Είναι λυπηρό να ακούς από ανθρώπους σπουδαγμένους, πολυπράγμονες, με πνευματικές ανησυχίες, να συγκαταλέγουν τον Παύλο στους μαθητές του Χριστού θεωρώντας το άλλη μία σταγόνα περιττής γνώσης.
Ο Απόστολος των Εθνών είναι ιστορική κατηγορία από μόνος του, πρωταγωνιστής μιας από τις συγκλονιστικότερες μεταστροφές των καιρών. Ο Ρωμαίος πολίτης Σαούλ ή Σαύλος, κατ’ επάγγελμα σκηνοποιός, ήταν μανιώδης –κατ’ομολογίαν– διώκτης χριστιανών τότε που το αγαθοποιό κίνημα της νέας θρησκείας βρισκόταν στα σπάργανα, ενώ ο Ιησούς γι’ αυτόν αντιπροσώπευε έναν σφετεριστή του μεσσιανικού αξιώματος. Ωσπου στον δρόμο για τη Δαμασκό προς άγραν νέων θυμάτων, άστραψε γύρω του λάμψη εξ ουρανού, σωριάζοντάς τον καταγής.
Η συνέχεια πιστεύω ότι είναι γνωστή και στους πλέον ολιγόπιστους: «Σαούλ, Σαούλ, τι με διώκεις;», η φωνή Εκείνου. Το θαύμα συντελέστηκε. Ο εφεξής Παύλος φωτίστηκε κι έγινε ένας ακατάβλητος δρομέας διάδοσης του χριστιανισμού επί τριάντα έτη, πατριάρχης κατηχητής, με ηγετικές οργανωτικές ικανότητες, πολυγραφότατος· σχεδόν οι μισές σελίδες της Καινής Διαθήκης ανήκουν σ’ αυτόν.
Ωστόσο, η «δίκη» του συνεχίζεται, κυρίως από μάρτυρες μη διαπιστευμένους διερμηνείς των Γραφών. Οι επικριτές του επικαλούνται (επιλεκτικά) κυρίως τα κάτωθι αποσπάσματα: «… Οι δε άρχοντες που ασκούν την εξουσίαν, έχουν ταχθή κατ’ απόφασιν ή ανοχήν του Θεού. Ωστε εκείνος που απειθεί εις την εξουσίαν, εναντιώνεται εις την διαταγήν του Θεού. Οσοι δε εναντιώνονται, θα λάβουν εις τον εαυτόν τους την πρέπουσαν τιμωρίαν» – Επιστολή προς Ρωμαίους. «…Οι δούλοι να υπακούετε εις τους κατά σάρκα κυρίους με φόβον και τρόμον, με ευθύτητα και ειλικρινείαν της καρδίας σας, σαν να υπακούετε εις τον Χριστόν» – Επιστολή προς Εφεσίους. Απαιτείται βοήθεια τρίτων για να κατανοήσεις αλληγορίες που ανατρέπουν την κυριολεξία.
«…Καλόν είναι εις τον άνθρωπον να μη εγγίζη και να μη γνωρίση διόλου γυναίκα. Διά τον κίνδυνον όμως της παρεκτροπής εις πορνείας, ας έχη καθένας την σύζυγόν του και καθεμία ας έχη τον ιδικόν της άνδρα» – Επιστολή Α΄ προς Κορινθίους.
Το πιο επίμαχο: «…Η γυναίκα δε ως το εξαιρετικώτερον από τα άλλα κτίσματα που έχει υπό την εξουσίαν του ο άνδρας, είναι δόξα του ανδρός […] Οφείλει η γυναίκα από συστολήν και εντροπήν προς τους αγγέλους, που αοράτως είναι παρόντες, να έχη επί της κεφαλής της κάλυμμα, σύμβολον της εξουσίας που έχει επ’ αυτής ο άνδρας…» – Α΄ προς Κορινθίους. Απολύτως συμβατά τα παραπάνω με το κοινωνικό, πολύ παλαιάς κοπής αρσενικό πνεύμα της εποχής, δύο χιλιάδες χρόνια πριν.
Δόξα τω Θεώ, αρχές και νουθεσίες κορυφαίων, ακόμα και θεόπνευστων, δογματικών, αργά ή γρήγορα, επανεξετάζονται με μαζική αυστηρότητα από την ορμητική διαφώτιση των αιώνων.