Το ίδιο συμβαίνει και με τους «ειδικούς», ανάλογα με τη συγκυρία. Πότε οι σεισμολόγοι βγαίνουν στο προσκήνιο, πότε οι συνταγματολόγοι, σήμερα έχει έλθει η σειρά των όντως σεβαστών λοιμωξιολόγων, επιδημιολόγων, πνευμονολόγων, εντατικολόγων και άλλων επιστημόνων με συναφείς ειδικότητες, να γεμίσουν σε βαθμό υπερκορεσμού πια την καθημερινότητα. Οπως συμβαίνει με τους πολιτικούς, και αυτοί δυσκολεύονται πολύ να αντισταθούν στη δημοσιότητα. Από κάποια στιγμή και μετά, όμως, το κυνήγι της δημιουργεί προβλήματα.
Πίσω από όλα αυτά βρίσκεται το πλήθος των μίντια, των ενημερωτικών εκπομπών, των δημοσιογράφων που πιέζουν και απαιτούν ανταπόκριση για να πληροφορηθεί η κοινή γνώμη. Κυρίως, ωστόσο, για να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους, να διατηρηθούν και να επιβιώσουν σε ένα σκληρό ανταγωνισμό. Σε μια χώρα που παράγει πεπερασμένο όγκο «ειδήσεων», η συνταγή συνιστά αυτοσυγκράτηση. Πανδύσκολη αλλά απαραίτητη, για να μην τρελαθούμε όλοι μαζί.