Μέχρι και επιστολή στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας έστειλαν οι φίλοι τού, κατά συρροήν δολοφόνου, Δ. Κουφοντίνα, για λόγους καθαρά εντυπωσιασμού, καθώς εκ του Συντάγματος η Πρόεδρος της Δημοκρατίας ουδεμία δυνατότητα παρέμβασης έχει. Ολοι οι υπογράφοντες ανήκουν στον χώρο της ριζοσπαστικής – κινηματικής Αριστεράς, που, ως γνωστόν, έχει μιαν ιδιόμορφη αντίληψη για τη δημοκρατική νομιμότητα και την αξία της ανθρώπινης ζωής. Και οι δύο αρχές είναι, σύμφωνα με τις αντιλήψεις τους, υπό διαπραγμάτευση και υπό όρους. Ως εκ τούτου, είναι λογικό ο συγκεκριμένος ιδεολογικοπολιτικός χώρος να θεωρεί ότι οι εγκληματίες της «17 Νοέμβρη» –και όχι μόνον– είναι πολιτικοί κρατούμενοι, αφού οι αποτρόπαιες πράξεις τους υπηρετούν ιδανικά, τα οποία βρίσκονται μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο αρχών της ριζοσπαστικής – κινηματικής Αριστεράς.
Δεν εξηγείται διαφορετικά τόσο ενδιαφέρον για το αίτημα του Κουφοντίνα, καθώς παρόμοιο αίτημα θα μπορούσαν να έχουν και άλλοι φυλακισμένοι. Γι’ αυτούς δεν ενδιαφέρονται, διότι οι εγκληματικές πράξεις τους δεν υπηρετούσαν τα ιδανικά της Αριστεράς. Η τάση των διανοουμένων της να επικαλύπτουν τις, ποινικώς κολάσιμες, πράξεις συντρόφων τους με τον μανδύα της πολιτικής δράσης, έχει μεγάλο ιστορικό βάθος, με τις ρίζες του στα ταραγμένα χρόνια της δεκαετίας του ’40. Και αν εκείνη την εποχή, λόγω των εμφύλιων συγκρούσεων, η πολιτική πάλη είχε λάβει τη μορφή του ένοπλου αγώνα, σήμερα την περίοδο της μεταπολιτευτικής μας δημοκρατίας δεν μπορεί να προσδίδουμε σε εγκληματικές ενέργειες χαρακτηριστικά πολιτικής δράσης. Μέσα σε καθεστώς πλήρους δημοκρατίας, η μόνη αποδεκτή μορφή πολιτικού αγώνα είναι αυτή που καθορίζεται από το δημοκρατικό μας Σύνταγμα και τους νόμους του ελληνικού κράτους. Οσοι κινούνται εμπράκτως έξω από αυτό το πλαίσιο βρίσκονται αντιμέτωποι με τον ποινικό νόμο όχι για τις πεποιθήσεις τους, αλλά για τις πράξεις τους. Τα μέλη της «17 Νοέμβρη» δεν καταδικάστηκαν για τις ιδέες τους, αλλά γιατί σκότωναν ανθρώπους. Στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν πολιτικοί κρατούμενοι. Οσοι το υποστηρίζουν αγνοούν τα βασικά χαρακτηριστικά της φιλελεύθερης δημοκρατίας.
Στην περίπτωση του απεργού πείνας Δ. Κουφοντίνα, υπάρχει και ένα πρόσθετο επιβαρυντικό στοιχείο, το οποίο συνεκτιμήθηκε στην κρίση του δικαστηρίου και το οποίο τον ακολουθεί διαρκώς, ελαχιστοποιώντας την πιθανότητα επιεικούς αντιμετώπισής του από την ελληνική πολιτεία. Δεν μετανόησε. Δεν ζήτησε συγγνώμη από τους οικείους όλων αυτών που δολοφόνησε. Και αυτό μετράει.